Volumen secundum

LIBER QUARTUS

RELIQUI SCRIPTORES QUI FLORUERUNT INDE AB ALEXANDRI TEMPORIBUS USQUE AD MORTEM PTOLEMAEI PHILADELPHI. 336-247 A.C. MENECRATES ELAITA. ANDRON HALLICARNASSENSIS. DIODORUS PERIEGETA. [MENAECHMUS SICYONIUS.] [HEGESIAS MAGNESIUS.] DIYLLUS ATHENIENSIS. DEMETRIUS PHALEREUS. STRATO LAMPSACENUS. THEODECTES PHASELITA. LYCUS RHEGINUS. NYMPHODORUS SYRACUSANUS. CALLIAS SYRACUSANUS. ANTANDER SYRACUSANUS. HECATAEUS ABDERITA. MEGASTHENES. DAIMACHUS. PATROCLES. DEMODAMAS MILESIUS. DEMOCHARES LEUCONOENSIS. HIERONYMUS CARDIANUS. PYRRHUS EPIROTA. PROXENUS. CINEAS THESSALUS ET SUIDAS. DURIS SAMIUS. IDOMENEUS LAMPSACENUS. [TIMAEUS TAUROMENITA.] [DEMO.] [ANDROTION.] [PHILOCHORUS.] BEROSUS CHALDAEUS. MANETHO SEBENNYTA. DEMETRIUS BYZANTIUS. CTESIBIUS. SOSIBIUS LACO. Fragmenta Menaechmi et Hegesiae exhibuimus inter scriptores rerum Alexandri Magni; fragmenta Timaei, Demonis, Androtionis et Philochori primo hujus collectionis volumine exstant.

375

NYMPHODORUS SYRACUSANUS

Nymphoduros vulgo (*) distinguunt duos, Syracusanum et Amphipolitam: illi tribuunt libros Περὶ τῶν ἐν Σικελίᾳ θαυμαζομένων et Περίπλουν, ad hunc referunt opus Περὶ νομίμων βαρβαρικῶν. Id num recte fiat dubito. Argumenta librorum, quos modo dixi, ut inter se simillima, sic ab uno eodemque Nymphodoro tractata esse suspicor. Statui itaque possit Nymphodorum Syracusis natum diutius degisse Amphipoli. Sed altera etiam datur ratio. Etenim Νυμφ. Ὁ Ἀμφιπολίτης, quem uni debemus loco Clementis (fr. 20), primitus fuerit N. ὁ ἀμφίπολος sc. Διὸς Ὀλυμπίου. Similiter Philochorus fuit μάντις καὶ ἱεροσκόπος. De amphipolia, summo apud Syraeusanos magistratu, quem Timoleon (a. 343 a. C.) instituerat, vide Diodor, XVI, 70, 6 et Ebert. in libro Σικελιών inscripto p. 122 sqq. Neque vero alienum a Sicula Nymphodororum familia tale munus fuisse, ex Agrigentinorum psephismate colligo, quod scriptum est ἐπὶ ἱεροθύτα Νυμφοδώρου τοῦ Φίλωνος (v. Gruter. p. 401. Ebert. l. l. p. 130 et in Diss, Sicul. p. 158. (**) . Alius Nymphodorus, nobilis sine dubio Syracusanus, Dinocratis exulum Syracusanorum ducis familiaris et socius, qui Centoripinorum urbem Agathoclis praesidio firmatam oppugnans cecidit (312 a. C), memoratur a Diodoro (XIX, 103). Vixisse Nymphodorum Philippi vel Alexandri temporibus statuit Ebert, in Diss, Sic, l. l. Verum argumentatio viri doctissimi fundamento nititur debilissimo. Scilicet persuasit sibi Ebertus Nymphodorum τὸν θαυματοποιὸν, cujus Duris (fr. 44 ubi vide) ap, Athenaeam I, p. 19, F, mentionem facit, eundem esse cum eo, qui de Siciliae scripsit miraculis. Quam opinionem dudum refellerunt Westermannus in Praef. ad Scriptt, Paradox. p. XXXIV et Hüllmann, ad fragm, Duridis p. 130, — Auctor Institutorum Barbaricorum sub Ptolemaeo Philadelpho scripsisse mihi videtur. Nam quae fr. 20 de Sarapide leguntur, scripta vix sunt antequam fama hujus numinis a Ptolemaeo Sotere instituti percrebuerit; ab altera parte Nymphodorus scripsit unte Apollonium; videlicet Scholiasta ad Apoll. Rh, fr, 17 dicit: ὥς φησι Νυμφόδωρος, ᾧ ἠκολούθησε vel sec. cud. Parisin. Ὧιδοκεῖ ἠκολουθηκέναι (Ἀπολλώνιος). Quae etiamsi e conjectura posita sint, admittere tamen conjecturam aetas scriptoris debuit, Denique e fr. 2 colligimus Nymphodorum librum De Siciliae rebus mirabilibus scripsisse post quam Theocritus idyllium, quod primum in editionibus nostris legitur, composuerat. Certius aliquid exputari posset, si quidem constaret de defectione servorum Chiorum, quae paullo ante Nymphodori aevum (μικρὸν πρὸ ἡμῶν fr. 12 init.) accidisse narratur. Τὰ ἐν Σικελίᾳ θαυμαζόμενα, si Ebertum audiamus, non peculiare constituerunt opus, sed pars fuere Peripli. Res incertissima, nec quidquam impedit quominus cum Westermanno (l.l.p. XXXV) statuas Nymphodorum, etsi nonnulla Siciliae mirabilia in Periplo passim attigisset, idem caput accuratius et copiosius libro singulari persecutum esse. — Periplum in plures libros distributum fuisse inde patet, quod laudatur N. ἐν Περίπλοις (fr. 10) et ἐν Ασίας περίπλῳ (fr. 10, 11). Fragm. 12 citatur N. ἐν Ἀσίας παράπλῳ. Quodsi haec lectio genuina est, uti esse videtur, Asiae minoris tantum oram occidentalem Nymphodorus describendo legisse videtur; neque contrarium ex fragmentis demontrari potest, Totum igilur opus fuerit Periplus maris Mediterranei, adjunctis fortasse oris Ponti Euxini. Ceterum non tam geographum Noster egit, quam periegetam. Homo doctus et curiosus, sed a vitiis sui aevi minime liber.

