Digital Fragmenta Historicorum Graecorum (DFHG)

DFHG Digger

Where author="DEMO" OR author="ISTER"

Volumen primum

LXXXI

DEMO

DE ATTHIDUM SCRIPTORIBUS

Atthidum scriptores, qui proprie dicuntur, non eos appellamus omnes, qui Atthides (qualiscunque generis scripserint, sed distinguimus ab iis quum historicos antiquiores, qui Atthidum auctorcs esse perhibentur, Amelesagoram, Pherecydem, Hellanicum, tum Pausaniam, qui periegeseos suae librum, quo de rebus Atticis disputat, interdum τὴν Ἀτθίδα συγγραφὴν vocat (II, 21, 5; III, 11, 1), ne loquar de Hegesinoo et Alexide poetis, quorum ille carmini, hic comdoeiae Atthidis nomen dedit (vid. Pausan. IX, 29 init., et Fabric. Bibl. Graec. II, p. 407). Pherecydes enim el Hellanicus res Atticas non in peculiari opere, sed in aliqua majoris operis parte exposuerunt, et, quod gravissimum est, in tractandis rebus a posterioribus Atthidum scriptoribus valde differunt. Hi enim critice omnia tractant, fabulas vel historice vel philosophice interpretantes, in rebus historicis accu. ratissimis nitentes investigationibus, et tempora exacte definientes; illi vero in rebus fabulosis nonnisi id agunt, ut poetarum narrationes referant, res vero historicas nonnisi summatim et obiter perlustrant. Similiter statuendum foret de Amelesagora Athenicnsi, qui apud Antigonum Carystium Histor. mir. c. 12 Atthidem scripsisse dicitur, idem haud dubie ac Mclesagoras, ex quo Clemens Alex. Strom. VI, p. 629 Sylb. Philochorum et Androtionem, Atthidum scriptores, sua hausisse contendit: ex hoc autem Melesagora idem dicit jam Hellanicum, Hecataeum, Anaximenem aliosque antiquos auctores furatos esse, id quod eo nos ducit, ut credamus, Amelesagoram Chalcedonium, quem Dionysius Halic. De Thucyd. char. c. 5 inter historicos antiquos refert, eundem cum Amelesagora isto Atheniensi esse; et fortasse ab hoc non distinguendus est Melesagoras Eleusinius quem Maximus Tyrius Dissert. XXXVIIl Athenis ait sedem habuisse et sapientem ac fatidicum fuisse, Nymphis afflatum. Verum nullus dubito opus illud Amelesagorae, ex quibus tot tantique posterioris aetatis scriptores sua hausisse feruntur, ex his ipsis Alexandrinorum aetate esse conflatum et sub antiquissimi illius et plane fabulosi auctoris nomine in vulgus divenditum. Pausanias denique, qui primum periegeseos librum nonnunquam dicit Atthidem, omnino non agit historici partes: describit enim monumenta, et rerum gestarum enarrationem nonnisi in transcursu annectit. His auctoribus separatis, restant nobis octo Atthidum scriptores, proprie ita dicendi: Clidemus, Phanodemus, Demo, Androtio, Philochorus, Ister, Andro et Melanthius. De sex prioribus, quorum fragmenta infra exhibita sunt, accuratius agemus: de Androne et Melanthio nihil fere constat, sed eorum fragmenta hic ponimus, ne quid omittatur, quod ad hoc scriptorum genus pertineat. Andro, Halicarnassensis, qui a Strabone (IX,
LXXXII
p. 392) inter nobiliores Atthidum scriptores refertur, distinguendus est ab Androne Ephesio, cujus opus, Τρίπους inscriptum, memoratur a Suida V. Σαμίων ὁ δῆμος. Ex eo sumpta sunt quae apud Suidam 1.1. leguntur, itemque quae Schol. Pind. Islthm. II, 17, de Aristodemo tradit: procul dubio etiam apud Aristid. vol. III , p. 617 Steph. Andro pro Androtione reponendus est, quum quae ibi exhibentur ex Tripode deprompta esse videantur (V. Androt. fragm. 39.). Ad Andronis Halicarnassensis Atthidem pertinent haec. Plut. Thes. c. 25: Ἔνιοι δέ φασιν ἐπὶ Σκεέρωνι τὰ Ἴσθμια τεθῆναι, τοῦ Θησέως ἀφοσιουμένου τὸν φόνον διὰ τὴν συγγένειαν. Σκείρωνα γὰρ υἱὸν εἶναι Κανήθου καὶ Ἡνιόχης τῆς Πιτθέως. Οἱ δὲ Σίννιν, οὐχὶ Σκείρωνα· καὶ τὸν ἀγῶνα τεθῆναι διὰ τοῦτον ὑπὸ Θησέως, οὐ δι’ ἐκεῖνον. Ἔταξεν οὖν καὶ διωρίσατὸ πρὸς τοὺς τοὺς Κορινθίους Ἀθηναίων τοῖς ἀφικνουμένοις ἐπὶ τὰ Ἴσθμια παρέχειν προεδρίαν ὅσον ἂν τόπον ἐπίσχῃ καταπετασθὲν τὸ τῆς θεωρίδος νεὼς ἱστίον, ὡς Ἑλλάνικος καὶ Ἄνδρων ὁ Ἁλικαρνασεὺς ἱστορήκασιν. Strabo IX, p. 601, quem locum videas in Philoch. fragm. 35. Schol. Aristoph. Ran. 1418 (1469): Πρῶτον μὲν οὖν περὶ Ἀλκιβιάδου] Περὶ τῆς δευτέρας λέγει αὐτοῦ ἀποχωρήσεως, ἣν ἑκὼν ἔφυγε, κατελθὼν μὲν ἐπὶ Ἀντιγένους πρὸ ἐνιαυτοῦ τῶν Βατράχων, διὰ δὲ τὸ πιστεῦσαι Ἀντιόχῳ τῷ κυβερνήτη τὸ ναυτικὸν καὶ ἡττηθῆναι ὑπὸ Λυσάνδρου δυσχερανθεὶς ὑπὸ Ἀθηναίων. Ἄνδρων δὲ διαφέρεται πρὸς Ξενοφῶντα περὶ τῆς καθόδου. Hic adde locum Apollon. Dysc. Hist comm. c. 8; quem jam non licet mihi exscribere. Ex Melauthii Atthide haec afferuntur apud Harpocrat. v. Γρυπάνιον: Καὶ Μελάνθιος ἐν δευτέρᾳ Ἀτθίδος εἰπὼν, «Σεισμὸς γέγονε καὶ ἔγρυπεν ἡ γῆ.» Idem de mysteriis scripsisse videtur Hemsterhusio ad Schol. Aristoph. Plut. 846, ubi haec: Παίζει παρὰ τὸν Ἐλευσίνιον νόμον· ἔθος γὰρ ἦν, ἐν οἷς τις ἱματίοις μυηθείη, εἰς θεοῦ τινὸς ταῦτα ἀνατιθέναι, ὥσπερ δηλοῖ καὶ Μελάνθιος ἐν τῷ Περὶ μυστηρίων· «Πάτριόν ἐστι ταῖς θεαῖς ἀνιεροῦν καὶ τὰς στολὰς τοῖς μύσταις ἐν αἷς τύχοιεν μυηθέντες.» Dubitari tamen potest, num his pericularis de Mysteriis liber significetur, an caput Atthidis.
LXXXIII

DEMO: VITA

Demonem Atthidis scriptorem Siebelis bene distinxita Demone Sicyonio, philosopho Pythagorico (cui vindicanda nobis esse videntur, quae apud Schol. ad Lucian. Icaromen. 19 leguntur), et ab aliis, quibus nomen est Damo. Inter hos Damo Atheniensis, ab Athenaeo XIV, 6, p. 628 landatus, idem est cum eo, de quo Plutarchus De musica p. 1136 Frf., Pericl, c. 4 et Nepos in Epaminonda c. 2 loquuntur; Damo autem Cyrenaeus, qui secundum Diogen. Laert. I, 40 de philosophis scripserat, idem esse putandus est cum eo, quem Plinius H. N. VII, 2 testem adhibet de Pharnacibus in Aethiopia. Damo qui de Byzantio scripserit, memoratur ab Athenaeo X, 12, p. 442, et ab Aeliano V. H. XIII, 14. Quartus denique Damo Syracusius dicitur fuisse philosophus Pythagoricus (v. Fabr. Bibl. Gr. I, p. 841). Demonem nostrum vel eadem, qua Phllochorus vixit, aetate, vel jam ante eum floruisse, inde efficitur, quod Philochorus Atthidem suam scripsit contra Demonem. Jam ante Philochorum eum floruisse afirmari posset, si Timoclis versus apud Athenaeum (VIII, 5, p. 341), in quibus de oratore ab Harpalo pecunia corrupto agitur, ad Demonem historicum referre liceret. De patria Demonis nihil constat.
LXXXV

DE OPERIBUS HORUM SCRIPTORUM

Atthidum scriptores, quorum vitas enarravimus, quamquam non eadem omnes aetafe eodemqae ingenio scripserunt, in universa tamen studiorum ratione ita consentiunt, ut multa dici possint, quum ad Atthides tum ad reliqua eorum scripta pertinentia, quae in omnes aeque cadant. Totum hoc scriptorum. genus in rebus antiquitatibusque Graecis, imprimis vero Atticis, doctc adhibitaque arte critica exponendis versatur, in eaque re maxime se applicat ad exquirendas res antiquissimas, ad mythos interpretandos et ad persequenda omnia, quae cum deorum cultu conjuncta sunt eaque quae ad artes et literas spectant. Atthis est liber, in quo res Atticae exponuntur. Neque dubito quin jam ipsi Atthidum scriptores vocem Ἀτθίς pro Ἀτθὶς συγγραφή, ut dicit Pausauias VI, 7; X, 8, usurpaverint, quum antiquissimi eorum, qui Atthides laudant, hoc nomine utantur, ut Strabo IX p. 601 (Philoch. fragm. 35), Dionysius Halic. tom. II, p. 122 Sylb. (Philoch. fr. 132), tom. II, p, 123 (Philoch. fr. 135). In his Atthidibus res ita tractantur, ut potius collectanea exhibeantur quam vera Atticae historia. Si enim haec opera comparamus cum iis quae vera arte historica composita sunt, id videmus discriminis, quod in his interior rerum nexus maxima cum cura indagatur, temporum conditio hominumque mores sollerter explicantur, virorum, qui aliquas partes in rebus gerendis agunt, vivida exhibetur imago, ipsae res gestae enucleate ac eleganter depinguntur omniaque haec ad unum corpus omnibus partibus absolutum efficiendum conjunguntur; in illis vero Atthidibus nihil nisi annales deprehendes, quibus res variae sine ulla necessitate connexae secundum temporum seriem nude exponuntur. Nihilominus habent isti scriptores multa, quae magna laude digna sint. Historiam ab hominum ortu usque ad id tempus, quo ipsi florent, deducunt, sed praeter ipsam historiam tradunt quae de deorum cultu, de festorum origine, de sacrificiis, de institutis publicis,
LXXXVI
de literis comperta habent et si quae sunt alia memoratu digua. Summo autem studio in temporibus mythicis versantur, quae locum dant doctis disputationibus de fabularum recondita significatione multorumque institutorum origine: quo factum est, ut fragmentorum, quae supersunt, maxima pars ad antiquissima haec tempora pertineat. De temporibus historicis rarius testes adhibentur, idque non modo ea ex causa quod in hac parte minus copiosi erant (etsi non omnes, certe plerique), sed quod clarissimi historici haec tractaverant: quibus si illi nonnunquam praeferuntur, hoc ideo fit, quod res obscuras atque reconditas magna diligentia pervestigaverant, et quod res minus graves et ab historicis praecedentibus neglectas prolixe tractandas sibi sumpserant. Observandum etiam est, Atthidum scriptores accuratiores fuisse in constituendis temporibus quam historicos superiores: et maximo usui fuisse Atthides scholiastis, grammaticis et lexicographis, quum in iis res commode secundum temporum seriem dispositas aliorumque auctorum de iis sententias collectas et exacte examinatas reperirent. Res igitur Nostri et copiose exponunt et adhibita arte critica (κατὰ πλάτος Philoch. 59; 132, ἐντελέστατα, Clitodem. 5 περιττῶς). Jam monuimus quas res copiosissime tractare soleant. Artem autem criticam in fabulis ita exercent, ut rejiciant omnia quae mere poetica et ficta sunt (πολλὰ ψεύδονται ἀοιδοί Phil. I), eaque ex iis eruere studeant, quae ratio probare possit, vel facta historica vel veritates philosophicas (Demo 3, Androt. 28, 29, Philoch. 10, 18, 19, 28, 38, 39, 46). In tractandis temporibus historicis arte critica ita utuntur, ut perquisitis accurate monumentis (Philochorus titulorum publicorum collectionem edidit, de qua infra dicetur), adhibitis documentis aliorumque sententiis comparatis res enarrent. Per se vero patet, non pariter omnes aptos fuisse ad hanc rem rite peragendam: Ister quidem acquievisse videtur in colligendis variorum auctorum sententiis. Atthides similes fuisse annalium tum ex fragmentis Philochoriet Audrotionis intelligitur, tum diserte testatur Dionysius (Archaeol. I, p. 7 ed. Sylb.), ubi dicit: Ταῖς χρονικαῖς παραπλήσιον, οἵας ἐξέδωκαν οἱ τὰς Ἀτθίδας πραγματευσάμενοι· μονοειδεῖς γὰρ ἐκεῖναί τε καὶ ταχὺ προσιστάμεναι τοῖς ἀκούουσιν. Haec historiae tradendae ratio summam quidem utilitatem praebet, sed non admittit talem rerum expositionem, quae non singulatim facta enumeret, sed omnia ut arcte cohaerentia et ad certum quendam finem pertinentia complectatur. Si Philochori et Androtionis ratio temporum definiendorum omnibus aeque Atthidum scriptoribus attribuenda est, digesserunt secundum archontum seriem ea quae post constitutos archontes gesta sunt, in iis quae hoc tempus praecedunt vel bello Trojano, vel Olympiadum initio vel etiam ipsis istis archontibus ad tempora describenda usi esse videntur. Dicendi genus horum scriptorum, teste Dionysio Halic. 1. 1., tenue ac simplex erat, id quod et fragmenta, in quibus ipsorum verba servata sunt, confirmant et rerum tractatio, quae iis propria erat, credere nos jubet. Praeter Atthides plura alia opera composuerunt, in quibus tractarunt quum aliarum civitatum historiam tum vero maxime historiae Atticae partes prae caeteris graves vel obscuras. Egerunt in scriptis peculiaribus etiam de quibusdam grammaticae partibus, iis imprimis, quae cum historia conjunctae sunt vel ad eam exquirendam magnam vim habent. Huc pertinent scriptiones de proverbiis et de loquutionibus Atticis. In omnibus his scriptis eadem indoles erat quam in Atthidibus: eadem doctrinae copia, eadem in colligendo diligentia, idem veri reperiendi studium idemque dicendi genus exile ac simplex. Fides et auctoritas non omnibus est eadem. Prae ceteris diligentia et judicii acumine excellunt Clitodemus et Philochorus; Androtio eodem fere loco habendus est, quamquam Aelianus (fr. 36) ejus fidem paululum addubitare videtur. Phanodemus etsi in rebus excutiendis sollicitus erat, studio tamen patriae suae celebrandae interdum abreptus est, ut falsa traderet. Demo ideo nobis suspectus esse debet, quod contra ejus Atthidem scripsit Philochorus, auctor diligentissimus acerrimoque praeditus judicio. Ister non dignus est critici nomine et saepius reprehenditur. Expositis quae ad omnes aeque Atthidum scriptores pertinent, jam de singulis deinceps disseremus.
LXXXVII

DEMO: DE OPERIBUS

Demonem non magna fide oignum esse existimamus, non modo quod Philochorus contra eum scripsit, sed etiam quod fragmenta 17 et 18 probant, eum mendaciis fallere studuisse. Namque Polemo (apud Steph. Byz. v. Δωδώνη), Aristides (apud Suidam v. Δωδωναῖον χαλκεῖον) et Strabo VII p. 321 in eo consentiunt, quod tradunt, duas fuisse Dodonae columnas, in quarum altera lebes positus fuerit, in altera puer manu tenens flagellum aeneis loris munitum, quae ventus agitaverit; omnino vero ignorant, quod Demo dicit, templum Jovis lebetibus circumdatum fuisse, quorum si quis unum pulsaverit, sonum ad reliquos omnes propagatum perdurasse, usque dum primus denuo pulsandus sit. Parum verisimile est, apparatum, quem Demo describit, Polemonis tempore jam collapsum alterumque simpliciorem in ejus locum substitutum fuisse, quod Welcker. statuit ad Philostrat. p. 566; si vero collapsus fuisset, memoria prioris admodum sane memorabilis non interiisset et Polemo haud dubie ejus mentionem fecisset. Sed ipsum proverbium, in quo de uno tantum aheno agitur, clare demonstrat, ante Demonem eundem apparatum exstitisse, de quo Polemo aliique loquuntur. Tria Demonis opera memorantur: 1) Ατοίς quatuor minimum librorum (fr. 1). Paucissima ex ea fragmenta relicta sunt, quod et ipsum nos credere jubet, Demonem fide non dignum habitum esse. Videmus eum operam posuisse in explicandis rebus mythologicis et sacris (1, 2, 4), et in interpretandis fabulis (3). 2) Περὶ παροιμιῶν. Nos confidentius quam Siebelis hoc opus Demoni tribuimus; proverbiorum enim explicatio, quae ex historia hominumque institutis ac moribus repetitur, est sane historici: et Demonis proverbia quam maxime ita comparata sunt, ut historici operam requirant (cf. 5, 9, 10, 11, 12, 14, 15, 20). Idem, ut nunc video, sentit Schneidewinus in Praefat. ad Paroemiogr. p. X. Aristides quoque, qui de proverbiis
LXXXVIII
opus edidit, erat historicus. Vide Schneidewin. 1. I. XII et quos laudat (*) . 3) Περὶ θυσιῶν (fr. 22).
378

DEMONIS FRAGMENTA

ΑΤΘΙΣ

ΑΤΘΙΣ
LIBRI QUARTI FRAGMENTUM
DEMONIS FRAGMENTA

1.

p. 378

Athen. III, 17, p. 96, D, E:Δήμων ἐν τετάρτῳ Ἀτθίδος, «Ἀφείδαντά φησι βασιλεύοντα Ἀθηνῶν Θυμοίτης, ὁ νεώτερος ἀδελφὸς, νόθος ὢν, ἀποκτείνας, αὐτὸς ἐβασίλευσεν· ἐφ ̓ οὗ Μέλανθος Μεσσήνιος ἐκπεσὼν τῆς πατρίδος, ἐπήρετο τὴν Πυθίαν, ὅπου κατοικήσει. Ἡ δὲ ἔφη, ἔνθα ἂν ξενίοις πρῶτον τιμηθῇ, τοὺς πόδας αὐτῷ καὶ τὴν κεφαλὴν ἐπὶ τῷ δείπνῳ παραθέντων. Καὶ τοῦτ ̓ ἐγένετο αὐτῷ ἐν Ἐλευσῖνι· τῶν ἱερειῶν γὰρ τότε πάτριόν τινα ἑορτὴν ἐπιτελουσῶν, καὶ πάντα τὰ κρέα κατηναλωκυιῶν, τῶν δὲ ποδῶν καὶ τῆς κεφαλῆς ὑπολοίπων ὄντων, ταῦτα, τῷ Μελάνθῳ ἀπέστειλαν.» Demon quarto libro Rerum Atticarum scribit: «Aphidantem, Atheniensium regem, junior frater Thymoetes, qui spurius erat, interfecit et regnum ipse occupavit. Quo regnante Melanthus Messenius, patria pulsus, quaesivit e Pythia, quonam habitatum concederet. Respondit illa, ubi primum pro hospitali munere pedes et caput ipsi in coenam apponerentur. Id autem ei accidit Eleusine: quum enim ibi feminae sacerdotes festum aliquem diem patrio more celebrarent, omnesque carnes absumsissent, et nihil nisi pedes et caput reliquum esset, haec illae Melantho miserunt.»

