Argumentum.—Theogonia. Coeli et Terrae progenies: Centimani; Cyclopes, ad quos Aorten, fr. 26 memoratum, referre possis, quamvis verisimilius sit eum aut ad eos pertinere, qui cum Perseo Argos concesserunt, aut, quae est Sturzii sententia, ad Cyclopes Homericos; Titanes. Croni regnum. Ejus ex Rhea filius Jupiter, quem quum nonnulli in Arcadia natum dicant, ad hunc referre licet fr. 1 de Hysia oppido. Ex Philyra Cronus suscepit Chironem (2).—Jupiter cum fratribus regnum partitur. Jovis progenies: Apollo et Diana, qui Orionem et Tityum interficiunt (3, 4, 5). Ex Apolline nati sunt Corybantes (6; adjunxi de Dactylis fragmentum), Aescudapius (8), Aristaeus (9), cujus filia est Hecate (10). Haec ducit ad Plutonem. Raptus Proserpinae. Ceres, cum qua arcte conjuncta est Daira (11), filiam quaerens venit ad Triptolemum (12).—Ex Neptuni progenie memoratur Nauplius (13).—Gigantomachia; Typho (14). His igitur ea comprehenduntur, quae lib. I, c. 1—6 exposuit Apollodorus, qui, quamvis alias genealogias secutus multis in rebus, praecipue vero in iis, quae pertinent ad Apollinem Pherecydi, Pythagorae discipulo, singulari quodam amore et studio elatum, a nostro recedat, in universum tamen ad Pherecydis maxime narrationem operis sui dispositionem accommodasse videtur. Sed post narratam Gigantomachiam Apollodorus paullo abruptius ad Promethei supplicium transgreditur, deinde, ubi in enumeranda hujus progenie ad Hellenicae stirpis au ctores perventum est, in Aeolo subsistens numerosam ejus posteritatem per reliquam libri primi partem persequitur. Aliter rem instituit Pherecydes, quem ad Aeaci stirpem sese convertisse ex fr. 16 et 28 satis luculenter, ut puto, apparet. Igitur quum deorum Olympiorum regnum gigantomachia confirmatum esset, ad Jovem, novi rerum ordinis rectorem, rediens prae ceteris narrasse videtur raptum Aeginae (cf. fr. 78), cujus ex Jove posteritatem usque ad historica tempora deduxit. Quare huc referenda sunt, quae dicuntur de Telamone (15), de Peleo (16), de Polydora (17, 18), de Patroclo, Clesonymi interfectore(19), de majoribus Miltiadis (20). Eadem Apollodorus tractavit lib. III, c. 12, 7—13, 8, quae tamen cum antecedente de rebus Troicis narratione et cum Atticis, quae subsequuntur, fabulis tam male cohaerent, immo omni vinculo tantopere sunt destituta, ut cum Heynio statuendum sit plura intercidisse. Itaque admodum proclivis est suspicio, Apollodorum eodem fere quo Pherecydes modo Aeacidarum historiam narrasse, sed, quum ea satis idoneum ad Atticas fabulas transitum praeberet, in postremum librum transposuisse, illa ipsa vero quae aditum pararent ad Atticas fabulas, temporum injuria interiisse, vel a serioris aevi homine, qui a mythologia ea putaret aliena, resecta esse.

Initio hujus libri Pherecydes narrat Promethei historiam, quam Apollodorus statim post Gigantomachiam posuit. Apte haec annecti potuit Aeacidarum fabulis, siquidem Pherecydes dixit Promethei consilio Jovem a Thetidis nuptiis abstitisse. Inde petitum est fr. 21 de aquila ab Hercule interfecta. Reliqua, quae nominatim huic libro fragmenta assignantur, quum clare ostendant Argivas potissimum fabulas in eo tractatas esse, res ita conformanda est, ut statuamus Pherecydem, postquam Prometheum ab Hercule liberatum dixisset, ab hoc ipso Hercule transiisse ad fabulas Argivas. Similiter Apollodorus, qui libro secundo dicit: Ἐπειδὴ δὲ τὸ τοῦ Δευκαλίωνος διεξεληλύθαμεν γένος, ἐχομένως λέγωμεν τὸ Ἰνάχου. Itaque huc pertinent quae narrantur de Argo Panopta (22), de Danao (23), de Proeti filiabus a Melampode sanatis (24), de Bellerophonte contra Amazonas pugnante, ad quod fr. 25 retuli, de Danae et Perseo (26), de Alcmena (27), de Hercule serpentem enecante (28). Quod sequitur fragmentum de Thespio vel Thestio ejusque filiabus ex illo loco desumtum videtur, ubi Hercules a Thestio caede liberorum, quos ex Megara (30) habebat, lustratus esse dicebatur, vel ex illo, ubi de quinquaginta istis Thestiadibus sermo erat. Hic enim Pherecydes ex more suo inter diversos Thestios, Aetolicum illum et Boeoticum, potuit distinguere.

Liber tertius Herculis labores ab Eurystheo impositos et reliquas res ab eo gestas continebat. Itaque primum posui fragm. de matre Eurysthei (31); sequuntur fragmenta de cerva cornuta (31. a), de Stymphalidibus (32), de pomis Hesperidum (33) et quae cum eo conjuncta sunt de Eridano, de Antaeo, de Palaemone, de Emathione, de poculo navigio. Restant fragmenta de Iphito(34), de Co insula (35), de Molionidis (36), de Amalthea(37): de Tlepolemo (37 a), de Dryopibus (38), de morte Alcmenae (39).

Antecedentibus libris Argivas fabulas ita exposuit Pherecydes, ut, ubi ad Epaphi ex Libya filios, Belum et Agenorem devenerat, Beli tantum stirpem persequeretur; jam igitur redit ad Agenorem ejusque prosapiam, quam quarto libro et quinto enumerat. Eodem modo etiam Apollodorus rem instituit, qui dicit lib. III, c. 1: Ἐπεὶ δὲ τὸ Ἰνάχειον διερχόμενοι γένος, τοὺς ἀπὸ Βήλου μέχρι τῶν Ἡρακλειδῶν δεδηλώκαμεν, ἐχομένως λέγωμεν καὶ τὰ περὶ Ἀγήνορος. Et liber quartus quidem mythos Cretenses, ab Apollodoro c. 1—4 tractatos complexus esse videtur, quibus sequenti libro subjiciuntur mythi Thebani. Quare ad hunc librum referenda sunt fragmenta de stirpe Agenoris (40), de Phineo, Agenoris filio (41), de Cadmo sororem quaerente (42), de Minoe (43).

Mythi Thebani (Apollodor. III, c. 4—8): de Cadmo et de Spartis (44), de monili aureo (45), de Dionyso et de Hyadibus (46), de Medusa, OEdipi nutrice (47), de OEdipi progenie (48), de Polynice (49), de Tiresia (50), de Tydei inhumanitate (51). Praeterea Pherecydes Locrorum fabulas in hoc libro tractasse vel saltem attigisse videtur (51 a).