375

NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΝ ΣΙΚΕΛΙΑ ΘΑΥΜΑΖΟΜΕΝΩΝ

NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

1.

p. 375
Athenaeus XIII, p. 589, A:Νυμφόδωρος δ ̓ ὁ Συρακούσιος ἐν τῷ Περὶ τῶν ἐν Σικελίᾳ θαυμαζομένων ἐξ Ὑκκάρου φησὶ Σικελικοῦ φρουρίου εἶναι τὴν Λαΐδα. Nymphodorus Syracusanus in libro De mirabilibus Siciliae refert Laidem ex Hyccaris Siciliae oppido oriundam fuisse.Cf. Polemo fr. 44. Ὑκκάρων corrigi voluit Meursius, sine causa. Vid, Philist, fr. 5.376NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

2.

p. 376
Schol. Theocrit. I, 69:Νυμφόδωρος ἐν τῷ Περὶ Σικελίας θαυμαζομένων φησὶν ὅτι ἐπὶ Δάφνιδας Ἆκις ποταμὸς Σικελίας οὐκ ἦν. Nymphodorus in Mirabilibus Siculis Acidem fluvium Siciliae Daphnidis tempore nondum exstitisse narrat.Cf. Eustath. Ad Il. II, p. 588 fin. ἐνῆν libri; Ebertus conj. Ὅτι ἀπ ̓ Ἄκιδος Ἆκις π Σικελίᾳ ἐνῆν. Quod quam parum sit verisimile exposuit Dübnerus (in Revue de philolog. 1847, p. 457), qui ipse locum hunc corruptum manu lenissma sanitati restituit. «Causaubon, ait, a corrigé ὅτι ἐπὶ Δάφνιδος, du temps de Daphnis; mais il alaissé la suite intacte. Le poëte dit: «Où étiez—vous donc, Nymphes, lorsquc Daphnis se mourait? Vous n’étiez ni dans l’Anapus, ni sur l’Etna, ni dans l’Acis.» Sur cela un savant scholiaste avait fait la remarque: Νυμφ... φησὶν ὅτι ἐπὶ Δάφνιδος Ἆκις ποταμὸς Σικελίας οὐκ ἦν, du temps de Daphnis il n’existait pas de fleuve Acis en Sicile. En effet ce fleuve prit naissance sous le rocher avec lequel Polyphême écrasa son rival, tandis que Daphuis se liait aux plus anciennes traditions de l‘ile. «De Acide fl. cf. quem Ebert. laudat, Carrera Monument. urbis Catan. II, 4 et 6 (Thes. Sic. vol. X), et Interpr. ad Vib, Seq. p. 4 ed. Oberlin.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

3.

p. 376
Aelian. N. A. XI, 20:Ἐν Σικελίᾳ Ἀδρανός ἐστι πόλις, ὡς λέγει Νυμφόδωρος, καὶ ἐν τῇ πόλει ταύηῃ Ἀδρανοῦ νεὼς ἐπιχωρίου δαίμονος· πάνυ δὲ καὶ ἐναργῆ φησιν εἶναι τοῦτον. Καὶ τὰ ἄλλα μὲν ὅσα ὑπὲρ αὐτοῦ λέγει, καὶ ὅπως ἐμφανής ἐστι, καὶ ἐς τὸ τῶν δεομένων προχείρως εὐμενής τε ἅμα καὶ ἵλεως, εἰσόμεθα· νῦν δὲ ἐκεῖνα εἰρήσεται. Κύνες εἰσὶν ἱεροὶ, καὶ οἵδε θεραπευτῆρες αὐτοῦ καὶ λατρεύοντές οἱ, ὑπεραίροντες τὸ κάλλος τοὺς Μολοττοὺς κύνας καὶ σὺν τούτῳ καὶ τὸ μέγεθος, χιλίων οὐ μείους τὸν ἀριθμόν. Οὐκοῦν οὗτοι μεθ ̓ ἡμέραν μὲν αἰκάλλουσί τε καὶ σαίνουσι τοὺς ἐς τὸν νεὼν καὶ τὸ ἄλσος παριόντας, εἴτε εἶεν ξένοι, εἴτε ἐπιχώριοι· νύκτωρ δὲ τοὺς μεθύοντας ἤδη καὶ σφαλλομένους κατὰ τὴν ὁδὸν οἵδε πομπῶν δίκην καὶ ἡγεμόνων τε μάλα εὐγενῶς ἄγουσι, προηγούμενοι ἐς οἰκεῖα ἕκαστον. Καὶ τῶν μὲν παροινούντων τιμωρίαν ἀρκοῦσαν εἰσπράττονται· ἐμπηδῶσι γὰρ καὶ τὴν ἐσθῆτα αὐτοῖς καταρρηγνύουσι, καὶ σωφρονίζουσιν ἐς τοσοῦτον αὐτούς· τούς γε μὴν πειρωμένους λωποδυτεῖν διασκῶσι πικρότατα. In Sicilia. Adranus est civitas, ut ait Nymphodorus, et in ea Adrani daemonis vernaculi templum, quod omnino insigne ac splendidum esse ait. Sed quae de hoc deo refert cetera, quamque sit clarus, et in supplices prompte facilis ac propitius, alias dicam; nunc aliud explicabo. Canes ei sacri sunt, qui et ipsi colunt eum atque superiores, numero non pauciores quam mille. Hi interdiu blande et adulantes tum peregrinos, tum indigenas, qui templum lucumque ingrediuntur, excipiunt. Nocte vero jam ebrios et tituban. Tes tanquam viae duces et comites, egregie deducunt, so suam usque domum quemque antecedentes. Ceterum contumeliosos ut par est puniunt; insiliunt enim, et vestes eorum lacerant, et eatenus castigant; eos vero, qui furari praedarive moliuntur, crudelissime dilaniant.ἐς τὸ τῶν δεομένων] sc. Πλῆθος, quod excidisse putai Schneider.; item ad vocem εἰσόμεθα cum eodem supple ἄλλοθι vel ὕστερον, aut cum Jacobsio scribe ἐασόμεθα. — εὐγενῶς] εὐμενῶς Jacobs. — σωφρονίζουσιν] Gesner.; libri σωφρονοῦσιν. — De Adrano urbe a Dionysio condita v. Diodor. XIV, 37, 4. Adranus, pater Palicorum, Hesych. v. Πελικοί (i. q. Vulcanus).