FRAGMENTA INCERTAE SEDIS

DEMONIS FRAGMENTA

2.

p. 378

Suidas v. Τριτοπάτορες:Δήμων ἐν τῇ Ἀτθίδι φησὶν, ἀνέμους εἶναι τοὺς Τριτοπάτορας. Demon in Atthide dicit, Tritopatores esse ventos.DEMONIS FRAGMENTA

3.

p. 378

Plutarch. Thes. 19:Δήμων δὲ καὶ τὸν Ταῦρον ἀναιρεθῆναί φησι τὸν τοῦ Μίνω στρατηγὸν, ἐν τῷ λιμένι διαναυμαχοῦντα, τοῦ Θησέως ἐκπλέοντος. Demo ait Taurum Minois ducem commisso cum Theseo, qui solveret e portu, proelio navali ab hoc interfectum esse.DEMONIS FRAGMENTA

4.

p. 378

Plutarch. Thes. 23:Ἄγουσι δὲ καὶ τὴν τῶν ὠσχοφορίων ἑορτὴν, Θησέως καταστήσαντος. Οὐ γὰρ ἁπάσας αὐτὸν ἐξαγαγεῖν τὰς λαχούσας τότε παρθένους, ἀλλὰ τῶν συνήθων νεανίσκων δύο θηλυφανεῖς μὲν ὀφθῆναι καὶ νεαροὺς, ἀνδρώδεις δὲ τὰς ψυχὰς καὶ προθύμους, λουτροῖς τε θερμοῖς καὶ σκιατροφίαις, καὶ ταῖς περὶ τὴν κόμην καὶ λειότητα καὶ χροιὰν ἀλοιφαῖς καὶ κοσμήσεσιν ὥς ἐστιν ἐξαλλάξαντα κομιδῆ, καὶ διδάξαντα φωνῆν καὶ σχῆμα καὶ βάδισιν ὡς ἔνι μάλιστα παρθένοις ὁμοιοῦσθαι, καὶ μηδὲν φαίνεσθαι διαφέροντας, ἐμβαλεῖν εἰς τὸν τῶν παρθένων ἀριθμὸν, καὶ διαλαθεῖν ἅπαντας. Ἐπεὶ δὲ ἐπανῆλθεν, αὐτόν τε πομπεῦσαι καὶ τοὺς νεανίσκους οὕτως ἀμπεχομένους, ὡς νῦν ἀμπέχονται τοὺς ὠσχοὺς φέροντες. Φέρουσι δὲ, Διονύσῳ καὶ Ἀριάδνῃ χαριζόμενοι, διὰ τὸν μῦθον, ἢ μᾶλλον, ὅτι συγκομιζομένης ὀπώρας ἐπανῆλθον. Αἱ δὲ δειπνοφόροι παραλαμβάνονται, καὶ κοινωνοῦσι τῆς θυσίας, ἀπομιμούμεναι τὰς μητέρας ἐκείνων τῶν λαχόντων (ἐπεφοίτων γὰρ αὐτοῖς ὄψα καὶ σιτία κομίζουσαι), καὶ μῦθοι λέγονται, διὰ τὸ κἀκείνας εὐθυμίας ἕνεκεν καὶ παρηγορίας μύθους διεξιέναι τοῖς παισί. Ταῦτα μὲν οὖν καὶ Δήμων ἱστόρηκεν. Solemne celebrant Oschophoriorum ex Thesei instituto; neque enim omnes eum sorte lectas virgines ferunt eduxisse, sed familiares adolescentes duos: quorum, quum muliebri quidem vultu et florente, sed fortibus forent pectoribus et impigri, thermis, umbratili vita, et comae laevoris colorisque caussa unctionibus atque comptu, impense mutaverat speciem et finxerat vocem, gestum et incessum, ut quam maxime virgines repraesentarent, neque usquam viderentur ab iis discrepare; hos inseruisse in virginum numerum, atque omnes fefellisse; postquam redux fuerit, et illum et adolescentes illos pompam duxisse eo quo nunc amiciantur cultu, qui palmites cum racemis ferant. Hos ferunt in Liberi patris et Ariadnae honorem, propter fabulam: aut potius quod ea tempestate rediissent, qua colliguntur poma. Quae coenam ferunt feminae, Deipnophorae dictae, assistunt et adhibentur sacrificio, illorumque sortitorum matres agunt: portaverunt enim iis obsonia et epulas. Fabulae autem narrantur, eo quod et illae leniendi liberos et erigendi caussa, fabulas iis recitaverint. Atque haec Demon quoque prodidit.379

ΠΕΡΙ ΠΑΡΟΙΜΙΩΝ

DEMONIS FRAGMENTA

5.

p. 379

Scholiast. Aristoph. Av. 301 ad illud Τίς γλαῦκ᾿ Ἀθήναζ᾿ ἤγαγε; hoc adnotavit:Παροιμία δέ ἐστιν ἐπὶ τῶν μάτην ἐπισωρευόντων τινὰ ἐπὶ τοῖς προϋπάρχουσι. ... Δήμων δέ φησιν, ὅτι οὐ τοῦ ζῴου μόνον πληθύνοντος ἐν τῆ πόλει, ἀλλὰ καὶ τοῦ νομίσματος· καὶ ὅτι οὐκ ἐν ἀργύρῳ μόνῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν χαλκῷ χαράσσουσι τὴν γλαῦκα· διὸ τὴν παροιμίαν εἰρῆσθαι. Quis noctuam Athenas adduxit? Hoc proverbium de iis dicitur, qui, quae adsunt, inutiliter accumulant. Demo ait, quia non modo avium illarum, sed etiam numorum magna esset in hac urbe multitudo, neque in solis argenteis numis, sed etiam in aereis noctuae notam imprimi; propterea hoc proverbium dici solere.DEMONIS FRAGMENTA

6.

p. 379

Hesych.:Οἰναῖοι τὴν χαράδραν· παροιμία, τιθεμένη ἐπὶ τῶν ἑαυτοῖς κακόν τι προσελκομένων. Φησὶ δὲ Δήμων, ὅτι τῆς Ἀττικῆς ἐστι τόπος Οἰνόη· οἱ δ ̓ ἐνταῦθα γεωργοῦντες, παροχετεύοντες τὴν ἄνω φερομένην χαράδραν, ἀρδεύειν τὰ δένδρα καὶ τὰς ἀμπέλους ἐπεχείρουν. Ὕδατος δὲ πολλοῦ γενομένου, συνέβη καταῤῥαγέντα τὸν ποταμὸν τῶν κτημάτων πολλὰ διαφθεῖραι, καὶ τῶν τόπων δὲ τοὺς κύκλους ἐγχῶσαι. Oenoei torrentem. Hoc proverbium de iis dicitur, qui ipsi malum sibi parant. Ait autem Demo, Oenoen esse pagum Atticae; hunc qui incolerent agricolas, per canalem deducentes torrentem de loco superiori, elaborasse ut arbores et vites irrigarent; quum vero aqua multum accrevisset, accidisse ut fluvius cum impetu delatus latifundia vastaret pagorumque circulos inundaret.Phavorinus haec repetivit. Idem proverbium explicatur a Zenobio V, 29 et Suida v. Οἰναῖοι τ. χαρ. Pro κύκλους Hesychii editores conjecerunt κοίλους seu κάρπους scribendum esse. Siebelis suspicatur, tales κύκλους intelligendos esse, quales fuerint veterum Britannorum, de quibus Strabo IV, p. 200 ita: Πόλεις δ ̓ αὐτῶν εἰσὶν οἱ δρυμοί· περιφράξαντες γὰρ δένδρεσι καταβεβλημένοις εὐρυχωρῆ κύκλον, καὶ αὐτοὶ ἐνταῦθα καλυβοποιοῦνται καὶ τὰ βοσκήματα κατασταθμεύουσιν.DEMONIS FRAGMENTA

7.

p. 379

Photii Lex.:Ὄνος ἄγων μυστήρια, Δήμων ἐπὶ τοῦ μύλου λέγεσθαί φησιν, ὅτι στεφανοῦσιν αὐτὸν τότε. Asinus mysteria portans. Demo ait, hoc dici de lapide molari, quod eum coronis ornaverint eo tempore (in sacris Eleusiniis).Eadem apud Suidam habes. Hesych.: Ὄνος, ὁ ἀνώτερος λίθος τοῦ μύλου.DEMONIS FRAGMENTA

8.

p. 379

Photii Lex.:Ἡ φανοῦ θύρα· Φανόν φησι Δήμων ὀβολοστάτην εἶναι, ἄλλως δὲ τυφλόν. Phani janua. Phanum Demo dicit fuisse foeneratorem, alii vero caecum.Cf. Eustath. ad Hom., p. 1959: Φανίου θύρα, παροιμία ἐπὶ τῶν ψευδῶς προσποιουμένων θησαυρὸν ἑαυτοῖς ἀποκεῖσθαι. Zenob. Proverb. 4, 24 et Suidam h. v. Apud Photium pro ἄλλως scripsit Kuster ad Suid. ἄλλοι.DEMONIS FRAGMENTA

9.

p. 379

Scholiastes Aristoph. Ran. 439, postquam proverbii ὁ Διὸς Κόρινθος alias attulit interpretationes, hoc addit:Ὁ δὲ Διὸς Κόρινθος, παῖς Διὸς, βασιλεὺς Κορίνθου. ... Μεγαρέας φασὶ Κορινθίων ἀποίκους, καὶ πολλὰ τοῖς Κορινθίοις κατ ̓ ἰσχὺν τῆς πόλεως ὑπείκειν· ἄλλα τε γὰρ πλείονα τοὺς Κορινθίους προστάσσειν, καὶ τῶν Βακχιαδῶν εἴ τις τελευτήσαι (διῴκουν δὲ οὗτοι τὴν πόλιν), ἔδει Μεγαρέων ἄνδρας καὶ γυναῖκας, ἐλθόντας εἰς Κόρινθον, συγκηδεύειν τὸν νεκρὸν τῶν Βακχιαδῶν. Ὡς δὲ ὕβρεως οὐδὲν ἀπέλειπον οἱ Κορίνθιοι, τὰ δὲ τῶν Μεγαρέων ἔῤῥωτο, καὶ πρὸς ἐλπίσι τοῦ μηδὲν παθεῖν ἀποστάντας αὐτοὺς, ἀλλ ̓ ἀφεῖναι, πέμπουσι δῆτα πρέσβεις οἱ Κορίνθιοι, κατηγορήσοντας Μεγαρέων· οἳ προσελθόντες εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ἄλλα τε πολλὰ διεξῆλθον, καὶ τέλος, δικαίως στενάξει ὁ Διὸς Κόρινθος, εἰ μὴ λάβοι δίκην παρ ̓ αὐτῶν. Ἐφ ̓ οἷς παροργισθέντες οἱ Μεγαρεῖς τοὺς πρέσβεις λίθοις ἔβαλον, καὶ μετὰ μικρὸν, ἐπιβοηθησάντων τινῶν τοῖς Κορινθίοις καὶ μάχης γενομένης, νικήσαντες, φυγῇ τῶν Κορινθίων ἀποφυγόντων ἐφαπτόμενοι, κτείνοντες ἅμα παίειν τὸν Διὸς Κόρινθον ἐκέλευον. Ὅθεν, φησὶν ὁ Δήμων, ἔτι καὶ νῦν ἐπὶ τῶν ἄγαν σεμνυνομένων, καὶ δειλῶς ἀπαλλαττόντων τὴν παροιμίαν ταύτην τετάχθαι. Jovis Corinthus, Jovis filius, rex Corinthi. Aiunt, Megarenses, Corinthiorum colonos, in multis rebus Corinthiis propter civitatis eorum potentiam obtemperasse. Etenim tum alia officia iis injunxisse Corinthios, tum id, ut, si quis Bacchiadarum (hi urbis imperium tenebant) obiisset, Megarensium et viri et mulieres Corinthum proficiscerentur illique funus cum ipsis facerent. Sed quum Corinthii non desisterent a superbia, Megarenses vero majorem potestatem adipiscerentur atque sperarent, se impune defecturos esse, deseruerunt Corinthios. Miserunt tum Corinthii legatos, ad accusandos Megarenses; qui in concionem venientes quum alia multa admonuerunt, tum vero sub finem: jure gemiturum esse Jovis Corinthum, si poenam de iis non sumerent. Qua oratione Megarenses irritati, legatos lapidibus statim incessiverunt atque paulo post, pugna inita, Corinthios, quibus nonnulli auxilio venerant, devicerunt in fugamque conjecerunt; fugientes autem quum consequuti essent, interfecerunt eos seque invicem adhortali sunt, ut verberarent Jovis Corinthum. Quare etiamnunc, ait Demo, de nimium jactantibus et ignave rem suam deserentibus usurpatur hoc proverbium.Eadem leguntur apud Schol. ad Pind. Nem. VII, 155, unde a Francino in scholia Aristoph. illata sunt. Siebelis hunc locum ex Schol. in Platon. in Siebenkesii Anecd. Graec. ita emendavit: ... Τὰ δὲ τῶν Μεγαρέων ἔῤῥωτο καὶ πρὸς ἐλπίσιν τοῦ μηδὲν παθεῖν ἀποστάντας αὐτοὺς· Κορινθίων ἀφίστανται. Πέμπουσι δῆτα ....εἰ μὴ λήψονται δίκην παρ ̓ αὐτῶν. Ἐφ ̓ οἷς....τοὺς πρέσβεις παραχρῆμα λίθοις ἔβαλον, καὶ μετὰ μικρὸν... φυγῇ τῶν Κορινθίων ἀποχωρούντων ἐφαπτόμενοι... παίειν ἀλλήλοις ...ἐκέλεουν.380DEMONIS FRAGMENTA

10.

p. 380

Scholiast. Aristoph. Plut. 1000:Πάλαι ποτ ̓ ἦσαν ἄλκιμοι Μιλήσιοι. Περὶ τῆς παροιμίας ταύτης Δήμων οὕτω φησί· τῶν Καρῶν περὶ τοῦ πολέμου πρὸς τοὺς Ἀμβρακιώτας βουλευσαμένων, ἀλκιμωτάτους ὄντας τῶν ἐν πολέμῳ γειτόνων, τίνας χρὴ ποιεῖσθαι συμμάχους, οἱ μὲν τοὺς Μιλησίους ἡγοῦντο δεῖν παρακαλεῖν· καὶ γὰρ εὐημέρουν τότε μάλιστα τῶν περιοίκων, καὶ διὰ τὸ γειτνιᾷν τῇ Καρίᾳ τὴν τούτων χώραν· οἱ δὲ διαλύσασθαι πρὸς τοὺς Πέρσας συνεβούλευον, τὴν τούτων ἀρχὴν μεγίστην γεγονέναι φάσκοντες, καὶ πάντων ἀλκιμωτάτους εἶναι, κρατοῦντας τῆς Ἀσίας. Ἔδοξεν οὖν τοῖς Καρσὶν ἐρωτῆσαι τὸν Ἀπόλλωνα ... Τὸν δὲ θεὸν ἀποκρίνεσθαι, Πάλαι ποτ ̓ ἦσαν ἄλκιμοι Μιλήσιοι. Τοῦ δὲ χρησμοῦ διαδοθέντος εἰς τὰς Ἀσιατίδας πόλεις, οἱ μὲν Μιλήσιοι τὴν προφῆτιν αἰτιασάμενοι διεφθάρθαι χρήμασιν ὑπὸ τῶν μηδιζόντων, πανδημεὶ [τοῖς καρσὶ βοηθήσαντες, καὶ] τοῖς Πέρσαις μετ ̓ ἐκείνων συμβαλόντες, σχεδὸν ἅπαντες ἀπέθανον. Τὸν δὲ χρησμὸν διὰ τὴν ἀλήθειαν εἰς παροιμίαν ἐλθεῖν. Quondam fuere strenui Milesii. De hoc proverbio Demo ita scribit: Quum Cares ad lucum Jovis Labrandii (vel Stratii) de bello consultarent, alii Milesios censuerunt esse advocandos: eos enim auctoritate maxime valere omnium, qui circa habitarent, eorumque terram Cariae esse vicinam. Alii suaserunt, ut cum Persis paciscerentur, eos maximum habere imperium dicentes, omniumque esse potentissimos, in quorum ditione esset Asia. Placuit igitur, ut Apollinem consulerent. Deus iis respondit: Fuere quondam strenui Milesii. Hoc oraculo per Asiae urbes divulgato, Milesii sacerdoti exprobrantes, corruptam eam esse ab iis, qui Medis faverent, Caribus omni populo auxilio venerunt, atque Persas cum his aggressi, omnes fere caesi sunt. Oraculum propter veritatem in proverbium abiit.Pro Δάμων, quod vulgo hoc loco legitur, Siebelis bene reposuit Δήμων. Phavorinus v. Μιλήσιοι, qui eadem refert, eandem in auctoris nomine corruptelam exhibet. Narrantur vero h. l. eadem, quae legimus apud Herodot. V, 118-120 et in Diodor. Exc. Vatican. p. 37 ed. Mai (p. 40 ed. Dindorf.). Quare Hemsterhusius ad Aristoph. l. l. pro: πρὸς τοὺς Ἀμβρακιώτας, quod nihili est, reponi jussit: πρὸς τῷ Λαβρανδέως ἄλσει i. e. ad lucum Jovis Labrandei. Equidem malim: πρὸς τῷ Διὸς Στρατιώτου (se. Ἱερῷ vel τεμένει vel ἄλσει), quod ad verba Scholiastae propius accedit. Herodotus enim l. l. c. 119: ἐνθεῦτεν δὲ οἱ διαφυγόντες αὐτῶν (sc. Carum) κατειλήθησαν ἐς Λάβρανδα, ἐς Διὸς Στρατίου ἱρὸν, μέγα τε καὶ ἅγιον ἄλσος πλατανίστων.DEMONIS FRAGMENTA