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ

NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

4.

p. 376
Athenaeus VIII, p. 331, E:Νυμφόδωρος δ ̓ ὁ Συρακόσιος ἐν τοῖς Περίπλοις, ἐν τῷ Ἑλώρῳ ποταμῷ λάβρακας εἶναί φησι καὶ ἐγχέλεις μεγάλας οὕτω τιθασοὺς, ὡς ἐκ τῶν χειρῶν δέχεσθαι τῶν προσφερόντων ἄρτους. Nymphodorus Syracnsanus in Periplis ait in Heloro fluvio labraces et magnas anguillas esse adeo mansuetas, ut panem e manibus porrigentium excipiant.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

5.

p. 376
Schol. Hom. Od. M, 301:Νυμφόδωρος ὁ τὴν Σικελίαν περιηγησάμενος καὶ Πολύαινος καὶ Πανύασις φύλακα τῶν Ἡλίου βοῶν Φυλάκιον (Φύλαιον codd. Vindobb. Φυλάῖκον cod. Harl. 5674 in Cram. An. Paris. III, p. 480) φησὶ γενέσθαι, ὃν Φιλοστέφανος Αἰολιδῶν εἶναί φησι καὶ ἔχειν ἐν Μυλαῖς ἡρῷον. Nymphodorus in Siciliae descriptione et Polyaenus et Panyasis Solis boum custodem fuisse dicit Phylacium, quem Philostephanus Aeoli nepotem esse et Mylis heroum habere dicit.Μεμψήδωρος, Μεμφόδωρος libri; corr. Ebert. Bubulci nomen fuerit Φύλακος, sicuti alius Phylacus, Deionis f., Aeoli nepos. ap. Pherecyd. fr. 75 et alios memoratur, Cf. Müller. Dor. I, 425. Schol. Par. Apoll. Rh, IV, 965: Μύλας δέ φησι χερρένησον εἶναι ἐν Σικελίᾳ, ἐν ᾗ τοῦ Ἡλίου βόες ἐνέμοντο. Ubi ad vocem φησὶ suppleo Τίμαιος ex antecedentibus.377NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

5.a

p. 377
Schol. Theocrit. V, 15:Νυμφόδωρος δὲ καὶ Θεόφραστός φασι τοῦ Κράθιδος τὸ ὕδωρ ξανθίζειν. Supple τὰς τρίχας. Nymphodorus et Theophrastus Crathidis aquam flavo colore (comas) tingere narrant.Vide Aristot. Mir. ausc. 183; Theophrast. ap. Aelian. N. A. XII, 36; Plinius, XXXI, 2.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

6.

p. 377
Aelian, N. A. XVI, 34:Νυμφόδωρος λέγει τὴν Σαρδὼ εἶναι θρεμμάτων μητέρα ἀγαθήν. Θαυμάσαι δὲ ἄξιον τίκτει ζῷον τὰς αἶγας αὕτη· τὰς γάρ τοι δορὰς τοῖς ἐπιχωρίοις (τοὺς ἐπιχωρίους Ebert.) ἠσθῆσθαι, καὶ εἶναι ταῦτα σκέπην· καὶ διὰ χειμῶνος μὲν ἀλεαίνειν, ψύχειν δὲ ἐν τῷ θέρει, φύσει τινὶ ἀπορρήτῳ. Συμπεφυκέναι δὲ ἄρα ταῖς δοραῖς καὶ πήχεως τὴν τρίχα· τοῦ φορήματος δὲ ἄρα τούτου ἔοικε χρῆναι διὰ μὲν τοῦ κρυμοῦ τὰς τρίχας ἐς τὸν χρῶτα ἀποστρέφειν, διὰ τοῦ θέρους δὲ ἔξω, εἰ μέλλοι ὁ ἠσθημένος διὰ μὲν τοῦ κρυμοῦ θάλπεσθαι, διὰ δὲ τοῦ θέρους μὴ ἀποκνίγεσθαι. Sardiniam pecudum optimam esse parentem Nymphodorus seribit, caprasque procreare, quarum pellibus pro vestimentis indigenae utantur; tamque mirifica naturae vi esse, ut hiberno tempore calefaciant, aestivo refrigerent; simulque in iis ipsis pellibus cubiti longitudine pilos innasci: atque ei qui iis indutus fuerit, si commodum videatur, quum est frigida tempestas, pilos ad corpus convertit, ut ab iis calescat; quum autem est aestas, invertit, ne calore vexetur.De Sardorum mastrucis cf. Wesseling. ad Diodor. V, 15. Münter. Sard, Idole p. 22 sq., citante Eberto.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

7.
()
p. 377
Natal. Com, Mythol. IX, 2:Narrant Oresti post illam coedem diem dicitam fuisse apud Areopagitas, ut sensit Nymphodorus, ab Erinnybus, ultricibus scelerum, ut vero Dionysiocles, a Tyndaro, patre Clytoemnestroe, at vero Amorgius Simonides, ab Erigone, Aegisthi et Clytoemnestroe filia. NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

7.
()
p. 377
Idem ib.:Alii istud ipsum (sc. Orestem sanitati restitutum esse) juxta Gytheum saxum contigisse memorant, quod Otiosum (i. e. Ἀργὸν Αίθον) vocarunt; super quo ubi sedisset Orestes, fuit ab insania liberatus, ut ait Nymphodorus Syracusius in Περίπλῳ sive Navigatione, et Pausanias in Laconicis (III, 22, I, ubi v. Siebelis; cf. O. Müller. Eamen. p. 149). Quae priore loco Natalis affert, eadem leguntur ap. Tzetz. ad Lyc. p. 1374 (p. 1016 ed Müll.), non laudatis tamen auctoribus, quos suopte ingenio nugator noster addiderit. Neque altero loco Hymphodori mentio genuina esse mihi videtur in dies magis dubitanti num usquam Comes fontes adierit, qui nos jam lateant.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

8.
()
p. 377
Idem VIII, 4:At Nymphodorus Syracusius in libro Asiaticoe navigationis non ab Athamante, sed afuriata Ino soevitum esse scripsit in filios, quae et Learchum et Melicertam trucidaverit, ac postea desperatione capto in mare insilierit ob impatentiam doloris, ut ibi suffocaretur. Haec Natalem e scbol. Eurip. Med, 1272 sqq. consuisse, consuta dedisse Nymphodoro, recte sine dubio statuit Ebert.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

9.

p. 377
Steph. Byz.:Ἀθύρας, ἐπίνειον καὶ ποταμὸς περὶ τὸ Βυζάντιον. Ἔστι δὲ καὶ Σκυθίας ποταμὸς Ἀθύρας, ὡς Νυμφόδωρος. Athyras, navale et fluvius ad Byzantium. Est etiam Scytiae (?) fluvius Athyras, ut Nymphodorus.— De Athyra Thraciae fluvio v. Plin. IV, 11; Ptolem. III, 11; P. Mela II, 2, 6; Agathias Imp. Justin. V, p. 158, C; Eustath. ad Il. K, p. 804, 32, Od. I, p. 1627, 5. «Nymphodori Athyran vereor ne invenire non possim. Putet aliquis nullum praeter Thracium dici Athyran, quum septemtrionales et Asiae et Europae populi saepe communi Scythrum nomine appellentur. Non deerunt etiam qui de Τύρας cogitent, quem Nymphodorus aut inscite confuderit cum Ἀθύρᾳ, aut docte ita nuncuparit. Suidas in Μοργούς· οὕτω καλοῦσαι τοὺς ἀμοργοὺς, τὸ α ἀφαιροῦντες, ὥσπερ καὶ ἐπ ̓ ἄλλων· μαῦρον γὰρ τὸ ἀμαυρὸν, καὶ σφόδελον τὸ ἀσφόδελον καλοῦσιν. Horum omnium nihil facilc placeat; in quo mihi certe solatium haud parvum haesitantem etiam vidisse Casaubonum. Videlicet Holstenius ad hunc Stephani locum pro Σκυθίας Casaubonum affirmat legisse Σικελίας: quae duo nomina sane permutari potuere. Verum Athyras Siculus aut rarissme aut nusquam occurrit: testibus Hesychio v. Τηρίας, Diodor. XIV, 14, XXII, 2, Plinio III, 8, in Sicilia erat fluvius Τηρίας, qui olim male Τυρίας appellatus est. Quocirca si cum alius homine farinae hic agerem, haud erubescerem dicere, natam eam conjecturam esse e perperam intellectis Procopii verbis De aedif. Justin. IV, 8: τοῦ δὲ Ῥηγίου ἐπέκεινα πόλις ἐστί που Ἀθύρας ὄνομα κτλ., ubi manifesto dicitur Rhegium Constantinopoli vicinum» Ebert. Cf. Mannert. Geogr. VII, p. 172. De Cio urbe a Polyphemo condita vide fragm. 18, quod num ad Periplum an ad Nomima Barbarica pertineat, incertum est.378NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

10.

p. 378
Atheuaes XIII. p. 609, E:Νυμφόδωρος δ ̓ ἐν τῷ τῆς Ἀσίας Περίπλῳ καλλίονας φησὶ γίνεσθαι γυναῖκας τῶν πανταχοῦ γυναικῶν ἐν Τενέδῳ, τῇ Τρωικῇ νήσῳ. Nymphodorus in Asiae Periplo ait mulieres omnium pulcherrimas esse in Tendo insula Trojana.Eadem ex Athenaeo Eustath. In Il. Λ, p. 875, 52.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

11.

p. 378
Athenaeus VII. p. 321, F:Ἔστι δὲ ποικίλος ὁ ἰχθὺς (sc. Ἡ σάλπη), ὅθεν καὶ τὸν Λοκρὸν ἢ Κολοφώνιον Μνασέαν, συνταξάμενον τὰ ἐπιγραφόμενα Παίγνια, διὰ τὸ ποικίλον τῆς συναγωγῆς Σάλπην οἱ συνήθεις προσηγόρευον. Νυμφόδωρος δὲ ὁ Συρακούσιος ἐν τῷ τῆς Ἀσίας Περίπλῳ Λεσβίαν φησὶ γενέσθαι Σάλπην τὴν τὰ Παίγνια συνθεῖσαν. Ἄλκιμος δὲ κτλ. Variegatus hic piscis (salpe) est. Quapropter Mnaseam Locrum aut Colophonium, poematum auctorem quae Ludicra inscribuntur, Salpen appellahant familiares, ob collectionis varietatem. Nymphodorus vero Syracusanus in Asiae Periplo Lesbiam scribit fuisse Salpen, quae Ludicra illa composuerit.Excerpsit Eustath. ad Il. Σ, p. 1163, 12. Salpa piscis frequens ad Mytilenen (Athen. l. l.); hinc Lesbia poetria Nymphodori. De re v. Bodeum Gesch. d. lyr. Dichtk. Tom. III, p. 468. Salpen quandam obstetricem laudat Plin. XXVIII, 7, 23.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

12.