11.

p. 380

Schol. Homer. Odyss. Υ, 301:Οἱ τὴν Σαρδόνα κατοικοῦντες, ἀπὸ Καρχηδονίων ὄντες, χρῶνται νόμῳ τινὶ βαρβαρικῷ καὶ πολὺ τῶν Ἑλλήνων διηλλαγμένῳ. Τῷ γὰρ Κρόνῳ θύουσιν ἡμέραις τισὶ τεταγμέναις οὐ μόνος τῶν αἰχμαλώτων τοὺς καλλίστους, ἀλλὰ καὶ τῶν πρεσβυτέρων τοὺς ὑπὲρ ἑβδομήκοντα ἔτη γεγενημένους. Τούτοις δὴ θυομένοις τὸ μὲν δακρύειν αἰσχρὸν εἶναι δοκεῖ καὶ δοῦλον, τὸ δὲ ἀσπάζεσθαι καὶ γελᾷν ἔσχατον καὶ προϊόντων ἀνδρῶδές τε καὶ καλόν. Ὅθεν φασὶ καὶ τὸν ἐπὶ κακῷ προσποίητον γέλωτα κληθῆναι Σαρδόνιον. Ἡ δὲ ἱστορία παρὰ Δήμωνι. Apud eos, qui Sardiniam incolunt, a Carthaginiensibus oriundos, obtinet mos barbarus et a Graecis plane alienus. Saturno enim certis diebus mactant ex captivis et fortissimos et seniorum eos, qui annum septuagesimum jam egressi sunt. His, qui immolantur, lacrimari turpe atque illiberale esse videtur, se invicem vero amplecti et ridere dum extrema perpessuri sunt, honestum et fortis animi. Unde risum simulatum de malo aliquo, aiunt, appellari Sardonium. Haec narratio extat apud Demonem.Siebelis: «ἔσχατον καὶ προϊόντων insolentius dictum est pro ἔσχατον καὶ προϊόντας, sed nescio an scribendum sit: ἐσχάτων καὶ προϊόντων, dum extrema etiam parantur.» Quod ferri non potest. Legendum puto: ἐπ ̓ ἔσχατα προϊόντας. Paulo ante fort. Δουλικόν. Ceterum cf. Timaei fr. 28, 29.DEMONIS FRAGMENTA

12.

p. 380

Photius s. v. Σαρδ. γελ.:Παροιμία ἐπὶ τῶν ἐπ ̓ ὀλέθρῳ τῷ σφῶν αὐτῶν γελώντων, ἣν Δήμων μὲν διαδοθῆναι, ὅτι οἱ Σαρδόνα κατοικοῦντες αἰχμαλώτων τε τοὺς καλλίστους καὶ πρεσβυτέρους ὑπὲρ ἑβδομήκοντα ἔτη τῷ κρόνῳ ἔθυον γελῶντας, ἕνεκα τοῦ τὸ ἔπανδρον ἐμφῆναι. Risus Sardonius. Proverbium de iis, qui, quum pereunt, rident. Id autem inde ortum esse Demon tradit, quod Sardi captivorum pulcherrimos et senes septuagenariis majores Saturno immolarent, qui ad constantiam et fortitudinem suam declarandam ridere solerent.Suidas et Apostolius eadem referunt, ille tamen εὔανδρον habet pro ἔπανδρον: apud hunc καὶ Δήμων scribendum pro Καδήμων.DEMONIS FRAGMENTA

13.

p. 380

Zenobii Proverb. V, 52:Ὅπου αἱ ἔλαφοι τὰ κέρατα ἀποβάλλουσιν. Ὁ Δήμων φησὶν, ἐν τοῖς τραχέσι καὶ δυσβάτοις τόποις τοὺς ἐλάφους προστρίβοντας τὰ κέρατα πρὸς τὰς θάμνους, ἀποβάλλειν αὐτά· ὅθεν ἐπὶ τῶν ἐργώδεις τὰς διατριβὰς ποιουμένων εἰρῆσθαι τὴν παροιμίαν. Ubi cervi cornua abjiciunt. Demo ait, in locis asperis et inviis cervos cornua ad frutices atterere eoque modo abjicere; proinde proverbium dici de iis, qui in locis difficilibus degunt.Cf. Aristot. Histor. Anim. IX, 5.381DEMONIS FRAGMENTA

14.

p. 381

Proverbior. graecor. e Vaticana Biblioth. Append. In Proverb. Graec. ab. A. Schotto editis, IV, 20, p. 319:Τὴν Συρακουσίων δεκάτην· Δήμων Συρακουσίους εὐδαιμονήσαντας φησι ψηφίσασθαι τὴν δεκάτην τῶν ὑπαρχόντων ἀποδίδοσθαι εἰς ἐπισκευὴν ναῶν τε καὶ ἀναθημάτων καὶ ἱερείων· πολλοῦ δὲ χρήματος συναχθέντος, εἰς παροιμίαν ἐλθεῖν. Syracusanorum decimam. Refert Demon Syracusanos rerum copia affluentes suffragio decrevisse decimam eorum, quae possiderent, portionem impendere in templorum instaurationem, in donaria et sacrificia. Congesta sic magna pecuniae vi, vulgi tritum est sermone proverbium.Cf. Strab. VI, p. 261.DEMONIS FRAGMENTA

15.

p. 381

Photii Lex.:Φοινίκων συνθῆκαι. Οἱ τὴν Καρχηδίνα κτίσαντες Φοίνικες, ὅτε προσέπλευσαν τῇ Λιβύῃ, ἐδεήθησαν τῶν ἐγχωρίων, δέξασθαι αὐτοὺς νύκτα καὶ ἡμέραν. Ἐπιτυχόντες δὲ τούτου, οὐκ ἐβούλοντο ἀπαλάσσεσθαι, ὡς συντιθέμενοι νύκτας καὶ ἡμέρας μένειν. Διὸ λέγεσθαι τοῦτο ἐπὶ τῶν ἐνεδρευτικῶς συντιθεμένων. Τὰ δ ̓ ὅμοια Δήμων ἐπὶ Μεταποντίνων ἱστορεῖ. Phoenicum pacta. Phoenices, qui Carthaginem condiderunt, quum ad Libyam navibus appulissent, rogarunt illius regionis incolas, ut ipsos reciperent noctem et diem. Hoc autem impetrato, discedere noluerunt, quasi pacti fuissent, se noctes et dies ibi mansuros esse. Quam ob rem hoc dici de iis tradunt, qui insidiose paciscuntur. Similia Demo de Metapontinis narrat.Suidas idem Demonis fragmentum exhibet. Cf. Strab. VI, p. 265.DEMONIS FRAGMENTA

16.

p. 381

Photii Lex.:Ἡδέα χελώνης κρέα φαγεῖν ἢ μὴ φαγεῖν. Τῆς χελώνης ὀλίγα κρέα βρωθέντα στρόφους ποιεῖ, πολλὰ δὲ καθαίρει. Ὅθεν καὶ τὴν παροιμίαν. Δήμων. Testudinis carnem aut edas aut non edas. Testudinis caro, si paulum edis, tormenta facit; si multum edis, purgat; unde proverbium ortum est. Demo.Verba ἡδέα ... μὴ φαγεῖν Siebelis ex Suida, Zenobii et Diogeniani Proverbiis ita corrigenda esse censet: Ἢ δεῖ χελώνης κρέα φαγεῖν, ἢ μὴ φαγεῖν.DEMONIS FRAGMENTA

17.

p. 381

Stephan. Byz.:Δωδώνη. ... Ἔστι καὶ Δωδωναῖον χαλκεῖον παροιμία ἐπὶ τῶν πολλὰ λαλούντων, ὡς μὲν ὁ Δήμων φησὶν, ἀπὸ τοῦ τὸν ναὸν τοῦ Δωδωναίου Διὸς τοίχους μὴ ἔχοντα, ἀλλὰ τρίποδας πολλοὺς ἀλλήλων πλησίον, ὥστε τὸν ἑνὸς ἁπτόμενον παραπέμπειν διὰ τῆς ψαύσεως τὴν ἐπήχησιν ἑκάστῳ, καὶ διαμένειν τὴν ἦχον ἄχρις αὖθις τοῦ ἑνὸς ἐφάψηται. Ἡ παροιμία δὲ οὔ φησιν εἰ μὴ χαλκίον ἓν, ἀλλ ̓ οὐ λέβητας ἢ τρίποδας πολλούς. Dodona.—Est autem Aes Dodonaeum proverbium in loquaces, uti Demo auctor est: quia Dodonaei Jovis templum muros non habet, sed tripodas plurimos arctissime sibi invicem junctos, adeo ut si unum percutias, strepitum simul ob contactum ad unumquemque eorum transmittas, qui perdurat, usque dum sonus ad unum illum redierit atque denuo hic pulsetur. In proverbio autem nonnisi de uno dicitur aheno, non vero de multis lebetibus sive tripodibus.Pinedo scripsit μὲν ὁ Δήμων pro vulgato Μενεδήμων, Suidam sequutus (v. Δωδων. Χαλκ.): legitur Demonis nomen etiam in Bibl. Coisl., ubi Stephani Byz. fragmentum exstat. In eadem Bibl. Coisl. legitur καὶ ante διαμένειν, quod in vulg. omissum est. Pro αὖθις ibidem reperitur ἄν τις, quod praeferunt Montfaucon. et Preller. (Polemon. fragm. p. 57), atque hic quidem ita locum interpretatur: Durat sonus tamdiu, quamdiu quis pulsat unam ex pelvibus illis, abs qua ad ceteras propagetur sonus. Sed ἄχρις non significat quamdiu, et omnino inutile est observare, sonum perdurare tamdiu, quamdiu quis pulset, quod sponte intelligitur; id vero explicandum est, quamdiu duret sonus una impulsione excitatus. Tuentur αὖθις Siebelis et Welcker (ad Philostr. Imagg. II, 33, p. 566), quorum hic loci explicationem addit: donec ad primum redierit, unde motus exiit et hunc, puta, denuo excitet, unde novus sonorum et vibrationum in orbem actarum ordo incipit, paulatim tantum impulsionis vehementia decrescente et languescente, nisi quis unum ex lebetibus inhi bendo seu a proximo reprimendo his circulationibus finem imponat. Sed verba ἄχρις ἄν τις τοῦ ἑνὸς ἐφάψηται non bene redduntur per «donec ad primum redierit (sc. sonus)», et nullus hoc modo vibrationum terminus indicatur, ut verba ista plane supervacanea esse videantur. Nos αὖθις quidem defendimus, ita vero locum interpretamur: durat sonus, donec unum illum denuo quis pulset sc. ὁ ἑνὸς ἁπτόμενος. Docemur igitur his verbis, sonum perdurare usque dum per omnes pelves propagatus sit, ut, paulatim decrescens, fere desinat, quum ad ultimam pervenerit; sonum per unum circuitum perdurare eo ipso significatur, quod quum ad orbis finem pervenit. Prima pelvis denuo pulsanda sit, ut novus sonorum ordo incipiat.—Sub finem vulgo scriptum est εἰ μὴ χαλκίον, ἐν ἄλλῳ λέβητας, quod Montfaucon. ita correxit, ut scripsimus.382DEMONIS FRAGMENTA

18.

p. 382

Suidas:Δωδωναῖον χαλκεῖον. Ἐπὶ τῶν μακρολογούντων· Δήμων γάρ φησιν ὅτι τὸ τοῦ Διὸς μαντεῖον ἐν Δωδώνῃ λέβησιν ἐν κύκλῳ περιείληπται. Τούτους δὲ ψαύειν ἀλλήλους, καὶ κρουσθέντος τοῦ ἑνὸς, ἠχεῖν ἐκ διαδοχῆς πάντας· ὡς διὰ πολλοῦ χρόνου γίνεσθαι τῆς ἠχῆς τὴν περίοδον. Ἀριστείδης δὲ ὡς πλάσμα διελέγχων, δύο φησὶ στύλους εἶναι, καὶ ἐπὶ μὲν τοῦ ἑτέρου λέβητα, ἐπὶ θατέρου δὲ παῖδα κρατοῦντα μάστιγα, ἧς τοὺς ἱμάντας χαλκέους ὄντας σειομένους ὑπ ̓ ἀνέμου τῷ λέβητι προσκρούειν· τὸν δὲ τυπτόμενον ἠχεῖν. ... Πρὸς Δήμωνα· εἰ δὲ πολλοὶ ἦσαν, οὐκ ἂν ἑνικῶς ἐλέγετο ἡ παροιμία. Aes Dodonoeum. Proverbium de iis qui multa garriunt. Demon enim narrat, Dodonaei Jovis oraculum lebetibus fuisse circumdatum inter se contiguis; adeo ut uno pulsato, reliqui omnes ordine resonarent, diu durante soni illius circuitu. Aristides vero ut figmentum hoc explodens duas dicit esse columnas, in quarum altera lebes sit, et in altera puer, flagellum tenens, aereis loris instructum, quae a vento agitata impingant in lebetem; qui pulsatus sonum edat.—Adversus Demonem: si multi fuissent [lebetes], proverbium hoc non efferretur numero singulari.Eustathius ad Odyss. Ξ, p. 1760 eadem refert, sed Demonem non nominat. Pro Ἀριστείδης apud Suidam et Eustathium vulgo legebatur Ἀριστοτέλης, sed istud nomen reponendum est ex Steph. Byz. qui iis, quae supra attulimus, haec addit: Προσθετέον οὖν τῷ περιηγητῇ Πολέμωνι ἀκριβῶς τὴν Δωδώνην ἐπισταμένῳ καὶ Ἀριστείδῃ τὰ τούτου μεταγεγραφότι, λέγοντι κατὰ τὴν δευτέραν· Ἐν τῇ Δωδώνῃ στῦλοι δύο παράλληλοι καὶ παρεγγὺς ἀλλήλων, καὶ ἐπὶ μὲν θατέρου χαλκίον ἐστὶν οὐ μέγα, τοῖς δὲ νῦν παραπλήσιον λέβησι, ἐπὶ δὲ θατέρου παιδάριον ἐν τῇ δεξιᾷ χειρὶ μαστίγιον ἔχον, οὗ κατὰ τὸ δεξιὸν μέρος ὁ τὸ λεβήτιον ἔχων κίων ἕστηκεν. Ὅταν οὖν ἄνεμον συμβῇ πνεῖν, τοὺς τῆς μάστιγος ἱμάντας χαλκοῦς ὄντας ὁμοίως τοῖς ἀληθινοῖς ἱμᾶσιν αἰωρουμένους ὑπὸ τοῦ πνεύματος συνέβαινε ψαύειν τοῦ χαλκίου καὶ τοῦτο ἀδιαλείπτως ποιεῖν ἕως ἂν ὁ ἄνεμος διαμένῃ. De Aristide, qui opus de proverbiis scripserat, vid. Preller. Polem. fragm. p. 59. De proverbio Δωδωναῖον χαλκεῖον cf. etiam Strabonem lib. VII, p. 321, qui, ut Aristides, Polemone utitur auctore.—Siebelis articulum ante ἑνὸς expungendum esse censet: sed probabiliter ipse Suidas falso adhibuit articulum, quem fortasse apud eum quo usus est auctorem eo sensu eoque loco, quo legitur apud Stephanum Byz., positum reperit et temere alio sensu alioque loco usurpavit.DEMONIS FRAGMENTA

19.

p. 382

Harpocrat.:Μυσῶν λείαν, Δημοσθένης ἐν τῷ ὑπὲρ Κτησιφῶντος. Παροιμία τίς ἐστιν οὕτω λεγομένη, ἥν φησι Δήμων ἐν τεσσαρακοστῇ περὶ παροιμιῶν τὴν ἀρχὴν λαβεῖν ἀπὸ τῶν καταδραμόντων ἀστυγειτόνων τε καὶ λῃστῶν τὴν Μυσίαν κατὰ τὴν τοῦ Τηλέφου τοῦ βασιλέως ἀποδημίαν. Mysorum proedam. Demosthenes pro Ctesiphonte. Est proverbium usitatum, quod Demon libro primo Paroemiarum scribit ortum a vicinis praedonibus, qui Telepho rege absente Mysiam latrociniis infestabant.Pro ἐν τεσσαρακοστῇ Gronovius ex optimo codice restituit ἐν πρώτῃ, quod et Phavorinus habet, qui h. v. Harpocrationis verba repetit. Pro Δήμων Phavor. exhibet Δημοφῶν, quod mutandum est in Δήμων.DEMONIS FRAGMENTA

20.