p. 378
Athenaeus VI, p. 215, C:Ὁ μὲν οὖν Θεόπομπος (fr. 134) ταῦθ ̓ ἱστόρησεν. Ἐγὼ δὲ τοῖς χίοις ἡγοῦμαι διὰ τοῦτο νεμεσῆσαι τὸ δαιμόνιον· χρόνοις γὰρ ὕστερον ἐξεπολεμήθησαν διὰ δούλους. Νυμφόδωρος γοῦν ὁ Συρακόσιος ἐν τῷ τῆς Ἀσίας Παράπλῳ τάδ ̓ ἱστορεῖ περὶ αὐτῶν. «Τῶν Χίων οἱ δοῦλοι ἀποδιδράσκουσιν αὐτοὺς καὶ εἰς τὰ ὄρη ὁρμώμενοι, τὰς ἀγροικίας αὐτῶν κακοποιοῦσι, πολλοὶ συναθροισθέντες. Ἡ γὰρ νῆσός ἐστι τραχεῖα καὶ κατάδενδρος. Μικρὸν δὲ πρὸ ἡμῶν, οἰκέτην τινὰ μυθολογοῦσιν αὐτοὶ οἱ Χῖοι ἀποδράντα ἐν τοῖς ὄρεσι τὰς διατριβὰς ποιεῖσθαι, ἀνδρεῖον δέ τινα ὄντα καὶ τὰ πολέμια ἐπιτυχῆ, τῶν δραπετῶν ἀφηγεῖσθαι ὡς ἂν βασιλέα στρατεύματος. Καὶ πολλάκις τῶν Χίων ἐπιστρατευσάντων ἐπ· αὐτὸν καὶ οὐδὲν ἀνύσαι δυναμένων, ἐπεὶ αὐτοὺς ἑώρα μάτην ἀπολλυμένους Ὁ Δρίμακος (τοῦτο γὰρ ἦν ὄνομα τῷ δραπέτῃ), λέγει πρὸς αὐτοὺς τάδε· Ὑμῖν, ὦ χῖοί τε καὶ κύριοι, τὸ μὲν γινόμενον πρᾶγμα παρὰ τῶν οἰκετῶν οὐδέποτε μὴ παύσηται. Πῶς γὰρ, ὁπότε κατὰ χρησμὸν γίνεται θεοῦ δόντος; Ἀλλ ̓ ἐὰν ἐμοὶ πείθησθε καὶ ἐᾶτε ἡμᾶς ἡσυχίαν ἄγειν, ἐγὼ ὑμῖν ἔσομαι πολλῶν ἀγαθῶν ἀρχηγός. «Σπεισαμένων οὖν τῶν Χίων πρὸς αὐτὸν καὶ ἀνοχὰς ποιησαμένων χρόνον τινὰ, κατασκευάζεται μέτρα καὶ σταθμὰ καὶ σφραγῖδα ἰδίαν. Καὶ δείξας τοῖς Χίοις εἶπε διότι Λήψομαι ὅ τι ἂν παρά τινος ὑμῶν λαμβάνω, τούτοις τοῖς μέτροις καὶ σταθμοῖς, καὶ λαβὼν τὰ ἱκανὰ, ταύτῃ τῇ σφραγῖδι τὰ ταμιεῖα σφραγισάμενος καταλείψω. Τοὺς δ ̓ ἀποδιδράσκοντας ὑμῶν δούλους ἀνακρίνας τὴν αἰτίαν, ἐὰν μέν μοι δοκῶσιν ἀνήκεστόν τι παθόντες ἀποδεδρακέναι, ἕξω μετ ̓ ἐμαυτοῦ, ἐὰν δὲ μηδὲν λέγωσι δίκαιον, ἀποπέμψω πρὸς τοὺς δεσπότας. Ὁρῶντες οὖν οἱ λοιποὶ οἰκέται τοὺς Χίους ἡδέως τὸ πρᾶγμα προσδεξαμένους, πολλῷ ἔλαττον ἀπεδίδρασκον, φοβούμενοι τὴν ἐκείνου κρίσιν. Καὶ οἱ ὄντες δὲ μετ ̓ αὐτοῦ δραπέται πολὺ μᾶλλον ἐφοβοῦντο ἐκεῖνον ἢ τοὺς ἰδίους αὑτῶν δεσπότας, καὶ πάντ ̓ αὐτῷ τὰ δέοντ ̓ ἐποίουν, πειθαρχοῦντες ὡς στρατηγῷ. Ἐτιμωρεῖτό τε γὰρ τοὺς ἀτακτοῦντας, καὶ οὐδενὶ ἐπέτρεπε συλᾶν ἀγρὸν οὐδ ̓ ἄλλο ἀδικεῖν οὐδὲ ἓν ἄνευ τῆς αὑτοῦ γνώμης. Ἐλάμβανε δὲ ταῖς ἑορταῖς ἐπιπορευόμενος ἐκ τῶν ἀγρῶν οἶνον καὶ ἱερεῖα τὰ καλῶς ἔχοντα, ὅσα δ ̓ (καὶ ὅσα Eb.) ἂν αὐτοῖς δοίησαν οἱ κύριοι· καὶ εἴ τινα αἴσθοιτο ἐπιβουλεύοντα αὑτῷ, ἢ ἐνέδρας κατασκευάζοντα, ἐτιμωρεῖτο. «Εἶτ ̓, ἐκήρυξε γὰρ ἡ πόλις χρήματα δώσειν πολλὰ τῷ εὐτὸν λαβόντι ἢ τὴν κεφαλὴν κομίσαντι, οὗτος ὁ Δρίμα κος, πρεσβύτερος γενόμενος, καλέσας τὸν ἐρώμενον τὸν ἑαυτοῦ εἴς τινα τόπον, λέγει αὐτῷ ὅτι Ἐγώ σε πάντων ἀνθρώπων ἠγάπησα μάλιστα, καὶ σύ μοι εἶ καὶ παῖς καὶ υἱὸς καὶ τὰ ἄλλα πάντα. Ἐμοὶ μὲν οὖν χρόνος ἱκανὸς βεβίωται, σὺ δὲ νέος εἶ, καὶ ἀκμὴν ἔχεις τοῦ ζῆν. Τί οὖν ἐστίν; ἄνδρα σε δεῖ γενέσθαι καλὸν κἀγαθόν. Ἐπεὶ γὰρ ἡ πόλις τῶν Χίων δίδωσι τῷ ἐμὲ ἀποκτείναντι χρήματα πολλὰ, καὶ ἐλευθερίαν ὑπισχνεῖται, δεῖ σε, ἀφελόντα μου τὴν κεφαλὴν, εἰς Χίον ἀπενεγκεῖν, καὶ λαβόντα παρὰ τῆς πόλεως τὰ χρήματα εὐδαιμονεῖν. Ἀντιλέγοντος δὲ τοῦ νεανίσκου, πείθει αὐτὸν τοῦτο ποιῆσαι. Καὶ ὃς, ἀφελόμενος αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν, λαμβάνει παρὰ τῶν Χίων τὰ ἐπικηρυχθέντα χρήματα, καὶ θάψας τὸ σῶμα τοῦ δραπέτου, εἰς τὴν ἰδίαν ἐχώρησεν. Καὶ οἱ Χῖοι πάλιν ὑπὸ τῶν οἰκετῶν ἀδικούμενοι καὶ διαρπαζόμενοι, μνησθέντες τῆς τοῦ τετελευτηκότος ἐπιεικείας, ἡρῷον ἱδρύσαντο κατὰ τὴν χώραν, καὶ ἐπωνόμασαν ἥρωος εὐμενοῦς. Καὶ αὐτῷ ἔτι καὶ νῦν οἱ δραπέται ἀποφέρουσιν ἀπαρχὰς πάντων ὧν ἀφέλωνται. Φασὶ δὲ καὶ καθ ̓ ὕπνους ἐπιφαινόμενον πολλοῖς τῶν Χίων προσημαίνειν οἰκετῶν ἐπιβουλάς. Καὶ οἷς ἂν ἐπιφανῇ, οὗτοι θύουσιν αὐτῷ, ἐλθόντες ἐπὶ τὸν τόπον οὗ τὸ ἡρῷόν ἐστιν αὐτοῦ·» Ὁ μὲν οὖν Νυμφόδωρος ταῦτα ἱστόρησεν. Haec igitur Theopompus scripsit. Ego veru arbitror, Chiis idcirco infensum fuisse divinum numen: nam insequentibus temporibus bello a servis petiti oppressique sunt. Nymphodorus quidem syracusius in Asiae Paraplo haec de eis narrant: «Chiorum servi, descertis dominis, profugiunt in montana; unde magno numero cogregati impetum faciunt in villas, quas ipsi habitaverant, multaque damna inferunt. Est enim insula Chius aspera et silvis obsita. Parum vero ante nostram vstatem servum quendam narrant ipsi Chii, deserto domino, montes occupase; et quum esset vir fortis et felix in bello, fugitivos duvisse haud seeus atque rex exercitum ducit. Contra quem quum s(??)pe egressi essent Chii, nec vero quidquam profecissent; videns Drimacus (id nomen fugitivo erat) frustra illos perire, his verbis eos est allocutus: Vobis, o chii, olim domini nostri, hoec quoe a servis patimini finem nunquam habebunt. Qui enim possint, quum ex oraculo frant a deo edito? At, me si audiveritis, nosque siveritis agere otium, ego vobis multorum bonorum auctor ero. «Igitur foedus cum eo quum iniissent Chii, induciasque in aliquod tempus essent pacti; mensuras ille et pondera et proprium sigillum sibi fieri curavit. Atque haec ostendens Chiis, dixit: Quidquid a quopiam vestrum cepero, his mensuris hisque ponderibus capiam: et postquam quoe satis sint cepero, hoc sigillo horrea obsignata relinquam. Servorum autem, qui vobis aufugient, caussam cognoscam: quos comperero ea caussa profugisse, quod indigne et non ferendo modo tractati fuerint a dominis, apud me retinebo; hos ad suos dominos remittam. Videntes igitur reliqui servi Chios libenter conditiones istas accipere, multo ad profugiendum tardiores fiebant, judicium illius viri metuentes Et qui cum illo erant fugitivi, multo magis ipsum timebant, quam olim dominos: et omnia ejus imperia exsequebantur, hand secus atque imperatori obedientes. Puniebat enim immorigeros, neque cuiquam permittebat, ut aut agros sopliaret, aut aliam quamcumque faceret injuriam, nisi suo ex mandato. Diebus vero festis agros obienus accipiebat vinum et opimas victimas, et si quid aliud domini largirentur: sin insidias sibi quempiam intelligeret struentem ant exitium parantem, ab eo poenas exigebat.» «Progressu temporis, quum publice magnam pecuniae vim pollicita esset civitas ei qui vel vinum Drimacum caperet vel occisi caput afferret, jam grandior natu ille amasium suum in secretum locum vocatum, tali modo allocutus est: Ego te omnium hominum ditexi maxime, ac tu mihi et famulus et filius es et reliqua omnia. Jam vero satis temporis vixi equidem: tu autem juvenis adhuc es et in oetatis flore. Quid ergo? Virum te oportet esse fortem bonumque. Quoniam igitur Chiorum civitas ei, qui meocciderit, et magnam pecunice tim et libertatem pollicita est, volo te abscissum meum caput in urbem deferre, et accepta a civitate pecunia, beatam posthac agere vitam. Et reluctanti quidem juveni, idque se facturum neganti, tandem ut id faceret persuasit. Is igitur, amputato viri capite, pecuniam accipit a Chiis publice promissam: et, sepullo cadavere, suam in patriam rediit. Chii vero, quum rursus injuriis et rapinis affligerentur a fugivis, memores aequitatis lenitalisque defuncti illius, Heroum illi in agro suo exstruxe. runt, appellaruntque Herois benevoli. Eidemque ad hunc. usque diem fugitivi primitias offerunt omnium quae depraedantur. Aiunt vero, multis eum etiam Chiorum per somnum apparere, de insidiis servorum eos praemonentem. Et, quibus ille apparuit, hi locum adeuntes ubi consecratum ejus heroum est, sacra illi faciunt.»De servis (θεράπουσι) Chiorum cf. Thuc. VIII, 40; Stephan. Byz. v. Χίος; Nocol. Damasc. ap. Athen. p. 266, F. De tempore seditionis, quae paullo ante Nymphodori aetatem exarserit, nihil compertum habemus. Narrationis occasionem Periegatae praebuit ἡρωον Drimaci.379NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

13.
()
p. 379
Natal. Com. IX, 4:Alcimus in Rebus Siculis et Syracusius Nymphodorus Chimoeram Lycioe montem esse dixerunt, in quo ignis nasceretur. Ejus in summa parte leones dicti sunt habitasse, in medio erant uberrima et amoenissima pascua, ad radices serpentes. Haec N. excerpsit ex Eustath. ad Il. Z, p, 634, 60, ut monet Heyn. ad Il. tom. V, p. 224.

NOMIMA BAPBAPIKA

NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

14.

p. 379
Clem. Alex. Protrept. I, c. 5, p. 19 Sylb.:Τί μοι Σαυρομάτας καταλέγειν, οὓς Νυμφόδωρος ἐν Νομίμοις βαρβαρικοῖς τὸ πῦρ σέβειν ἱστορεῖ; Sauromatas N.in Istitutis Barbaricis ignem revereri dicit.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

15.

p. 379
Schol. Apollon. Rh. II, 1010:Τιβαρηνοὶ, ἔθνος Σκυθίας. Οὗτοι δικαιότατοι λέγονται· καὶ οὐδέποτε μάχην τινὶ συνέβαλον, εἰ μὴ πρότερον καταγγείλειαν καὶ ἡμέραν καὶ τόπον καὶ ὥραν τῆς μάχης. Ἐν δὲ τῇ τῶν Τιβαρηνῶν γῇ αἱ γυναῖκες, ὅταν τέκωσι, τημελοῦσι τοὺς ἄνδρας, ὥσπερ λεχούς· (ὡς ἱστορεῖ Νυμφόδωρος ἔν τισι νόμοις [l. Ἐν τοῖς Νομίμοις]. Tibareni, Scythiae populus, justissimi esse dicuntur, nec unquam pugnam cum aliquo commiserunt, nisi antea certiorum fecissent de die et loco et hora pugnae. Porro in Tibarenorum terra mulieres, ubi pepererint, viros, tanquam puerperas, curant, in Institutis Nymphodorus ait.Haec omittit cod. Paris.) De Tibarenorum moribus cf. Ephorus fr. 82.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

16.

p. 379
Schol. Ap. Rh. II, 1929, λιμῷ μιν (sc. Regem Mossynoecorum) κεῖν᾿ ἦμα ρ κτλ.]:Ἱστορεῖ Ἔφορος καὶ Νυμφόδωρος περὶ τούτων, ὅτι τὸν βασιλέα αὐτῶν ἄδικόν τι κρίναντα ἐγκλείουσι καὶ λιμαγχονοῦσι. Ephorus et Nymphodorus narrant Mossynoeeos regem, si injustum de re aliqua judicium ediderit, includere atque fame necare.Eadem Nicolaus Damasc. in Νομ. Βαρβ. v. Μόσνοι. Mela De sit. Orb. I, 19. Cf. Apoll. Rh l. l. qui etiam reliqua quae de Mossynoecis narratex N. sumpserit. Diodor. XIV, 30, 7, ibique Wesseling. Hemsterhus. Ad Aristoph. Plut. p. 87; Berkel. Ad Steph. p. 564.380NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

17.