p. 382

Schol. Vat. Eurip. Rhes. 250:Ἕνι δὲ θάρσος ἐν αἰχμαῖς ποτὲ Μυσῶν] Κέχρηται δὲ καὶ νῦν Εὐριπίδης τῇ παροιμίᾳ παρὰ τοὺς χρόνους. Δήμων γοῦν ἐξηγούμενος περὶ αὐτ.. φησὶν ὡς ὕστερον τῶν Τρωϊκῶν λοιμοῦ καὶ φθορᾶς καρποῦ περιεληλυθυίας τὴν Ἑλλάδα μαντευομένην περὶ τῶν παρόντων χρῆσθαι τὴν Πυθίαν, τηνικαῦτα παῦλαν αὐτοῖς τῶν δεινῶν, ἐπειδάν τινες τῶν ἀπὸ Ἀγαμέμνονος ἐχόντων τὸ γένος πλεύσαντες εἰς Τροίαν τὰς πόλεις κτίσωσι, καὶ τῶν θεῶν τιμὰς ἀναλαμβάνωσιν, ἃς ἠφανίσθαι συνέβαινεν ὑπὸ τοῦ πολεμοῦ. Ταύτην τὴν μαντείαν παραδεξάμενον τὸν Ὀρέστην συνέβη λιπεῖν τὸν βίον. Μετὰ δὲ Ὀρέστην Τισαμενὸν λαβεῖν τὴν ἀρχὴν καὶ μετ ̓ ἐκεῖνον Κομήτην· οὐ χρωμένα ποῦ δέοι πλεῖν, κατὰ γὰρ εὐλάβειαν καὶ δὶς καὶ τρὶς παρὰ τῶν αὐτῶν ἐπανέρχεται τοῦ θειοῦ, δοθῆναι χρησμὸν, ἐπὶ τὸν ἔσχατον Μυσῶν πλεῖν. Κατολιγωρήσαντας δὲ πολλῶν συνηθροισμένων τοῦ χρησμοῦ ἀφίστασθαι καὶ τὸν Κομήτην καταλιπεῖν, μικρὸν πεφροντικέναι λέγοντας αὐτοῦ τε καὶ τοῦ Μυσοῦ ἐσχάτου. Κατὰ τὴν ἐρχομένην γενεὰν πλινθιλυ πάλιν συναγείραντος τὴν στρατιὰν, καὶ τοῦ θεοῦ. Τὸν αὐτὸν ἐπενέγκαντος χρησμὸν, διὰ τὸ παράδοξον εἰς παροιμίαν διὰ τοῦτο προστῆναι φασίν· εἰσὶ δὲ οἳ Τηλέφῳ γενέσθαι τὸν χρησμὸν τοῦτον· μαντευομένῳ γὰρ αὐτῷ περὶ γονέων, ἐπὶ τίνας ἂν τόπους πλανηθεὶς ἐξεύροι τοὺς αὐτοῦ γονεῖς, τὸν θεὸν προστάξαι ἐλθεῖν ἐπὶ τὸν ἔσχατον Μυσῶν, νέμεσθαι γὰρ τὰ χωρία τότε Μυσοὺς, ἐπιτυχεῖν τῇ μητρί. Utitur etiam nunc Euripides hoc proverbio, contra temporum rationem. Demo quidem de eo exponens dicit, quum post bellum Troicum pestilentia Graeciam invasisset frugesque essent perditae, Pythiam de his rebus con. sultam, respondisse, calamitates tum finem habituras esse quum viri nonnulli ab Agamemnone orti, Trojam profecti et urbes condituri et cultum deorum restituturi essent, quae bello interiissent. Accidit vero, ut Orestes, quum oraculum accepisset, vita cederet. Post Orestem deinde Tisamenum regnum suscepisse, et post hunc Cometem. Huic denuo ex oraculo quaerenti quonam sibi proficiscendum esset (nam religiose de eadem re bis et ter deum adiit), responsum datum esse, proficiscendum esse ad extremum Mysorum. Quum vero multi eorum, qui congregati essent, despectui haberent oraculum, eos defecisse et Cometem deseruisse, parum se curare dicentes, et ipsum et extremum Mysorum. Sequenti autem aetate Penthilus denuo exercitum coegit atque deus idem dedit oraculum, quae res quod admodum singularis ac mira esset, oraculum illud, aiunt, abiisse in proverbium. Sunt vero, qui dicant, hoc oraculum Telepho datum esse: eum enim quum quaesivisset, quonam terrarum sibi eundum esset, ut parentes reperiret, deum jussisse ad extremum Mysorum proficisci: Mysos enim tum has regiones incoluisse: atque reperisse eum matrem.»Hoc fragmentum, misere luxatum, fortasse ita restituendum est ut scribatur ἐξηγούμενος περὶ αὐτῆς pro ἐξηγ. Περὶ αὐτ.., αὖ χρωμένῳ, ποῖ δέοι πλεῖν, κατὰ γὰρ εὐλάβειαν καὶ δὶς καὶ τρὶς περὶ τῶν αὐτῶν ἐπανέρχεται ἐπὶ τὸ θεῖον (sive τὸν θεὸν), δοθῆναι χρ. etc. pro οὐ χρωμένα ποῦ etc., κατολιγωρήσαντας δὲ πολλοὺς τῶν συνηθροισμένων pro κατολιγωρήσαντας δὲ πολλῶν συνηθρ., Πενθίλου pro πλινθιλυ, atque περιστῆναι pro διὰ τοῦτο προστῆναι, τοὺς αὑτοῦ γονεῖς pro τοῦ αὐτοῦ γονεῖς, et καὶ inseratur ante ἐπιτυχεῖν. De Comete in Asiam profecto V. Pausan. VII, 6, 2. Penthilus ille, aliunde, quantum sciam, non notus, bene distinguendus est a Penthilo Orestis filio. Quem si recte, ut puto, ex corrupta voce Scholiastae erui, praeclarum nacti sumus testimonium, quo confirmetur Odofredi Mülleri, viri immortalis, conjectura: neque Orestem neque Penthilum filium, sed posteros eorum coloniarum in Lesbum Asiamque deductarum principes esse putandos.383DEMONIS FRAGMENTA

21.

p. 383

Photii Lex.:Εὐγενέστερος Κόδρου· ... διοργισθέντες δὲ οἱ λοιποὶ συλλαβόντες αὐτὸν (Κόδρον) ἀνεῖλον, ὡς Δήμων. Codro generosior. Reliqui irati eum (Codrum) prehenderunt et interfecerunt, ut Demo tradit.Dubitandum est, num Demonis hoc sit fragmentum: in nonnullis enim codd. scriptum est Δημο...., et a Suida adducitur eadem de re Εὔδημος ἐν τῷ περὶ λέξεων ῥητορικῶν.

ΠΕΡΙ ΘΥΣΙΩΝ

DEMONIS FRAGMENTA

22.

p. 383

Harpocrat.:Προκώνια, Λυκοῦργος κατὰ Μενεσαίχμου. Δίδυμος δὲ «προκώνια, φησὶν, ἐστὶ, πυροὶ μέλιτι κεχρισμένοι.» Ἀριστοφάνης δὲ ὁ γραμματικὸς καὶ Κράτης τὰ ἐξ ἀφρύκτων κριθῶν, οὕτω φασὶν ὀνομάζεσθαι. Ἔοικε δὲ καὶ ἐκ πυρῶν καὶ ἐκ κριθῶν γίνεσθαι, ὡς Ἀντικλείδης ἐν τοῖς ἐξηγητικοῖς ὑποσημαίνει. Δήμων δ ̓ ἐν τῷ περὶ θυσιῶν φησι· «καὶ προκώνιά ἐστι κάγχρυς κατηριγμέναι μετ ̓ ἀρωμάτων.» Προκώνια, Lycurgus in Menesaechmum. Προκώνια, inquit Didymus, est illitum melle triticum. Aristophanes grammaticus et Crates farinam ex hordeo non tosto interpretantur· verum e tritico et hordeo fieri videntur, ut auctor est Anticlides in Exegeticis. Demon autem libro de Sacrificiis scribit, Προκώνια est hordeum confractum contusumve cum aromatibus.Eadem referunt Photius in Lex., Suidas et Phavorinus. Pollux VI, 77, scribit πρόκωνα, quod etiam apud Hesychium tuentur editores.

Fragm. 20 extr. post ἔσχατον Μυσῶν exciderunt: ἀφικόμενον δὲ εἰς Τευδρανίαν; in latinis igitur legas: «profectum igitur in Tenthraniam (Mysos enim tum incoluisse has regiones) matrem repperisse.»
LXXXI

ISTER

DE ATTHIDUM SCRIPTORIBUS

Atthidum scriptores, qui proprie dicuntur, non eos appellamus omnes, qui Atthides (qualiscunque generis scripserint, sed distinguimus ab iis quum historicos antiquiores, qui Atthidum auctorcs esse perhibentur, Amelesagoram, Pherecydem, Hellanicum, tum Pausaniam, qui periegeseos suae librum, quo de rebus Atticis disputat, interdum τὴν Ἀτθίδα συγγραφὴν vocat (II, 21, 5; III, 11, 1), ne loquar de Hegesinoo et Alexide poetis, quorum ille carmini, hic comdoeiae Atthidis nomen dedit (vid. Pausan. IX, 29 init., et Fabric. Bibl. Graec. II, p. 407). Pherecydes enim el Hellanicus res Atticas non in peculiari opere, sed in aliqua majoris operis parte exposuerunt, et, quod gravissimum est, in tractandis rebus a posterioribus Atthidum scriptoribus valde differunt. Hi enim critice omnia tractant, fabulas vel historice vel philosophice interpretantes, in rebus historicis accu. ratissimis nitentes investigationibus, et tempora exacte definientes; illi vero in rebus fabulosis nonnisi id agunt, ut poetarum narrationes referant, res vero historicas nonnisi summatim et obiter perlustrant. Similiter statuendum foret de Amelesagora Athenicnsi, qui apud Antigonum Carystium Histor. mir. c. 12 Atthidem scripsisse dicitur, idem haud dubie ac Mclesagoras, ex quo Clemens Alex. Strom. VI, p. 629 Sylb. Philochorum et Androtionem, Atthidum scriptores, sua hausisse contendit: ex hoc autem Melesagora idem dicit jam Hellanicum, Hecataeum, Anaximenem aliosque antiquos auctores furatos esse, id quod eo nos ducit, ut credamus, Amelesagoram Chalcedonium, quem Dionysius Halic. De Thucyd. char. c. 5 inter historicos antiquos refert, eundem cum Amelesagora isto Atheniensi esse; et fortasse ab hoc non distinguendus est Melesagoras Eleusinius quem Maximus Tyrius Dissert. XXXVIIl Athenis ait sedem habuisse et sapientem ac fatidicum fuisse, Nymphis afflatum. Verum nullus dubito opus illud Amelesagorae, ex quibus tot tantique posterioris aetatis scriptores sua hausisse feruntur, ex his ipsis Alexandrinorum aetate esse conflatum et sub antiquissimi illius et plane fabulosi auctoris nomine in vulgus divenditum. Pausanias denique, qui primum periegeseos librum nonnunquam dicit Atthidem, omnino non agit historici partes: describit enim monumenta, et rerum gestarum enarrationem nonnisi in transcursu annectit. His auctoribus separatis, restant nobis octo Atthidum scriptores, proprie ita dicendi: Clidemus, Phanodemus, Demo, Androtio, Philochorus, Ister, Andro et Melanthius. De sex prioribus, quorum fragmenta infra exhibita sunt, accuratius agemus: de Androne et Melanthio nihil fere constat, sed eorum fragmenta hic ponimus, ne quid omittatur, quod ad hoc scriptorum genus pertineat. Andro, Halicarnassensis, qui a Strabone (IX,
LXXXII
p. 392) inter nobiliores Atthidum scriptores refertur, distinguendus est ab Androne Ephesio, cujus opus, Τρίπους inscriptum, memoratur a Suida V. Σαμίων ὁ δῆμος. Ex eo sumpta sunt quae apud Suidam 1.1. leguntur, itemque quae Schol. Pind. Islthm. II, 17, de Aristodemo tradit: procul dubio etiam apud Aristid. vol. III , p. 617 Steph. Andro pro Androtione reponendus est, quum quae ibi exhibentur ex Tripode deprompta esse videantur (V. Androt. fragm. 39.). Ad Andronis Halicarnassensis Atthidem pertinent haec. Plut. Thes. c. 25: Ἔνιοι δέ φασιν ἐπὶ Σκεέρωνι τὰ Ἴσθμια τεθῆναι, τοῦ Θησέως ἀφοσιουμένου τὸν φόνον διὰ τὴν συγγένειαν. Σκείρωνα γὰρ υἱὸν εἶναι Κανήθου καὶ Ἡνιόχης τῆς Πιτθέως. Οἱ δὲ Σίννιν, οὐχὶ Σκείρωνα· καὶ τὸν ἀγῶνα τεθῆναι διὰ τοῦτον ὑπὸ Θησέως, οὐ δι’ ἐκεῖνον. Ἔταξεν οὖν καὶ διωρίσατὸ πρὸς τοὺς τοὺς Κορινθίους Ἀθηναίων τοῖς ἀφικνουμένοις ἐπὶ τὰ Ἴσθμια παρέχειν προεδρίαν ὅσον ἂν τόπον ἐπίσχῃ καταπετασθὲν τὸ τῆς θεωρίδος νεὼς ἱστίον, ὡς Ἑλλάνικος καὶ Ἄνδρων ὁ Ἁλικαρνασεὺς ἱστορήκασιν. Strabo IX, p. 601, quem locum videas in Philoch. fragm. 35. Schol. Aristoph. Ran. 1418 (1469): Πρῶτον μὲν οὖν περὶ Ἀλκιβιάδου] Περὶ τῆς δευτέρας λέγει αὐτοῦ ἀποχωρήσεως, ἣν ἑκὼν ἔφυγε, κατελθὼν μὲν ἐπὶ Ἀντιγένους πρὸ ἐνιαυτοῦ τῶν Βατράχων, διὰ δὲ τὸ πιστεῦσαι Ἀντιόχῳ τῷ κυβερνήτη τὸ ναυτικὸν καὶ ἡττηθῆναι ὑπὸ Λυσάνδρου δυσχερανθεὶς ὑπὸ Ἀθηναίων. Ἄνδρων δὲ διαφέρεται πρὸς Ξενοφῶντα περὶ τῆς καθόδου. Hic adde locum Apollon. Dysc. Hist comm. c. 8; quem jam non licet mihi exscribere. Ex Melauthii Atthide haec afferuntur apud Harpocrat. v. Γρυπάνιον: Καὶ Μελάνθιος ἐν δευτέρᾳ Ἀτθίδος εἰπὼν, «Σεισμὸς γέγονε καὶ ἔγρυπεν ἡ γῆ.» Idem de mysteriis scripsisse videtur Hemsterhusio ad Schol. Aristoph. Plut. 846, ubi haec: Παίζει παρὰ τὸν Ἐλευσίνιον νόμον· ἔθος γὰρ ἦν, ἐν οἷς τις ἱματίοις μυηθείη, εἰς θεοῦ τινὸς ταῦτα ἀνατιθέναι, ὥσπερ δηλοῖ καὶ Μελάνθιος ἐν τῷ Περὶ μυστηρίων· «Πάτριόν ἐστι ταῖς θεαῖς ἀνιεροῦν καὶ τὰς στολὰς τοῖς μύσταις ἐν αἷς τύχοιεν μυηθέντες.» Dubitari tamen potest, num his pericularis de Mysteriis liber significetur, an caput Atthidis.
LXXXV

ISTER: VITA

Suidas de Istro sic scribit: Ἴστρος, Μενάνδρου, Ἴστρου, Κυρηναῖος ἢ Μακεδὼν, συγγραφεὺς, Καλλιμάχου δοῦλος καὶ γνώριμος. Ἕρμιππος δὲ αὐτόν φησι Πάφιον ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν διαπρεφάντων ἐν παιδείᾳ δούλων. Ἔγραψε δὲ πολλὰ καὶ καταλογάδην καὶ ποιητικῶς. Toupius Ep. crit. p. 141 censet pro Μενάνδρου, Ἴστρου scribendum esse Μενάνδρου ἱστορικοῦ: contra quem Siebelis recte monet, neque Menandrum Ephesium neque Menandrum Pergamenum, quos Vossius inter historicos incerti aevi refert, cum aliqua probabilitate patrem tribui posse Istro Cyrenoeo; mavult vero ita emendari: Ἴστρος· Μενάνδρου ἢ Ἴστρου, cui scripturae simillimum sit quod apud Suidam v. Καλλισθένης legatur. Idem ostendit, quae de Istri patria apud Suidam tradantur diversa, inter se conciliari posse; neque Istrum, qui a Plutarcho (Quaest. Gr., p. 301) dicatur Alexandrinus, a nostro differre: Cyrenen enim eum habuisse patriam, inde cum Callimacho Alexandriam migrasse, hinc Paphum, urbem Cypri insulae, quae in Ptolemaei potestate fuerit, transvectum esse ibique aliquantum temporis transegisse putand(??)m esse: hac ex causa eum modo Cyrenaeum, modo Alexandrinum, modo Paphium, modo Macedonem (quippe Aegyptus Macedonibus subjecta erat) appellari potuisse. Haec omnia ut Siebeli concedenda sunt, ita in eo quoque ei assentiri debemus, quod Istrum Calatianum, de quo Steph. Byz. sic scribit: Κάλατις, πολίχνιον ἐν τῇ παραλίᾳ τοῦ Πόντου, ἀφ’ οὗ Ἴστρος Καλατιανὸς, περὶ τραγῳδίας γράψας καλκὸν βιβλίον, a Nostro distinguit. Sed quum Ister Calatianus de tragoedia scripserit, suspicamur ex hoc opere sumpta esse quae in Vita Sophoclis Istro tribuuntur (fr. 51), eundemque Istrum Calatianum auctorem esse operis quod inscriptum cst Μελοποιοί (49, 4). Ister fuisse dicitur servus et amicus Callimachi; quod ita intelligendum est, ut cogitemus, eum primum Callimachi servum fuisse, deinde ab hoc eruditum esse in ejusque venisse familiaritatem; quare etiam Callimachius appellatur (A then. vi, 20 p. 272; ix, 9, p. 387). Hinc clarum est qua aetate Ister vixerit: eadem nimirum, qua Callimachus, qui maxime tloruit regnante Ptolemaeo Euergeta Ol. 133, 2—139, 4). Idem etiam inde colligitur, quod contra Istrum scripsit Polemo, qui floruit regnantibus Ptolemaeo Philopatore et Epiphane (O1. 139, 4—149, 4). Cf. Preller Polem. fragm. p. 8.