p. 380
Schol. Apoll. Rh. III, 202:Τὰ τῶν ἀρσένων σώματα οὐ θέμις Κόλχοις οὔτε καίειν οὔτε θάπτειν· βύρσαις δὲ νεαραῖς εἱλοῦντες ἐκρέμων τῶν ἀρσένων τὰ σώματα, τὰ δὲ θήλεα τῇ γῇ ἐδίδοσαν, ὥς φησι Νυμφόδωρος, ᾧ ἠκολούθησε (ᾧ δοκεῖ οὗτος ἠκολουθηκέναι cod. Paris.). Σέβονται δὲ μάλιστα οὐρανὸν καὶ γῆν. Marium corpora non fas est apud Colchos neque cremare neque sepelire; sed coriis recens detractis involventes suspendunt marium corpora, feminarum vero terrae committunt, uti tradit Nymphodorus, quem Apollonius sequitur. Prae ceteris Colchi venerantur solem et terram.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

18.

p. 380
Schol. Apoll. Rh. IV, 1470:Πολύφημος ἐν Μυσίᾳ καταλειφθεὶς ἔκτισε πόλιν Κίον, τὴν οὕτως ὀνομασθεῖσαν ἀπὸ τοῦ παραρρέοντος ποταμοῦ. Μαχόμενος πρὸς Χάλυβας οὗτος ἐτελεύτησεν, ὥς φησι Νυμφόδωρος. Ὅτι δὲ τὴν Κίον ἔκτισεν, εἴρηκεν Αὐτόχαρις ἐν πρώτῳ Χρόνων. Polyphemus in Mysia relictus Cium urbem condidit, quae a flumine praeterfluente nominata est. Diem Polyphemus obiit contra Chalybes pugnans, teste Nymphodoro. Cium vero urbem ab eo conditam esse, tradit Autocharis Chronicorum libro primo.Cf. Müller, Min. p. 293. Num haec quoque, sicuti reliqua, quae schol. Apoll. E Nymphodoro cita, ad Nomima pertineant, an e Periplo petita sint, in medio relinquo.

NOMIMA BAPBAPIKA

NOMIMA BAPBAPIKA
LIBER TERTIUS

NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

19.

p. 380
Schol. Lucian. Lexiph. c. 6, p. 151 ed. Jacobitz.:Ἀ βυρτάκη: σκεύασμα βαρβαρικὸν διὰ καρδάμου καὶ πράσων. Νυμφόδωρος δὲ ἐν τρίτῳ Βαρβαρικῶν νόμων φησὶν ὡς λυτικῷ τῆς κοιλίας χρῆσθαι τούτῳ τοὺς βαρβάρους. Abyrtace, barbaricum edulium e cardamo et porris confectum. Nymphodorus vero in tertio Institutorum Barbaricorum ait barbaros co ad alvum solvendam uti.De ἀβυρτάκῃ Medorum cf. Theopomp. fr. 337 et Steph. Thes. s. v.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

20.

p. 380
Clem. Alex. Strom. I, 21, p. 139 Sylb.:Νυμφόδωρος δὲ ὁ Ἀμφιπολίτης ἐν τρίτῳ Νομίμων Ἀσίας τὸν Ἆπιν τὸν ταῦρον τελευτήσαντα καὶ ταριχευθέντα εἰς σορὸν ἀποτίθεσθαι τῷ ναῷ τοῦ τιμωμένου δαίμονος, κἀντεῦθεν Σορόαπιν κληθῆναι καὶ Σάραπιν συνηθείᾳ τινὶ τῶν ἐγχωρίων ὕστερον. Nymphodorus Amphipolita (?) libro tertio Institutorum Asiae narrat Apim taurum vita defunctum et rite conditum deponi in loculum (σορὸν) in templo dei honoratissimi; hinc appelari Soroapim, quod nomen deinceps usu quodam linguae indigenarum abierit in Sarapim.Cf. Heyn. Ad Apollodor. II, 1, 1, 6. et quos laudat Droysen. Hellenism II, p. 41.

NOMIMA BAPBAPIKA

NOMIMA BAPBAPIKA
[LIBER DECIMUS TERTIUS?]

NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

21.

p. 380
Schol. Soph. Oed. C. 337:Νυμφόδωρος δὲ ἐν τῷ ιγ' [ἐν τῶ γ' scrib. Videtur] τῶν [Νομίμων] Βαρβαρικῶν γράφει οὕτως· «Ἔθεσι δὲ τὰ μὲν ἐναντίοις, τὰ δὲ ὁμοίοις χρῶνται (sc. Οἱ Αἰγύπτιοι) τοῖς Ἕλλησι. Τὸ μὲν γὰρ ἐξίστασθαι τοῖς πρεσβυτέροις τοὺς νεωτέρους, ὁμοτρόπως καὶ ἡμῖν διοικοῦσι, τῶν δ ̓ ἄλλων οὐδέν. Ἐν μὲν γὰρ τοῖς Ἕλλησιν οἱ μὲν ἄνδρες κατὰ τὴν ἀγορὰν οἰκονομοῦσιν, αἱ δὲ γυναῖκες ἔνδον μένουσαι ταλασιουργοῦσιν· ἐκεῖ δὲ αἱ μὲν γυναῖκες ἐν ἀγορᾷ περιπατοῦσι καὶ καπηλεύουσιν, οἱ δὲ ἄνδρες κατὰ τὴν οἰκίαν ὑφαίνουσιν. Ὁ γὰρ Σέσωστρις ἐκθηλῦναι τοὺς ἄνδρας βουλόμενος, ἅτε μεγίστης χώρας γεγενημένους καὶ πολλοὺς ὄντας, ὅπως μὴ συστραφέντες ἐπ ̓ ἰσομοιρίαν ὁρμήσωσι, τὰ μὲν ἐκείνων ἔργα ταῖς γυναιξὶ, τὰ δὲ τῶν γυναικῶν ἐκείνοις προσέταξεν, ἵνα μὴ μόνον τῶν ὅπλων στερηθέντες, ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τῶν ἐπιτηδευμάτων ἀνεθέντες, ἀσμένως ἐπὶ τοῖς ὑπάρχουσι καταμένωσιν. Ὅθεν τοὺς μὲν ψιλοὺς εἶναι, τὰς δὲ ἀνιέναι τὰς τρίχας προσέταξε· καὶ τοὺς μὲν ἐπὶ τῶν κεφαλῶν φέρειν τὰ φορτία, τὰς δὲ ἐπὶ τῶν ὤμων ἠνάγκασε. Ἔπειτα δὲ τοὺς μὲν καθημένους, τὰς δὲ ὀρθὰς ἑστώσας οὐρεῖν. Καὶ τοὺς (τοῖς Br.) μὲν β' ἱμάτια περιέβαλε, τὰς (ταῖς Br.) δὲ ἕν· ὑπολαμβάνων ἅμα τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ τὰς ψυχὰς αὐτῶν ἐκθηλύνειν (ἐκθηλύνεσθαι ed. Rom.). Ὃ καὶ Λυδοῖς ὕστερον συμπεσεῖν φασίν.» Nymphodorus libro tertio Institutorum Barbaricorum scribit: «Aegyptii moribus utuntur, qui Graecis partim contrarii partim similes sunt. Nam quod surgunt senioribus juniores, id quidem cum Nostrorum usu concinit, cetera vero omnia differunt. Apud Graecos enim viri in macello res domesticas curant, mulieres domi manentes lanam tractant; illic autem mulieres in foro deambulant et venalia nundinantur, viri texentes domi desident. Nimirum Sesostris quum. Virorum animos effeminare vellet, ne per terram maximam dispersa ingens eorum multitudo coiret et juris aequalitatem obtinere contenderet, viris officia mulierum, mulieribus officia virorum imposuit, adeo ut non modo armis privati, sed animis etiam propter negotia quotidiana relaxati, lubenter praesenti rerum statu acquiescerent. Quare etiam viros tondere comam, mulieres demissam gerere jussit; porro illos ut capite, has ut humeris onera gestarent, coegit; deuique imperavit ut illi mingerent sedntes, hae vero stantes, ut illi pallium duplex, feminae simplex induerent. Ejusmodi igitur moribus corpora eorum assuefaciens, simul etiam animos se effeminaturum putavit. Idem postea etiam Lydis accidisse aiunt.»Mores Aegyptiorum h. l. memorati eodem ordine legis ap. Herdotum II, 35 sq., ubi v. Valcken. Coll. Welcker. Tril. p. 590. Nymphodori esse videtur istud de Sesostri commentum. Ceterum sumpta haec ex eodem haud dubie libro tertio, quo de Sarapi sermo erat.381NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