DE OPERIBUS HORUM SCRIPTORUM

Atthidum scriptores, quorum vitas enarravimus, quamquam non eadem omnes aetafe eodemqae ingenio scripserunt, in universa tamen studiorum ratione ita consentiunt, ut multa dici possint, quum ad Atthides tum ad reliqua eorum scripta pertinentia, quae in omnes aeque cadant. Totum hoc scriptorum. genus in rebus antiquitatibusque Graecis, imprimis vero Atticis, doctc adhibitaque arte critica exponendis versatur, in eaque re maxime se applicat ad exquirendas res antiquissimas, ad mythos interpretandos et ad persequenda omnia, quae cum deorum cultu conjuncta sunt eaque quae ad artes et literas spectant. Atthis est liber, in quo res Atticae exponuntur. Neque dubito quin jam ipsi Atthidum scriptores vocem Ἀτθίς pro Ἀτθὶς συγγραφή, ut dicit Pausauias VI, 7; X, 8, usurpaverint, quum antiquissimi eorum, qui Atthides laudant, hoc nomine utantur, ut Strabo IX p. 601 (Philoch. fragm. 35), Dionysius Halic. tom. II, p. 122 Sylb. (Philoch. fr. 132), tom. II, p, 123 (Philoch. fr. 135). In his Atthidibus res ita tractantur, ut potius collectanea exhibeantur quam vera Atticae historia. Si enim haec opera comparamus cum iis quae vera arte historica composita sunt, id videmus discriminis, quod in his interior rerum nexus maxima cum cura indagatur, temporum conditio hominumque mores sollerter explicantur, virorum, qui aliquas partes in rebus gerendis agunt, vivida exhibetur imago, ipsae res gestae enucleate ac eleganter depinguntur omniaque haec ad unum corpus omnibus partibus absolutum efficiendum conjunguntur; in illis vero Atthidibus nihil nisi annales deprehendes, quibus res variae sine ulla necessitate connexae secundum temporum seriem nude exponuntur. Nihilominus habent isti scriptores multa, quae magna laude digna sint. Historiam ab hominum ortu usque ad id tempus, quo ipsi florent, deducunt, sed praeter ipsam historiam tradunt quae de deorum cultu, de festorum origine, de sacrificiis, de institutis publicis,
LXXXVI
de literis comperta habent et si quae sunt alia memoratu digua. Summo autem studio in temporibus mythicis versantur, quae locum dant doctis disputationibus de fabularum recondita significatione multorumque institutorum origine: quo factum est, ut fragmentorum, quae supersunt, maxima pars ad antiquissima haec tempora pertineat. De temporibus historicis rarius testes adhibentur, idque non modo ea ex causa quod in hac parte minus copiosi erant (etsi non omnes, certe plerique), sed quod clarissimi historici haec tractaverant: quibus si illi nonnunquam praeferuntur, hoc ideo fit, quod res obscuras atque reconditas magna diligentia pervestigaverant, et quod res minus graves et ab historicis praecedentibus neglectas prolixe tractandas sibi sumpserant. Observandum etiam est, Atthidum scriptores accuratiores fuisse in constituendis temporibus quam historicos superiores: et maximo usui fuisse Atthides scholiastis, grammaticis et lexicographis, quum in iis res commode secundum temporum seriem dispositas aliorumque auctorum de iis sententias collectas et exacte examinatas reperirent. Res igitur Nostri et copiose exponunt et adhibita arte critica (κατὰ πλάτος Philoch. 59; 132, ἐντελέστατα, Clitodem. 5 περιττῶς). Jam monuimus quas res copiosissime tractare soleant. Artem autem criticam in fabulis ita exercent, ut rejiciant omnia quae mere poetica et ficta sunt (πολλὰ ψεύδονται ἀοιδοί Phil. I), eaque ex iis eruere studeant, quae ratio probare possit, vel facta historica vel veritates philosophicas (Demo 3, Androt. 28, 29, Philoch. 10, 18, 19, 28, 38, 39, 46). In tractandis temporibus historicis arte critica ita utuntur, ut perquisitis accurate monumentis (Philochorus titulorum publicorum collectionem edidit, de qua infra dicetur), adhibitis documentis aliorumque sententiis comparatis res enarrent. Per se vero patet, non pariter omnes aptos fuisse ad hanc rem rite peragendam: Ister quidem acquievisse videtur in colligendis variorum auctorum sententiis. Atthides similes fuisse annalium tum ex fragmentis Philochoriet Audrotionis intelligitur, tum diserte testatur Dionysius (Archaeol. I, p. 7 ed. Sylb.), ubi dicit: Ταῖς χρονικαῖς παραπλήσιον, οἵας ἐξέδωκαν οἱ τὰς Ἀτθίδας πραγματευσάμενοι· μονοειδεῖς γὰρ ἐκεῖναί τε καὶ ταχὺ προσιστάμεναι τοῖς ἀκούουσιν. Haec historiae tradendae ratio summam quidem utilitatem praebet, sed non admittit talem rerum expositionem, quae non singulatim facta enumeret, sed omnia ut arcte cohaerentia et ad certum quendam finem pertinentia complectatur. Si Philochori et Androtionis ratio temporum definiendorum omnibus aeque Atthidum scriptoribus attribuenda est, digesserunt secundum archontum seriem ea quae post constitutos archontes gesta sunt, in iis quae hoc tempus praecedunt vel bello Trojano, vel Olympiadum initio vel etiam ipsis istis archontibus ad tempora describenda usi esse videntur. Dicendi genus horum scriptorum, teste Dionysio Halic. 1. 1., tenue ac simplex erat, id quod et fragmenta, in quibus ipsorum verba servata sunt, confirmant et rerum tractatio, quae iis propria erat, credere nos jubet. Praeter Atthides plura alia opera composuerunt, in quibus tractarunt quum aliarum civitatum historiam tum vero maxime historiae Atticae partes prae caeteris graves vel obscuras. Egerunt in scriptis peculiaribus etiam de quibusdam grammaticae partibus, iis imprimis, quae cum historia conjunctae sunt vel ad eam exquirendam magnam vim habent. Huc pertinent scriptiones de proverbiis et de loquutionibus Atticis. In omnibus his scriptis eadem indoles erat quam in Atthidibus: eadem doctrinae copia, eadem in colligendo diligentia, idem veri reperiendi studium idemque dicendi genus exile ac simplex. Fides et auctoritas non omnibus est eadem. Prae ceteris diligentia et judicii acumine excellunt Clitodemus et Philochorus; Androtio eodem fere loco habendus est, quamquam Aelianus (fr. 36) ejus fidem paululum addubitare videtur. Phanodemus etsi in rebus excutiendis sollicitus erat, studio tamen patriae suae celebrandae interdum abreptus est, ut falsa traderet. Demo ideo nobis suspectus esse debet, quod contra ejus Atthidem scripsit Philochorus, auctor diligentissimus acerrimoque praeditus judicio. Ister non dignus est critici nomine et saepius reprehenditur. Expositis quae ad omnes aeque Atthidum scriptores pertinent, jam de singulis deinceps disseremus.
XC

ISTER: DE OPERIBUS

Ister, grammaticus, poeta et historicus fuit, sed in scribenda historia non excelluit. In eo enim operam suam posuisse videtur, ut coacervaret quae ab aliis scriptoribus tradita essent. Id saepius in ipsis fragmentis indicatum est, ut fragm. 11: Ἴστρος...τὰ παρὰ τοῖς συγγραφεῦσιν ἀναλεγόμενος· cf. 12, 19, al. Eandem rem probant diversi Atthidis tituli , ut Σύμμικτα, Συναγωγαὶ, Ἄτακτα. Neque Polemo magni fecit Istrum, quem in Istrum tlumen demergendum esse dixit, ut refert Athenaeus IX, 9, p. 387. Cf. Preller. Polem. fragmm. p. 96. Ister vero, qui quae de Phrynide in Μελοποιοῖς scripsit, σχεδιάσαι dicitur a Scholiaste ad Aristoph. (69), non Callimachius, sed Calatianus nobis esse videtur. Istri opera haec sunt: 1) Ἀττικά, sedecim ad minimum librorum: hoc quidem nomine Atthis saepissime laudatur (fr. 1, 2, 12, 14, 32). Alii hujus operis tituli sunt: Ἀτθίδες (3), ἡ συναγωγὴ τῆς Ἀτθίδος sive τῶν Ἀτθίδων (19, 29), τὰ τῆς συναγωγῆς (5, 28), Ἀττικαὶ συναγωγαί (17), συναγωγή (20), ἄτακτα (6, 8), περὶ τῶν ἀτάκτων (21), ἄτακτον (31), σύμμικτα (22). Dubitari enim nequit quin omnibus his titulis idem liber significetur, quum συναγωγή nihil aliud sit quam συναγωγὴ τῶν Ἀτθίδων, idemque significent τὰ τῆς συναγωγῆς. Τὰ ἄτακτα autem non diversa esse ab illa συναγωγῇ, apparet ex fragmento apud Schol. Soph. Oed. C. 1046 (21) comparato cum Tzetz. ad Lycophr. 1328 (20): ille enim ex Ἀτάκτοις affert quod hic ex Συναγωγῇ habet. His titulis optime indicari putamus confusam rerum tractationem, quam Ister in Atthide adhibuit. 2) Ἀπόλλωνος ἐπιφάνειαι. Siebelis demonstrat, hoc libro res narratas esse, quibus Apollo suam potentiam declaravit: ἐπιφανής enim est manifestus, i. e. praesens ferens auxilium (Wessel. ad Diodor II, 4) et praesentem sumens poenam; ἐπιφάνεια autem est praesentia dei. Errarunt Jons. De Scr. Hist. Ph. II, 6 et Maussacus ad Harpocr. v. Φαρμακός. Vid. fragmm. 33-37. 3) Ἀργολικά. Vid. Fragmm. 43-44. 4) Ἠλιακά. Vid. fragmm. 45-46. 5) Ἀποικίαι τῆς Αἰγύπτου sive Αἰγυπτίων. In hoc opere Ister id maxime sequutus esse videtur, ut ad celebrandam Aegyptum urbes quam plurimas, imprimis Graecas, inde deductas esse demonstraret. Vid. fragmm. 39—42. 6) Ὑπομνήματα erant probabiliter historiae ad omnem Graeciam pertinentes, non ad unam civitatem: ex iis praeter fr. 52 sumptum esse videtur fr. 54, de Alexandro Magno. 7) Πρὸς Τίμαιον ἀντιγραφαί. In iis secundum Athenaeum VI, 20, p. 272, Timaeus ab Istro Ἐπίτιμαιος appellatus est. Cf. Preller. fr. Pol. p. 69. 8) Συναγωγὴ τῶν Κρητικῶν θυσιῶν. 9) Περὶ ἰδιότητος ἄθλων. 10) Περὶ Ἡλίου ἀγώνων. Vid. fr. 60, b, et fortasse ex hoc libro sumptum est 60, a. 11) Πτολεμαΐς. Verba, quae ex Ptolematide in fr. 38 supersunt, poetica sunt: unde Siebelis recte collegit, hoc opus fuisse carmen. 12) Ἀττικαὶ λέξεις. Vid. fragmm. 53, 54, 55. Natalis Comes V, 2, laudat Istri librum de coronis: sed quum hujus auctoris consuetudo
XCI
sit libros fingendi, ex quibus sua se hausisse dicat, jure dubitat Siebelis, num Ister librum de coronis scripserit. Poterat Natali Comiti fraudis ansam praebere locus qualis est apud Schol. ad Oed. Col. v. 673 (fr. 25). Ex fragmentis 61 et 62 concludere possis, Istrum fecisse commentarium in Homerum; et ex Plutarcho De Pyth. orac., tom. VII, p. 588 Reisk. (Philoch. fr. 195) vides, eum oracula quum versibus concepta tum oratione pedestri scripta studiose collegisse: quod utrum in libris historicis an in opere peculiari fecerit nescimus.
418

ISTRI FRAGMENTA

ΑΤΤΙΚΑ

ΑΤΤΙΚΑ
LIBER I
ISTRI FRAGMENTA

1.

p. 418

Suidas v. Τιτανίδα γῆν:... Ἴστρος ἐν α' Ἀττικῶν, Τιτᾶνας βοᾷν· ἐβοήθουν γὰρ τοῖς ἀνθρώποις ἐπακούνοτες, ὡς Νίκανδρος ἐν α Αἰτωλικῶν. Terram Titaniam. ... Ister libro primo Rerum Atticarum proverbiiim refert: Titanas invocare. Opem enim hominibus ferebant, clamore eorum audito, ut NicancJer libro primo Rerum Aetolicarum auctor est.Idem legitur in Photii Lexico.ISTRI FRAGMENTA

2.

p. 418

Apostolius XVIII, 77:Τιτανίδα παροικεῖς, ἐπὶ τῶν φιλοθέων. Οἱ μὲν τὴν πᾶσαν τῆν, οἱ δὲ τὴν Ἀττικὴν ἀπὸ Τιτηνίου, ἑνὸς τῶν Τιτάνων ἀρχαιοτέρου, οἰκήσαντος περὶ Μαραθῶνα, ὃς μόνος οὐκ ἐστράτευσεν ἐπὶ τοὺς θεοὺς, ὡς Φιλόχορος ἐν Τετραπόλει καὶ Ἴστρος ἐν πρώτῃ τῶν Ἀττικῶν. Titanidem accolis. De iis, qui (3eos amant. Titanidem porro alii terram universam, aiii Atticam intelligunt, a Titenio quodam uno ex senioribus Titanibus, qui apiid Marathonem liabitabat, qui solus adversus deos non bel- ligeravit, ut ait Philochorus in Tetrapoli, et Ister libro primo Rerum Atticarum.Vide Pliavonn. s. Τιταν. γῆν, ubi eadem leguntur, paucis omissis et suppresso Istri nomine.ISTRI FRAGMENTA

3.

p. 418

Harpocrat.:Λαμπάς. ... Τρεῖς ἄγουσιν Ἀθηναῖοι ἑορτὰς λαμπάδας (λαμπάδος cod. Angl.), Παναθηναίοις, καὶ Ἡφαιστείοις, καὶ Προμηθείοις, ὡς Πολέμων φησὶν ἐν τῷ περὶ τῶν ἐν τοῖς προπυλαίοις πινάκων. Ἴστρος δ ̓ ἐν πρώτῃ τῶν Ἀτθίδων, εἰπὼν ὡς ἐν τῇ τῶν Ἀπατουρίων ἑορτῇ Ἀθηναίων οἱ καλλίστας στολὰς ἐνδεδυκότες, λαβόντες ἡμμένας λαμπάδας ἀπὸ τῆς ἑστίας, ὑμνοῦσι τὸν Ἥφαιστον θύοντες (sic codd.; Valesius θέοντες), ὑπόμνημα τοῦ κατανοήσαντα τὴν χρείαν τοῦ πυρὸς διδάξαι τοὺς ἄλλους. Tria Lampadis festa agitant Athenienses: Panatlienaeis, Vulcanahbus, Prometheis, ut ait Polemo libro De tabulis quse in Propjiaeis posita; sunt. Ister vero in primo Attliidum tradit, die festo Apaturiortnn, eos ex Allieniensibus, qui pulclierrimis vestibus ornati sint, sumptis facibus accensis e foco, sacra facientes, Vulcanum laudnre, ad memoriam ilhus in mortales beneficii prodendam, puod ignis usum ceteros docuerit.ISTRI FRAGMENTA

4.

p. 418

Photius in Lex. et Suidas v. Λαμπάδος ita:Ἴστρος δέ φησι λαμπάδα νομίσαι ποιεῖν πρῶτον ἀθηναίους Ἡφαίστῳ θύοντας, ὑπόμνημα τοῦ καταν. χ.τ.λ., Ister ait, cursum cum facibus primum mstituisse Athenienses Vulcano sacra facientes, etc.ut apud Harpocrat.ISTRI FRAGMENTA

5.

p. 418

Harpocrat.:Θεοίνια· Λυκοῦργος ἐν τῇ διαδικασίᾳ Κροκωνιδῶν πρὸς Κοιρωνίδας. Τὰ κατὰ δήμους Διονύσια Θεοίνια ἐλέγετο, ἐν οἷς οἱ γεννῆται ἐπέθυον. Τὸν γὰρ Διόνυσον Θέοινον ἔλεγον, ὡς δηλοῖ Αἰσχύλος καὶ Ἴστρος ἐν πρώτῳ Συναγωγῶν. Theania, Lycurgus in Controversia Croconidaruni adversus Coeronidas. Bacchanalia, quae populi Atticae celebrabant, Theopnia dicebantur, in quibus gentiles sacrificabant: Bacciium quippe Θέοινον vocabant, ut Aeschylus declarat, et Ister in primo Collectaneorum.Phavorinus rcpetit verba Θεοίνια ἐλέγ. usque ad finem , scribens ἐν πρώτῃ τῶν Συναγ.ISTRI FRAGMENTA

6.

p. 418

Schol. Sophocl. OEd. Col. 1059:Τὸν ἐφεσπερον. Τὸν Αἰγάλεών φησι (Σοφοκλῆς). Καὶ γὰρ τοῦτο ἐπ ̓ ἐσχάτων ἐστὶ τοῦ δήμου τούτου. Καταλέγουσι δὲ χωρία, παρ ̓ ἃ μάλιστα εἰκάζουσι τὴν συμβολὴν γενέσθαι τοῖς περὶ τὸν περὶ τὸν Κρέοντα καὶ Θησέα. Πέτρας δὲ νιφάδος ἂν εἴη λέγων (ὁ Σοφοκλῆς) τὴν οὕτω λεγομένην λείαν πέτραν, ἢ τὸν Αἰγάλεων λόφον, ἃ δὴ περίχωριά φασιν εἲναι, καθάπερ Ἴστρος ἐν τῇ πρώτῃ τῶν Ἀτάκτων ἱστορεῖ, οὕτως· «Ἀπὸ δὲ τῆς παραλίας ἐπὶ μὲν λείαν πέτραν.» Καὶ μετ ̓ ὀλίγα· «Ἀπὸ τούτου δὲ ἕως Κολωνοῦ παρὰ τὸν Χαλκοῦν προσαγορευόμενον, ὅθεν πρὸς τὸν Κηφισὸν ἕως τῆς μυστικῆς εἰσόδου εἰς Ἐλευσῖνα· ἀπὸ ταύτης δὲ βαδιζόντων εἰς Ἐλευσῖνα τὰ ἐπαριστερὰ μέχρι τοῦ λόφου τοῦ πρὸς ἀνατολὴν τοῦ Αἰγάλεω.» Aegaleum montem dicit Sophocles ; hic enim in extrenia parte hujus pagi situs esl. Enumerant autem loca, ub maxime conflixisse Creontis et Thesei copias conjiciunt. Rupem nive candentem dicit fortasse Sophocles rupem loevem vel Aegaleum collem. Haec enim loca aiunt esse vicina, ut Ister tradit libro primo Misqellaneorum: «Ab ora maritima ad rupem loevem,» et dein(Je, paucis interjectis:« Ab hoc usque ad Colonum juxta locum , qui dicitur oeneus, atque inde versus Cephisum usque ad viam mysticam, quae Eleusinem ducit; ab eo, unde haec via incipit, loco progredientibus ad sinistram prospectus patet usque ad collem Aegaleum , qui orientem spectat.»419

ΑΤΤΙΚΑ

ΑΤΤΙΚΑ
LIBER III
ISTRI FRAGMENTA

7.

p. 419

Harpocrat.:Παναθήναια. ... Ἤγαγε δὲ τὴν ἑορτὴν πρῶτος Ἐριχθόνιος ὁ Ἡφαίστου. ... Πρὸ τούτου Ἀθήναια ἐκαλεῖτο, ὡς δεδήλωκεν Ἴστρος ἐν τρίτῃ τῶν Ἀττικῶν. Panathenaea. Auctor festi Erichthonius Vulcani filius, sed ante Erichthonium Athenaea dicta fuisse, Ister docuit in tertio Rerum Atticarum.ISTRI FRAGMENTA

8.

p. 419

Suidas:Ταυροπόλον, τὴν Ἄρτεμιν, ὅτι ὡς ταῦρος περίεισι πάντα, ὡς Ἀπολλόδωρος· Ἴστρος δ ̓ ἐν τρίτῳ ἀτάκτων, ὅτι τὸν ὑπὸ Ποσειδῶνος ἐπιπεμφθέντα Ἱππολύτῳ ταῦρον ἐξῴστρησεν ἐπὶ πᾶσαν γῆν. Tauropolum vocant Dianam, quod tanquam taurus omnia circumeat et lustret, ut Apollodorus ait; ut Ister vero libro tertio Miscellaneorum auctor est, quod taurum in Hippolytum a Neptuno immissum per omnes terras oestro percitum agitaverit.Eadem plane exhibet Phot. Lex. In Etym. M. et apud Phavorinum nonnisi auctoris nomen praetermissum est. Apostolius auctorem quidem nominat, sed omittit ἐν τρ. Ἀτάκτ. et scribit ἔκτεινε pro ἐξ. ἐ. Πᾶσ. Γῆν.

ΑΤΤΙΚΑ

ΑΤΤΙΚΑ
LIBER IV
ISTRI FRAGMENTA

9.

p. 419

Schol. Sophocl. OEd. Col. 42:Ἴστρος ἐν τῇ τετάρτῃ μητέρα τῶν Εὐμενίδων Εὐωνύμην ἀναγράφει, ἣν νομίζεσθαι Γῆν. Ister libro quarto scribit, Eumenidum matrem esse Euonymam, quae esse Terra putetur.

ΑΤΤΙΚΑ

ΑΤΤΙΚΑ
LIBER XII
ISTRI FRAGMENTA

10.

p. 419

Apostol. XIV, 40:Ὁμολώϊος Ζεύς. Ἴστρος ἐν τῇ δωδεκάτῃ τῆς Συναγωγῆς, διὰ τὸ παρ ̓ Αἰολεῦσι τὸ ὁμονοητικὸν καὶ εἰρηνικὸν ὅμολον λέγεσθαι. Ἔστι δὲ καὶ Δημήτηρ Ὁμολωἶα ἐν Θήβαις. Jupiter Homoloius. Ister libro duodecimo Collectionis hinc paroemiam duci ait, quod Aeoles consensum concordiamque pacificam ὅμολον appellent. Est etiam Ceres Homoloia Thebis.Eadem apud Photium, Suidam et Phavorinum.ISTRI FRAGMENTA

11.

p. 419

Schol. Aristoph. Av. 1694:Κρήνη ἐν ἀκροπόλει ἡ Κλεψύδρα, ἧς Ἴστρος ἐν τῇ ιβ' μέμνηται, τὰ παρὰ τοῖς συγγραφεῦσιν ἀναλεγόμενος· οὕτως δὲ ὠνόμασται, ἐπειδὴ ἀρχομένων τῶν ἐτησίων πληροῦται, παυομένων δὲ λήγει, ὁμοίως τῷ Νείλῳ, ὥσπερ καὶ τὴν ἐν Δήλῳ κρήνην. Εἰς ταύτην δέ φησιν ᾑματωμένην φιάλην πεσοῦσαν ὀφθῆναι ἐν τῷ φαληρικῷ, ἀπέχοντι σταδίους εἴκοσι· φασὶ δὲ αὐτὴν ἀπέραντον βάθος ἔχειν, τὸ δὲ ὕδωρ ἁλμυρόν. Clepsydra est fons in arce, cujus Ister libro duodecimo facit mentionem, colligens quae scriptores de eo tradiderunt. Nomen habet inde, quod Etesiis exorientibus accrescit, cessantibus iis decrescit, similiter ac Nilus et fons, qui in Delo insula est; phialam autem cruentatam, quae in eum incidisset, conspectam esse in Phalerico viginti stadia distante: immensam profunditatem enm habere aiunt, aquam vero ejus salsam esse.Cf. Hesych. et Phan. s.v. Κλεψύδρα et Κλεψίῤῥντον ὕδωρ.

ΑΤΤΙΚΑ

ΑΤΤΙΚΑ
LIBER XIII
ISTRI FRAGMENTA

12.

p. 419

Plutarch. Thes. c. 34:Ἴδιον δέ τινα καὶ παρηλλαγμένον ὅλως λόγον ὁ Ἴστρος ἐν τῇ τρισκαιδεκάτῃ τῶν Ἀττικῶν ἀναφέρει περὶ Αἴθρας, ὡς ἐνίων λεγόντων Ἀλέξανδρον μὲν, τὸν ἐν Θεσσαλίᾳ Πάριν, ὑπ ̓ Ἀχιλλέως καὶ Πατρόκλου μάχῃ κρατηθῆναι παρὰ τὸν Σπερχειὸν, Ἕκτορα δὲ τὴν Τροιζηνίων πόλιν λαβόντα διαρπάσαι, καὶ τὴν Αἴθραν ἀπάγειν ἐκεῖ καταλειφθεῖσαν. Ἀλλὰ τοῦτο μὲν ἔχει πολλὴν ἀλογίαν. Novam et diversam plane historiam refert de Aethra Ister, in tertio decimo libro Rerum Atticarum , prodi a quibusdam, Alexandrum Parin in Thessalia ab Achille et Patroclo pugna ad Sperchium amnem fusum fuisse, Hectorem Troeaeniorum oppidum, quum id expugnasset, diripuisse, et Aethram illic depositam abduxisse. Verrm id sane quam est absonum.Scribendum videtur Ἀλέξανδρον μὲν, τὸν Πάριν, ἐν Θεσσαλίᾳ ὑπ ̓ Ἀχ. χ. Π.χ. τ.λ.420ISTRI FRAGMENTA

13.

p. 420

Harpocrat.:Ὀσχοφόροι. ... Ὁ δὲ Ἴστρος ἐν τῇ ιγ' περὶ Θησέως λέγων γράφει οὕτως· «Ἕνεκα τῆς κοινῆς σωτηρίας υομίσαι τοὺς καλουμένους ὀσχοφόρους καταλέγειν δύο τῶν γένει καὶ πλούτῳ προὐχόντων.» Oschophori. Ister autem in tertio decimo de Theseo disseiens, scribit in hunc modum: «Salutis publicae caussa instiluit, ut bini Oschophori, genere et opibus nobiles, deligerentur.Eadem habent Suidas et Phavor., sed suppresso Istri nomine.

ΑΤΤΙΚΑ

ΑΤΤΙΚΑ
LIBER XIV
ISTRI FRAGMENTA

14.

p. 420

Athen. XIII, p. 557, A:Θησεὺς Ἑλένην ἁρπάσας, ἑξῆς καὶ Ἀριάδνην ἥρπασεν. Ἴστρος γοῦν ἐν τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ τῶν Ἀττικῶν καταλέγων τὰς τοῦ Θησέως γενομένας γυναικὰς, φησὶ τὰς δ ̓ ἐξ ἁρπαγῆς, ἄλλας δ ̓ ἐκ νομίμων γάμων· ἐξ ἀρπαγῆς μὲν Ἑλένην, Ἀριάδνην, Ἱππολύτην καὶ τὰς Κερκυόνος καὶ Σίνιδος θυγατέρας· νομίμως δ ̓ αὐτὸν γῆμαι Μελίβοιαν, τὴν Αἴαντος μητέρα. Theseus rapta Helena, deinde etiam Ariadnen rapuit. Isler libro decimo quarto Rerum Atticarum uxores Thesei recensens ait, alias earum ex amore uxores ejus factas esse, alias raptu, alias vero legitimis nuptiis: ex raptu quidem Helenam, Ariadnen, Hippolytam, et Cercyonis et Sinidis filias: legitimo vero matrimonio eum habuisse Meliboeam Ajacis matrem.ISTRI FRAGMENTA

15.

p. 420

Photii Lex.:Θεὸς ἡ Ἀναίδεια. Ἐτιμᾶτο δὲ καὶ Ἀθήνησιν ἡ Ἀναίδεια, καὶ ἱερὸν ἦν αὐτῆς, ὡς Ἴστρος ἐν ιδ'. Dea Impudentia. Colebatur etiam Athenis Impudentia et templum habebat, ut Ister libro quarto decimo refert.Suidas s. v. Θεός eadem exhibet.

ΑΤΤΙΚΑ

ΑΤΤΙΚΑ
LIBER XVI
ISTRI FRAGMENTA

16.

p. 420

Harpocrat.:Τραπεζοφόρος. Λυκοῦργος ἐν τῷ περὶ τῆς ἱερείας ὅτι ἱερωσύνης ὄνομά ἐστιν ἡ τραπεζοφόρος· ὅτι αὐτή τε καὶ ἡ κοσμὼ συνδιέπουσι πάντα τῇ τῆς Ἀθηνᾶς ἱερείᾳ, αὐτός τε ὁ ῥήτωρ ἐν τῷ αὐτῷ λόγῳ δεδήλωκε καὶ Ἴστρος ἐν ἕκτῃ καὶ δεκάτη (Bekk. ιγʹ) τῶν Ἀττικῶν συναγωγῶν. Trapezophoros est nomen sacerdotis, ut ait Lycurgus in oratione de sacerdote; haec et cosmo administranl omnia Minerva; sacra, ut idem orator in eadem oratione declarat et Ister libro sexto decimo Collectaneorum Atlicorum.Videas etiam Etym. M. et Suidam; Hesychius et Phavorinus exhibent Τραπεζὼ pro Τραπεζοφόρος.

ΑΤΤΙΚΑ

ΑΤΤΙΚΑ
FRAGMENTA INCERTAE SEDIS
ISTRI FRAGMENTA

17.

p. 420

Scholiast. Aristoph. Lysistr. 642:Τῇ Ἔρσῃ πομπεύουσι, τῇ Κέκροπος θυγατρὶ, ὡς ἱστορεῖ Ἴστρος. Hersae, Cecropis filiae, pompam ducunt, ut narrat Ister.Hesychius, Phavorinus et Suidas s. v. Ἀρρηφορ. et Ἐρρηφορ. idem referunt, omisso Istri nomine.ISTRI FRAGMENTA

18.

p. 420

Hygin. Astron. II, 35, Canis:«Hic dicitur ab Jove custos Europae appositus esse, et ad Minoa pervenisse. Quem Procris Cephali uxor laborantem dicitur sanasse, et pro eo beneficio canem muneri accepisse, quod illa studiosa fuerit venationis, et quod cani fuerat datum, ne ulla fera praeterire eum posset. Post ejus obitum canis ad Cephalum pervenit, quod Procris ejus fuerat uxor: quem ille ducens secum, Thebas pervenit, ubi erat vulpes, cui datum dicebatur omnes canes effugere posse. Itaque quum in unum pervenissent, Jupiter, nescius quid faceret, ut Ister ait, utrumque in lapidem convertit.» ISTRI FRAGMENTA

19.

p. 420

Harpocrat.:Ἐπενεγκεῖν δόρυ ἐπὶ τῆς ἐκφορᾶς καὶ προαγορεύειν ἐπὶ τῶν μνημάτων. Δημοσθένης κατ ̓ Εὐέργου καὶ Μνησιβούλου ταῦτα φησιν ἐπὶ τοῦ βιαίως ἀποθανόντος. Ἴστρος δὲ ἐν τῇ συναγωγῇ τῶν Ἀτθίδων περὶ Προκρίδος καὶ Κεφάλου εἰπὼν γράφει ταυτὶ· «Τινὲς δὲ ἐπὶ τοῦ τάφου δόρυ καταπεπηχότα τὸν Ἐρεχθέα φασὶ πεποιῆσθαι παρακαταθέμενόν τε καὶ τὸ πάθος σημαίνοντα, διὰ τὸ νόμιμον εἶναι τοῖς προσήκουσι τοῦτον τὸν τρόπον μετέρχεσθαι τοὺς φονέας.» In efferendo funere hastam adhibere, et ad sepulchrum proclamare. Demosthenes adversus Euergum et Mnesibulum haec de homine dicit, qui morte periit violenta. Ister vero in collectione rerum Atticarum, postquam de Procride et Cephalo locutus est, ista scribit: «Quidam aiunt, Erechtheum in sepulchro hastam defixisse, ut csedem indicaret. Legera enim esse consanguineis, ut hoc modo interfectores persequantur.»Partem hujus fragmenti habent etiam Suidas, Phavor. et Etym. M. h. v. Verba πεποιῆσθαι παρακ. sine dubio ex margine in textum irrepserunt. Genuinam lectionem conservasse videtur cod. Paris. qui, his verbis omissis, simpliciter habet: δόρυ καταπεπηχέναι, τὸ πάθος σημαίνοντα. In margine vero, nisi fallor, erat: τάφον ... πεποιῆσθαι δόρυ παρακαταθέμενον. Nam ἐπὶ τοῦ ante τάφου desunt in quatuor codd.421ISTRI FRAGMENTA

20.

p. 421

Tzetz. ad Lycophr. 1327:Εὔμολπος, οὐχ ὁ Θρᾲξ κατὰ τὸν Ἴστρον ἐν τῇ Συναγωγῇ, ἀλλ ̓ ὁ θεὶς τὰ μυστήρια, ἐκέλευσε ξένους μὴ μυεῖσθαι· ἐλθόντος δὲ τοῦ Ἡρακλέους ἐν Ἐλευσῖνι, καὶ θέλοντος μυεῖσθαι, τὸν μὲν τοῦ Εὐμόλπου νομον φυλάττοντες, θέλοντες δὲ καὶ τὸν κοινὸν εὐεργέτην Ἡρακλέα θε(??)απεῦσαι, οἱ Ἐλευσίνιοι ἐπ ̓ αὐτῷ τὰ μικρὰ ἐποιήσαντο μυστήρια· οἱ δὲ μυούμενοι μυρσίνῃ ἐστέφοντο. Eumolpas, non Thrax ille, sed, secundum Istrum in Collectione Atthidum, ille qui mysteria instituit, jussit perogrinos non initiari; quum vero Hercules venisset et initiari cuperet, Eleusinii, legem quidem Eumolpi servare, sed tamen Heiculi, de omni genere humano optime merito, gratificari volentes, in ejus usum constituerunt parva mysteria. Qui iis initiabantur, myrto coronabantur.Repetit haec Phavorinus. Cf. Schol. ad Aristoph. Ran. 333. Verba ἐν τ. συναγωγῆ Siebelis ex cod. Ciz. et Viteb. I recepit.ISTRI FRAGMENTA

21.

p. 421

Scholiast. Soph. OEd. Col. 1046 (1108):Ζητεῖται, τί δήποτε οἱ Εὐμολπίδαι τῶν τελετῶν ἐξάρχουσι, ξένοι ὄντες. Εἴποι δ ̓ ἄν τις, ὅτι ἀξιοῦσιν ἔνιοι, πρῶτον Εὔμολπον ποιῆσαι τὸν Δηϊόπης τῆς Τριπτολέμου τὰ ἐν Ἐλευσῖνι μυστήρια, καὶ οὐ τὸν Θρᾷκα, καὶ τοῦτο ἱστορεῖν Ἴστρον ἐν τῷ περὶ (πέμπτῳ Elmsleius ex nestigiis codicis) τῶν ἀτάκτων. Quaerilur, cur Eumolpidae initiationi praesint, quamvis peregrini. Dixeris, nonnullos contenclere, primuni Eu- inolpiim, filium Deiopes, qua; erat Triptolemi filia, insli- tuisse Eleusine mysteria, non Thracem ilUun, idque nar- rare Islrum in Miscellaneis.ISTRI FRAGMENTA

22.