22.

p. 381
Hesych. v. Αἰγίς:Νυμφόδωρος δὲ καὶ τὸν θώρακα αἰγίδα λέγεσθαί φησιν ὑπὸ Λακώνων. Nymphodorus etiam thoracem αἰγίδα a Lacedaemoniis dici ait.Cf. Steph. Thes. I, p. 903, A.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

22.

p. 381
Harpocrat.:Αἰγίδας ἐκάλουν τὰ ἐκ τῶν στεμμάτων δίκτυα· Λυκοῦργος ἐν τῷ περὶ διοικήσεως καὶ Νυμφόδωρος. Ἡρόδοτος δ ̓ ἐν δ' ταύτας φησὶν ὑπὸ Λιβύων αἴγεας καλεῖσθαι. Aegides dixerunt retia ex infulis nexa, ut Lycurgus et Nymphodorus. Herodotus vero libro quarto eas αἴγεας appellari a Libybus refert.Ὡς Λυκοῦργος καὶ Ἡρόδοτος. Ν. Δ ̓ cod. E; καὶ Ἡρ. Ἐν δ', Ν. Δ ̓ reliqui; transposuit Mauusacus. Herodotus IV, 189: ἐκ τῶν αἰγέων τουτέων αἰγίδας οἱ Ἕλληνες μετωνόμασαν. — «Αἰγὶς, Rete contextum ἐκ στεμμάτων, inquit Dionys. ap. Eustath. (p. 603, 15 sqq.) Idem tradit ibidem Pausanias, addens esse τὸ ἐκ στεμμάτων πλέγμα. Sed quae res sit hujusmodi αἰγὶς, ait Eust., aperte non significarunt. Verisimile est autem hujusmodi στέμματα esse lanea; et quae ex iis contexta erant, non re ipsa fuisse retia piscatoria, sed quaedam αἰγιδοειδῆ, Aegidis formam habentia.» Steph. Thes. I, p. 904 A. — Ceterum haec ex eo petita fuerint loco, ubi de Libyum Νομίμοις sermo erat. Eodem pertinent sequentia.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

23.
()
p. 381
Nat. Com. Myth. VII, 12:Memorioe prodidit Nymphodorus libro tertio Historiarum, et Theopompus libro XXVII, Gorgones non squamosarum anguium spiris capita habuisse implicita, sed ipsa capita fuisse draconum squamosorum dentesque in morem aprorum habuisse, ac oculum, singulas manus ferreas alasque, quibus volarent. Petita haec videri possint e schol. Aeschyli Prom. 792: Εἶχον (αἰ Γοργόνες) καὶ αὗται ἕνα ὀφθαλμὸν, ὥσπερ αἱ Φορκίδες, ἦσαν δὲ καὶ πτερωταὶ, καὶ τρίχας δράκοντος ἔχουσαι. Εἶχον δὲ καὶ συῶν μεγάλων ὀδόντας, χεῖρας χαλκᾶς καὶ πτέρυγας αἷς ἐπέτοντο. — Historioe, quas Natalis dicit, sunt Νόμιμα βαρβαρικά, ac bene quadrat libri numerus, quum eodem in libro et Aegyptiorum et Libyum instituta tradita esse probabile sit. Peripli fragmentis locum tribuit Ebert.NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

23.

p. 381
Plinius H. N. VII, 2, p. 5 Tchn.:In eadem Africa familias quasdam effascinantium, Isgonus et Nymphodorus: quorum laudatione intereant probata, arescant arbores, emoriantur infantes. Esse ejusdem generis in Triballis et Illyriis adjicit Isigonus. Nymphodori mentio ex scriptis Isigonifluxerit. De re cf. Phylarch. fr. 68 et Damonis fr. 2. Nymphodorus ap. Plinium recensetur etiam inter auctores libr. V, XXXIII, XXXIV, XXXV. Quae vero ex eo citantur libr. XXXIV, s. 23, produnt esse medicum, a nostro scriptore diversum, eundem vero, puto, cujus meminit Galenus tom. IV, p. 653 et Celsus VIII, 20. Nymphodorum qui De machinationibus scripsit, habes ap. Vitrun. praef. p. 7.

DFHG Digger

Where author="NYMPHODORUS SYRACUSANUS"

Volumen secundum

LIBER QUARTUS

NYMPHODORUS SYRACUSANUS

NYMPHODORI SYRACUSANI FRAGMENTA

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΝ ΣΙΚΕΛΙΑ ΘΑΥΜΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ

NOMIMA BAPBAPIKA

NOMIMA BAPBAPIKA

NOMIMA BAPBAPIKA

Browse the DFHG

Search Fields

Examples of Combined Search Results

Output