p. 421

Tzetz. ad Lycophr. 467:Μετὰ τὴν ὑφ ̓ Ἡρακλέους γενομένην τῆς Τροίας ἅλωσιν Τελαμὼν Θεάνειραν, τὴν καὶ Ἡσιόνην, γέρας ὡς ἐξαίρετον ἔλαβεν, ὡς Ἴστρος ἐν Συμμίκτοις φησίν. Postquam Troja ab Hercule capta erat, Telamon aocepit Theaniram, quam et Hesionam vocant, ut praeemium eximium, auctore Istro in Miscellaneis.In nonnullis codicibus desunt verba ὡς ἐξαίρετον, ut Müller. monet.ISTRI FRAGMENTA

23.

p. 421

Schol. Pindar. Nem. 5, 89:Ἐν Ἀνθήναις φασὶν εὑρῆσθαι τὴν παλαιστρικὴν ὑπὸ Φόρβαντος τοῦ παιδοτρίβου Θησέως. Φερεκύδης δὲ ἡνίοχον τὸν Φόρβαντά φησι Θησέως, σὺν ᾧ καὶ τὴν Ἀμαζόνα ἁρπάζει. Καὶ Πολέμων δὲ ἱστορεῖ, πάλην εὑρηκέναι Φόρβαντα Ἀθηναῖον. Ὅτι δὲ Θησεὺς παρ ̓ Ἀθηνᾶς ἔμαθε τὴν πάλην, Ἴστρος ἱστορεῖ. Athenis aiunt inventam esse artem luctandi a Pliorbante, Thesei magistro. Pherecydes vero ait, Phorbantem Thesei aurigam fuisse, cum quo rapuerit Amazonem. Polemo quoque narrat , Phorbantem Atheniensem invenisse luctam; sed Ister tradit, Theseum esse a Minerva luctam edoctum.ISTRI FRAGMENTA

24.

p. 421
Diog. Laert. II, 59:Ἴστρος φησὶν αὐτὸν (τὸν Ξενοφῶντα) φυγεῖν κατὰ ψήφισμα Εὐβούλου, καὶ κατελθεῖν κατὰ ψήφισμα τοῦ αὐτοῦ. Ister asserit illum (Xenophontem) ex decreto Eubuli exulasse, ejusdemque postea decreto rediisse.ISTRI FRAGMENTA

25.

p. 421

Schol. Sophocl. OEd. Col. 673 (683):Ὁ δ ̓ Ἴστρος τῆς Δήμητρος εἶναί (φησι) στέμμα τὴν μυῤῥίνην καὶ τὴν μίλακα, περὶ ἧς γίνεσθαι τὴν διαδικασίαν. Καὶ τὸν ἱεροφάντην δὲ καὶ τὰς ἱεροφάντιδας καὶ τὸν δᾳδοῦχον καὶ τὰς ἄλλας ἱερείας μυῤῥίνης ἔχειν στέφανον· δι ̓ ἃ καὶ τὴν Δήμητρα προσθέσθαι ταύτην φησί. Ister tradit, Cererem coronari myrto et smilace, de qua esset contentio; porro antistitem, antistitas, taediferum ceterasque sacerdotes myrleam hahere coronam: propterea etiam Cereri eam attribui dicit.Ad verba περὶ ἧς γίγνεσθαι τὴν διαδικασίαν Siebelis adnotat haec: «Hoc quomodo intelligendum sit, videntur docere Hesychius et Phavorinus, qui hoc habent: Μίλιον, δένδρον ὅμοιον ἐλάτῃ, ᾧ τοὺς νέους στεφανοῦσιν ἐν ταῖς πομπαῖς· et s. v. Σμίλος, δένδρον ἐλάτῃ ὅμοιον· οἱ δὲ πρίνος, ἄλλοι σμίλακα, ᾗ στεφανοῦνται. Jam Meursius Panath. c. 22 illo priore Hesychii loco usus suspicatur, pueros smilace coronatos esse in pompa Panathenaeorum: hoc si verum est, haec διαδικασία περὶ σμίλακος erit: certamen puerorum, qui ex ipsis hujus pompas honore digni sint. ... Quidni autem intelligamus pompas Bacchicas, qualis fuit vel Διονυσίων τῶν ἐν ἄστει πομπὴ apud Aeschin. C. Timarch, p. 176 Wolf., vel illa, qua Bacchus Eleusina deducebatur, praesertim quum ex Euripid. Bacch. 107 sq. sciamus, coronas e smilace factas usitatas fuisse in Bacchi sacrls?... Quum vero Bacchus particeps factus esset mysteriorum Cereris, Cereri quoque smilax videtur esse attributa.»422ISTRI FRAGMENTA

26.

p. 422

Harpocrat.:Τριτομηνίς. ... Τὴν τρίτην τοῦ μηνὸς τριτομηνίδα ἐκάλουν. Δοκεῖ δὲ γενέλιος τῆς Ἀθηνᾶς. Ἴστρος δὲ καὶ Τριτογένειαν αὐτήν φησι διὰ τοῦτο λέγεσθαι, τὴν αὐτὴν Σελήνην νομιζομένην. Tertiam mensis diem τριτομηνίδα vocabant; videtur autem dies natalis esse Minervae. Ac propterea Τριτογέειαν eam dici Ister tradit, et eandem cum Luna exislimari.Eadem fere exstant apud Photium et Suidam.ISTRI FRAGMENTA

27.

p. 422

Schol. Sophocl. OEd. Col. 697 (730):Ἴστρος καὶ τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν (τῶν μορίων) δεδήλωκε, γράφων οὕτως· (??) Ἔνιοι κλάδον τὸν τῆς ἐν Ἀκαδημίᾳ ἐλαίας, ἀπὸ τῆς ἐν ἀκροπόλει φυτευθῆναί φασιν. Ister etiam numerum sacrarum olearum indicat, scribens .... Nonnulli autem ramum oleae, qua; est in Academia, ab illa in Acropoli plantatum esse dicunt.Apparet Istri verba excidisse. Suidas v. Μορία, quae de numero sacrarum olearum tradit, habent fortasse Istrum auctorem: Ἦσαν δὲ πρῶτον ιβ' τὸν ἀριθμὸν αἱ μεταφυτευθεῖσαι ἐκ τῆς ἀκροπόλεως εἰς Ἀκαδημίαν.ISTRI FRAGMENTA

28.

p. 422

Harpocrat.:Ἀνθεστηρών· ὄγδοος μὴν οὗτος παρ ̓ Ἀθηναίοις, ἱερὸς Διονύσου. Ἴστρος δὲ ἐν τοῖς τῆς Συναγωγῆς κεκλῆσθαί φησιν αὐτὸν διὰ τὸ πλεῖστα τῶν ἐκ τῆς γῆς ἀνθεῖν τότε. Anthesterion , mensis octavus apud Athenienses, Baccho sacer. Ister in libris Collectionis eum ita dictum fuisse testatur, quod plerique terrae foetns tunc floreant.Eadem apud Phavorinum et Suidam, hic tamen Istrum non nominat. Cf. Etym. M. et Macrob. Sat. I, 12.ISTRI FRAGMENTA

29.

p. 422

Harpocrat.:Κοιρωνίδαι. ... Ἔστι δὲ γένος οἱ Κοιρωνίδαι, περὶ ὧν Ἴστρος ἐν τῇ συναγωγῇ τῆς Ἀτθίδος φησίν. Ὠνομασμένον δ ̓ ἂν εἴη ἀπὸ Κοίρωνος, ὃν νόθον ἀδελφὸν εἶναί φασι τοῦ Κρόκωνος· παρ ̓ ὃ καὶ ἐντιμοτέρους εἶναι τοὺς Κροκωνίδας. Coeronidae sunt gens, de quibus Ister in Collectione retum Atticarum; nomen habere videntur a Coerone, quem nothum fratrem esse ferunt Croconis; inde Croconidas prae Coeronidis in honore haberi.ISTRI FRAGMENTA

30.

p. 422

Schol. Sophocl. OEd. Col. 58:Ἴστρος μνημονεύει τοῦ χαλκοῦ ὀδοῦ καὶ Ἀστυδάμας. Ister mentionem facit liminis aenei et Astydamas.ISTRI FRAGMENTA

31.

p. 422

Harpocrat.:Παιανιεῖς καὶ Παιονίδα. ... Εἰσὶ δὲ διττοὶ δῆμοι Παιανιέων τῆς Πανδιονίδος φυλῆς. ... διαφέρουσι δὲ οὗτοι τῶν Παιονιδῶν, ὡς Ἴστρος ἐν Ἀτάκτῳ ὑποσημαίνει. Μνημονεύουσι δὲ καὶ τούτων οἱ ῥήτορες. ... Δῆμος δέ ἐστι καὶ οὗτος τῆς Λεοντίδος. Paeanienses et Paeonidae; duo sunt Paeaniensium demi, Pandionidis tribus. Differunt vero hi a Paeonidis, ut Ister in Miscellaneis significat; rhetores quoque eorum meminere; etiam hic est demus Leontidis tribus.Eadem apud Suidam, qui Istri nomen omisit. Παιονιδῶν jam a Vindingio in Hell. p. 239, in Gronov, thes. vol. 11, mutatum est in Παιονιδῶν. Παιανίδας legitur etiam in Biblioth. Coislin. p. 238. Suidas exhibet Παιονίδαι, sed paulo post Παιανιδῶν.ISTRI FRAGMENTA

32.

p. 422

Suidas:Περιστίαρχος, ὁ περικαθαίρων τὴν ἑστίαν καὶ τὴν ἐκκλησίαν καὶ τὴν πόλιν· ἀπὸ τῆς ἑστίας, ἢ τοῦ περιστείχειν. Ἴστρος δὲ ἐν τοῖς Ἀττικοῖς, «Περίστια, φησὶ, προσαγορεύεται τὰ καθάρσια· καὶ οἱ τὰ ἱερὰ καθαίροντες περιστίαρχοι· ἔξωθεν γὰρ περιέρχονται, μαχαιροφοροῦντος ἑκάστου τῶν ἱερῶν, οἰκίαις περιειλημμένοι δημοσίαις, καὶ περίδρομον ἔχοντες.» Περιστίαρχος. Sic vocatur qui domum, concionem et urbem lustrat, ab ἑστία, i. e. focus, domus, vel a περιστείχειν, i. e. a circumeundo. Ister vero in Atticis dicit, «victimas lustrales appellai περίστια; et eos, qui templa lustrabant, περιστιάρχους. Extrinsecus enim circumibant, unoquoque sacerdotum porcellum ferente, a;des publicas circumcurrentes et ambitum agentes.»Repetiverunt haec Photius, Phavorinus h. v. et Apostolius XVI, 1. Περιέρχονται a Kustero restitutum est ex Photio et Apostolio pro περιέχονται. Ut idem Kusterus monet, pro μαχαιροφοροῦντος ex Photio revocandum est χοιροφοροῦντος et ex Apostolio ἱερέων οἰκίας περιειλ. Δημοσίας pro οἰκίαις περιειλ. Δημοσίαις.

ΑΙ ΑΠΟΛΛΟΝΩΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΙ

ISTRI FRAGMENTA

33.

p. 422

Harpocrat.:Φαρμακός. ... Δύο ἄνδρας Ἀθήνησιν ἐξῆγον, καθάρσια ἐσομένους τῆς πόλεως ἐν τοῖς Θαργηλίοις, ἕνα μὲν ὑπὲρ τῶν ἀνδρῶν, ἕνα δὲ ὑπὲρ τῶν γυναικῶν. Ὅτι δὲ ὄνομα κύριόν ἐστιν ὁ Φαρμακός, ἱερὰς δὲ φιάλας τοῦ Ἀπόλλωνος κλέψας ἁλοὺς ὑπὸ τῶν περὶ τὸν Ἀχιλλέα κατελεύσθη, καὶ τὰ τοῖς Θαργηλίοις ἀγόμενα τούτων ἀπομιμήματά ἐστιν, Ἴστρος ἐν πρώτῳ τῶν Ἀπόλλωνος ἐπιφανειῶν εἴρηκεν. Pharmacus. Duos viros Athenis , lustrandae civitatis caussa, in festo Thargeliorum educebant; quorum alter viros, alter feminas expiaret. Pharmacum autem nomine proprio appellari eum, qui quum sacras phialas furatns et ab Achille deprehensus esset, lapidibus sit obrutus, hujusque rei esse imitamenta , quae in Thargeliis agantur, Ister tradit libro primo Apparitionum Apollinis.Fere eadem apud Phot., in Etym. M. et apud Suidam. In quattuor codd. Harpocrat. legitur ἱερεύς pro ἱεράς: sed Phot., Etym. M. et Suidas uno consensu exhibent ἱεράς.423ISTRI FRAGMENTA

34.

p. 423

Photii Lex.:Τριττύαν θυσίαν· ... Ἴστρος δὲ ἐν μὲν Ἀπόλλωνος ἐπιφανείαις ἐκ βοῶν, αἰγῶν, ὑῶν ἀῤῥένων, πάντων τριετῶν. Sacrificium trifarium. Ister in Apollinis apparitionibus id constare dicit ex bobus, capris et suibus masculis, trimis omnibus.ISTRI FRAGMENTA

35.

p. 423

Plutarch. De musica t. III, p. 2081 Stephan., 1136 Francof.: Soterichus, qui contendit, Apollinem esse inventorem artis tibia et cithara caendi, ad suam sententiam probandam etiam hoc affert:Καὶ ἡ ἐν Δήλῳ δὲ τοῦ ἀγάλματος αὐτοῦ (τοῦ Ἀπόλλωνος) ἀφίδρυσις ἔχει ἐν μὲν τῇ δεξιᾷ τόξον, ἐν δὲ τῇ ἀριστερᾷ Χάριτας, τῶν τῆς μουσικῆς ὀργάνων ἑκάστην τι ἔχουσαν· ἡ μὲν γὰρ λύραν κρατεῖ, ἡ δὲ αὐλοὺς, ἡ δὲ ἐν μέσῳ προκειμένην ἔχει τῷ στόματι σύριγγα. Ὅτι δ ̓ οὗτος οὐκ ἐμὸς ὁ λόγος, Ἀντικλῆς καὶ Ἴστρος ἐν ταῖς Ἐπιφανείαις περὶ τούτων ἀφηγήσαντο. Simulacrum Apollinis in Delo positum in dextra manu arcum, Iaeva Gratias habet, quarum quaevis aliquod musicum instrumentum tenet; lyram una, alia tibias, media fistulam ori admotam. Neque meus est hic sermo; sed Anticles et Ister in libris quos de Apparitionibus deorum scripserunt, baec retulerunt.ISTRI FRAGMENTA

35.

p. 423

Athen. III, 74, E:Ἴστρος δ ̓ ἐν τοῖς Ἀττικοῖς οὐδ ̓ ἐξάγεσθαί φησι τῆς Ἀττικῆς τὰς ἀπ ̓ αὐτῶν γινομένας ἰσχάδας, ἵνα μόνοι ἀπολαύοιεν οἱ κατοικοῦντες· καὶ ἐπεὶ πολλοὶ ἐνεφανίζοντο διακλέπτοντες, οἱ τούτους μηνύοντες τοῖς δικασταῖς ἐκλήθησαν τότε πρῶτον συκοφάνται. Ister in Atticis ait vetitum fuisse Atticas exportare caricas, ut soli indigena; iis vescerentur: quum vero multi furtim evehentes deprehenderentur, qui horum nomina apud judices deferebant, tura primum sycophantas (ficuum indices) esse nominatos.ISTRI FRAGMENTA

36.

p. 423

Hygin. Astron. II, 40:«Ister et complures dixerunt, Coronida Phlegyae filiam fuisse: hanc autem ex Apolline Aesculapium procreasse, sed postea Ischyn, Elati filium, cum ea concubuisse.» ISTRI FRAGMENTA

37.

p. 423

Idem II, 34:«Ister dicit Oriona a Diana esse dilectum, et paene factum, ut ei nupsisse existimaretur. Quod quum Apollo aegre ferret, et saepe eam objurgans nihil egisset, natantis Orionis longe caput solum videri conspicatus, contendit cura Diana, eam non posse sagittam mittere ad id, quod nigrum in mari videretur. Quae quum se vellet in eo studio maxime artificem dici, sagitta missa caput Orionis trajecit. Itaque eum quum fluctus interfectum ad litus ejecisset, et se eum Diana percussisse plurimum doleret, raultisejus obitum prosecuta lacrimis inter sidera statuisse existimatur.»

ΠΤΟΛΕΜΑΙΣ

ISTRI FRAGMENTA

38.

p. 423

Athen. X, p. 478, B:Ἴστρος ὁ Καλλιμάχειος ἐν πρώτῳ Πτολεμαΐδος, τῆς ἐν Αἰγύπτῳ πόλεως, γράφει οὕτως «Κυλίκων Κονωνίων ζεῦγος, καὶ θηρικλείων χρυσοκλύστων ζεῦγος.» Ister Callimachius, primo libro de Ptolemaide, Aegypti oppido, ita scribit: «Calicum Cononiorum par, et Thericleorum par aureis operculis clausorum.»

ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΑΠΟΙΚΙΑΙ

ISTRI FRAGMENTA

39.

p. 423

Constantin. Porphyrog. De themat. lib.I,p. 13 Scriptor. Byzant. tom. V, ed. Ven.:Κύπρος ἐκλήθηἀπὸ Κύπρου τῆς θυγατρὸς Κινύρου, ἢ τῆς Βίβλου καὶ Ἀφροδίτης, ὡς Φιλοστέφανος ἐν τῷ περὶ νήσων καὶ Ἴστρος ἐν ἀποικίαις Αἰγυπτίων ἱστόρησαν. Cyprus nomen accepit a Cypro filia Cinyrae vel Bibli et Veneris, ut Philoslephanus in libro de lnsulis et Ister in libro de Aegyptiorum coloniis narrant.ISTRI FRAGMENTA

40.

p. 423

Clemens Alex. Strom. I, p. 322, C, de Iside, quae et Io dicta sit, addit:Ταύτην δὲ Ἴστρος ἐν τῷ περὶ τῆς Αἰγυπτίων ἀποικίας Προμηθέως θυγατέρα φησίν. Ister in libro De colonia Aeyptiorum, dicil Io vel Isidem fuisse filiam Promethei.Eadem in African. Exc. in Scalig. Thes. tempp. p. 359 leguntur, nisi quod ἐν τοῖς περὶ Ἀἰγ. Ἀποικίας pro ἐν τῷ περὶ Αἰγ. ibi scriptum est. Operis titulus in utroque loco corrupte exhibetur: neque pars hujus operis illo modo significari poterat.424ISTRI FRAGMENTA

41.

p. 424

Stephan. Byz.:Ὤλενος. ... Κέκληται δ ̓ ἀπ ̓ Ὠλένου τοῦ Διὸς, ὡς Ἴστρος ἐν Αἰγυπτίων ἀποικίαις· «Τῶν δὲ Δαναϊδῶν Ἀναξιθέας καὶ Διὸς Ὤλενον γενέσθαι τὸν ἄρξαντα τῶν Ὠλενίων.» Olenus. ... Vocata vero fuit ab oleno, Jovis filio, ut Ister in Aegyptiorum coloniis: «Sed ex Anaxithea Danaidum una et Jove, Olenum, qui Oleniis imperavit, natum fuisse.»Cf. Eustath. ad Homer. p. 883 Rom. et Phavor. v. Ὠλεν. Πέτρα.ISTRI FRAGMENTA

42.

p. 424

Stephan. Byz.:Αἰγιαλὸς, μεταξὺ Σικυῶνος καὶ τοῦ Βουπρασίου καλούμενος τόπος, ἀπὸ Αἰγιαλέως τοῦ Ἰνάχου, ὡς Ἴστρος ἐν ἀποικίαις τῆς Αἰγύπτου. Aegialus, locus est inter Sicyonem et Buprasium, ita dictus ab Aegialeo Inachi filio, uti refert Ister in Aegyptiacis coloniis.

ΑΡΓΟΛΙΚΑ

ISTRI FRAGMENTA

43.

p. 424

Athen. XIV, p. 650, B:Ἀπ ̓ ἀπίων καὶ ἡ Πελοπόννησος Ἀπία ἐκλήθη, διὰ τὸ ἐπιδαψιλεύειν ἐν αὐτῇ τὸ φυτὸν, φησὶν Ἴστρος ἐν τοῖς Ἀργολικοῖς. Ab illorum pirorum Graeco nomine (ἄπια) etiam Peloponnesus Apia nominata est, quod hoc fructu abundabat, ut ait Ister in Argolicis.ISTRI FRAGMENTA

44.

p. 424

Stephan. Byz.:Ἀπία, οὕτως οἱ νεώτεροι τὸ Ἄργος ... Φησὶ δὲ καὶ τὰς ἀχράδας τὰς ἐν αὐτῇ τῇ χώρᾳ γιγνομένας Ἴστρος ἀπίους ἀπὸ ταύτης ὑπὸ τῶν ἔξωθεν λεχθῆναι. Apia. ... Ister pyrastrum in Apia regione nascentem, apium ab eadem apud exteros nominari tradit.

ΗΛΙΑΚΑ

ISTRI FRAGMENTA

45.

p. 424

Steph. Byz.:Φύτειον, πόλις Ἤλιδος τῆς κοίλης· ἀπὸ Φυτέως λέγων αὐτὴν ὠνομάσθαι Ἴστρος τετάρτῳ Ἠλιακῶν. Plyteum, urbs Elidis cavae: a Plyteo dicit eam nominari Ister quarto Eliacorum.ISTRI FRAGMENTA

46.

p. 424

Schol. in Platon. p. 380 Bekk.:Πρὸς δύο οὐδ ̓ ὁ Ἡρακλῆς] Ἐχεφυλλίδας δὲ, αὐτὸν (τὸν Ἡρακλέα) ὑπὸ Κτεάτου καὶ Εὐρύτου τῶν Μολιονιδῶν ἡττηθῆναι κατὰ τὴν ἐπ ̓ Αὐγέαν στρατείαν· διωχθέντα δὲ ἄχρι τῆς Βουπράσιδος, καὶ περιβλεψάμενον, ὡς οὐδεὶς ἐξίκετο τῶν πολεμίων, ἀναψῦξαί τε, καὶ ἐκ τοῦ παραῤῥέοντος ποταμοῦ πιόντα προσαγορεῦσαι· Τοῦτο ἡδὺ ὕδωρ. Ὃ νῦν δείκνυται ἰόντων ἐκ Δύμης εἰς Ἦλιν, καλούμενον ὑπὸ τῶν ἐγχωρίων βαδὺ ὕδωρ. Τὰ δὲ αὐτὰ καὶ Φερεκύδης καὶ Κώμαρχος καὶ Ἴστρος ἐν τοῖς Ἠλιακοῖς ἱστοροῦσι. Καὶ διὰ τοῦτο θεωροὺς τοὺς Μολιονίδας ἰ(??)ντας εἰς Κόρινθον λοχήσαντα τὸν Ἡρακλέα περὶ Κλεωνὰς ἀποκτεῖναι. Ὅθεν Ἠλείοις ἀπώμοτον εἶναι τὰ Ἴσθμια ἀγωνίζεσθαι, ὅτι θεωροὺς πεμφθέντας εἰς τὸν Ἰσθμὸν τοὺς Μολιονίδας ἑλὼν Ἡρακλῆς ὑπὸ Κορινθίων ἐδέχθη. Contra duos ne Herculesquidem. ... Tradit Echephyllidas, Herculem a Cteato et Euryto Molionidis, in expeditione, quam contra Augeam fecit, devictum esse; quum vero usque ad Bupraslam fugisset neminemque hostium animadvertisset, se refecisse et flunium praeterfluentem, ex quo potum hauserit, ita alloquutum esse: dulcis haee aqua. Haec demonstratur iis qui Dyma proficiscuntor Elin, appellata ab incolis Dulcis Aqua. Eadem referunt Pherecydes, Comarchus et Ister in Eliacis. Atque hanc ob rem Herculem, structis insidiis, occidisse Molionidas prope Cleonaw, quum sacram legationem obeuntew Corinthum proficiscerentur. Ea ex caussa Eleis interdictum esse, ne ludos Isthmios frequentarent, quod Hercules quum Molionidas sacrae legationis obeundae caussa ad Isthmum missos occidisset, a Corinthiis esset exceptus.Cf. Philoch. fr. 36.

Η ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΚΡΗΤΙΚΩΝ ΘΥΣΙΩΝ

ISTRI FRAGMENTA

47.

p. 424

Eusebius praepar. Evang. IV, 16 p. 156 ed. Colon. 1688:Ἴστρος ἐν τῇ Συναγωγῇ τῶν Κρητικῶν θυσιῶν φησὶ, τσὺς Κούρητας τὸ παλαιὸν τῷ Κρόνῳ θύειν παῖδας. Ister etiam auctor est, in eo quod de Cretensium sa crificiis edidit volumine, pueros olim Saturno immolari a Curetibus solitow fuisse.Eadem sunt ap. Porphyr. De abstin. II.

ΠΕΡΙ ΙΔΙΟΤΗΤΟΣ ΑΘΛΩΝ

ISTRI FRAGMENTA

48.

p. 424

Clemens Alex. Strom. III, p. 447, c, de athletis agens, qui a Venere abstinuerunt, etiam hoc affert:Ὅ τε Κυρηναῖος Ἀριστοτέλης Λαΐδα ἐρῶσαν ὑπερεώρα μόνος. Ὀμωμοκὼς οὖν τῇ ἑταίρᾳ, ἦ μὴν ἀπάξειν αὐτὴν εἰς τὴν πατρίδα, εἰ συμπράξειεν αὐτῷ τινα πρὸς τοὺς ἀνταγωνιστὰς, ἐπειδὴ διεπράξατο, χαριέντως ἐκτελῶν τὸν ὅρκον, γραψάμενος αὐτῆς ὡς ὅτι μάλιστα ὁμοιοτάτην εἰκόνα, ἀνέστησεν εἰς Κυρήνην, ὡς ἱστορεῖ Ἴστρος ἐν τῷ περὶ ἰδιότητος ἄθλων. Aristoteles Cyrenaeus amantem Laidem solus despexit. Quum meretrici itaque jurasset, se eam esse in patriam abducturum, si ei adversus decertantes adversarios aliquam opem tulisset, postquam id perfecit, lepide jusjurandum exsequens, ejus quam simillimam pinxit imaginem eamque Cyrenas transvexit, ut scribit Ister in libro de Proprietate certaminum.425

ΜΕΛΟΠΟΙΟΙ

ISTRI FRAGMENTA

49.

p. 425

Schol. Aristoph. Nub. 971:Ὁ Φρῦνις κιθαρῳδὸς Μυτιληναῖος. Οὗτος δὲ δοκεῖ πρῶτος παρὰ Ἀθηναίοις κιθαρῳδικῇ νικῆσαι Παναθηναίοις ἐπὶ Καλλίου ἄρχοντος. Ἦν δὲ Ἀριστοκλείδου μαθητής. Ὁ δὲ Ἀριστοκλείδης κιθαρῳδὸς ἦν ἄριστος· τὸ γένος ἦν ἀπὸ Τερπάνδρου. Ἤκμασε δ ̓ ἐν τῇ Ἑλλάδι κατὰ τὰ Μηδικά. Παραλαβὼν δὲ τὸν Φρῦνιν αὐλῳδοῦντα, καθαρίζειν ἐδίδαξεν. Ὁ δὲ Ἴστρος Ἱέρωνος αὐτόν φησι μάγειρον ὄντα σὺν ἄλλοις δοθῆναι τῷ Ἀριστοκλείδῃ. Ταῦτα δὲ σχεδιάσαι ἔοικεν. Εἰ γὰρ ἦν γεγονὼς δοῦλος καὶ μάγειρος Ἱέρωνος, οὐκ ἂν ἀπέκρυψαν οἱ κωμικοὶ, πολλάκις αὐτοῦ μεμνημένοι ἐφ ̓ οἷς ἐκαινούρηησε κλάσας τὴν ᾠδὴν παρὰ τὸ ἀρχαῖον ἔθος. Phrynis citharoedus Mytilenaeus. Hic fertur primus apud Athenienses arte citharoedica vicisse in Panathenaeis, Callia archonte. Erat Aristoclidae discipulus. Aristoclides, praestantissimus citharaedus, qui genus duxit a Terpandro, floruit in Graecia belli Persici tempore. Is Phrynin, quem ad se recepit, callentem tibiis canendi artem, cithara canere docuit. Ister vero ait, eum Hieronis coquum fuisse et ab hoc cum aliis Aristoclidae traditum esse: haec tamen negligenter scripsisse videtur; si enim servus et coquus Hieronis fuisset, id non celassenl comici, qui saepe ejus faciunt mentionem propter ea, quae novavit; fregit enim vim cantus, relicto more antiquo.ISTRI FRAGMENTA

50.

p. 425

Suidas V. Φρῦνις eadem haec habet, sed post voc. ἐδίδαξεν hoc peculiare:Ἴστρος δ ̓ ἐν τοῖς ἐπιγραφομένοις Μελοποιοῖς τὸν Φρῦνιν Λέσβιόν φησι, Κάνωπος υἱόν. Τοῦτον δὲ Ἱέρωνος τοῦ τυράννου μάγειρον κ.τ.λ. Ister in eo opere, quod Melopoei inscribitur, Phrynin Lesbium fuisse dicit, Canopis filium; qui, quum esset Hieronis tyranni coquus, etc.ISTRI FRAGMENTA

51.

p. 425

Graeca Sophoclis Vita:Σοφοκλῆς τὸ μὲν γένος ἦν Ἀθηναῖος, υἱὸς δὲ Σοφίλου, ὃς οὔτε, ὡς Ἀριστόξενός φησι, τέκτων ἢ χαλκεὺς ἢν· οὔτε, ὡς Ἴστρος, μαχαιροποιὸς τὴν ἐργασίαν· τυχὸν δὲ ἐκέκτητο δούλους χαλκεῖς καὶ τέκτονας· οὐ γὰρ εἰκὸς τὸν ἐκ τοῦ τοιούτου γενόμενον στρατηγίας ἀξιωθῆναι σὺν Περικλεῖ καὶ Θουκυδίδῃ, τοῖς πρώτοις τῆς πόλεως· ἀλλ ̓ οὐδ ̓ ἂν ὑπὸ τῶν κωμῳδῶν ἄδηκτος ἀφείθη, τῶν οὐδὲ Θεμιστοκλέους ἀπεσχημένων. Ἀπιστητέον δὲ καὶ τῷ Ἴστρῳ, φάσκοντι αὐτὸν οὐκ Ἀπιστητέον δὲ καὶ τῷ Ἴστρῳ, φάσκοντι αὐτὸν οὐκ Ἀθηναῖον, ἀλλὰ Φλιάσιον εἶναι. Εἰ δὲ καὶ τὸ ἀνέκαθεν Φλιάσιος ἦν, ἀλλὰ πλῆν Ἴστρου, παρ ̓ οὐδενὶ ἑτέρῳ τοῦτό ἐστιν εὑρεῖν. ... Διεπονήθη δὲ ἐν παισὶ καὶ περὶ παλαῖστραν καὶ μουσικὴν, ἐξ ὧν ἀμφοτέρων ἐστερανώθη, ὥς φησιν Ἴστρος. ... Φησὶ δὲ καὶ Ἴστρος, τὰς λευκὰς κρηπῖδας αὐτὸν ἐξευρηκέναι, ἃς ὑποδοῦνται οἵ τε ὑποκριταὶ καὶ οἱ χορευταί· καὶ πρὸς τὰς φύσεις αὐτῶν γράψαι τὰ δράματα· ταῖς δὲ Μούσαις θίασον ἐκ τῶν πεπαιδευμένων συναγαγεῖν. ... Τελευτῆσαι δὲ αὐτὸν Ἴστρος καὶ Νεάνθης φασὶ τοῦτον τὸν τρόπον· Καλλιππίδην ὑποκριτὴν ἀπὸ ἐργασίας ἐξ Ὀποῦντος ἥκοντα παρὰ τοὺς Χόας, πέμψαι αὐτῷ σταφυλήν· τὸν δὲ Σοφοκλέα λαβόντα, [καὶ βαλόντα] εἰς τὸ στόμα ῥᾶγα ἔτι ὀμφακίζουσαν, ὑπὸ τοῦ ἄγαν γήρως ἀποπνιγέντα τελευτῆσαι. ... Ἴστρος δέ φησιν, Ἀθηναίους διὰ τὴν τοῦ ἀνδρὸς ἀρετὴν καὶ ψήφισμα πεποιηκέναι, κατ ̓ ἔτος [ἕκαστον] αὐτῷ θύειν. Sophocles genere erat Atheniensis, filius Sophili, qui neque faber, ut ait Aristoxenus, lignarius neque aerarius erat, neque cultrorum opifex, ut statuit Ister: sed fortasse possidebat servos, qui fabri aerarii erant et lignarii; vix enim credibile est, talis hominis filium dignum habitum esse, qui cum Pericle et Thucydide, civium nobilissimis, exercitui praeificeretur. Neque comici eum reliquissent intactum, qui ipso Themistocle non abstinuerunt; neque credere licet Istro, si dicit, eum non esse Atheniensem, sed Phliasium. Possis statuere ejus genus antiquitus esse Phliasium: sed nemo, excepto Istro , hoc memorat. ... Inter pueros operam dabat palaestricae et musicae, atque in utraque arte coronam adeptus est, ut Ister tradit. Idem dicit, eum invenisse albos cothurnos, quos actores et choreutae subligant, atque fabulas accommodasse actorum indoli, ex hisque arte bene institutis Musarum collegisse sodalitium. ... Obiisse eum Ister et Neanthes tradunt hoc modo: Callipidem quum venisset Opunte ad Choes celebrandos, misisse ei uvam, cujus acinum adhuc immaturum in os injicientem Sophoclem, propter summam senectutem suffocatum esse ideoque vitam finiisse. ... Ister ait, Athenienses hujus viri virtute commotos decrevisse, quotannis ei sacrum facere.De Sophocle Ister exposuerat forsan in opere Μελοποιοὶ inscripto, quod confirmari videtur et aliis in hac Sophoclis Vita narratis.

ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΑ

ISTRI FRAGMENTA

52.

p. 425

Plutarch. Quaest. Graec, p. 301 Francof. s. t. 7, p. 203 Reisk.:Πόθεν ἡ τῶν Ἰθακησίων πόλις Ἀλαλκομεναὶ προσηγορεύθη; ... Ἴστορς ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἐν ὑπομνήμασι προσιστόρηκεν, ὅτι τῷ Λαέρτῃ δοθεῖσα πρὸς γάμον (Ἀντίκλεια) καὶ ἀναγομένη περὶ τὸ Ἀλαλκομένειον ἐν τῇ Βοιωτίᾳ τὸν Ὀδυσσέα τέκοι, καὶ διὰ τοῦτο ἐκεῖνος ὥσπερ μητροπόλεως ἀναφέρων τοὔνομα τὴν ἐν Ἰθάκῃ πόλιν οὕτω φησὶ προσαγορεύεσθαι. Unde urbs Ithacensium Alalcomenae appellatur? ... IsTer Alexandrinus in suis Commentariis retulit, nuptam Anticleam Laertae, et adductam in Alalcomenium, quod est in Boeotia, Ulyssem peperisse: indeque eum quasi urbis nomen commendantem posteris, in qua esset natus, Ithacae urbem eo nomine donasse.426

ΑΤΤΙΚΑΙ ΛΕΞΕΙΣ

ISTRI FRAGMENTA

53.

p. 426

Eustath. ad Odyss. I, p. 1627:Φασὶ γοῦν οἱ παλαιοὶ, ὅτι οὐ μόνον τερῖς ἡλικίαι, ἀρὴν, ἀμνὸς, ἀρνειός· καὶ ὅτι τοῦ ἀμνοῦ καὶ θηλυκὸν ἡ ἀμνὴ, πρόβατον αὐτὸ μέσον τῇ ἡλικίᾳ· καὶ ὅτι ἀμνὴ ἐνιαύσιον ἄρνα δηλοῖ· ἀλλὰ καὶ ὅτι Ἴστρος ἐν ἀττικαῖς λέξεσιν, ἄρνα φησὶν, εἶτα ἀμνὸν, εἶτα ἀρνειὸν, εἶτα λειπογνώμονα. Veteres quidem dicunt, non modo tres distingui aetates, ἀρήν, ἀμνός, ἀρνειός, et ἀμνοῦ feminam esse ἀμνὴν ovem mediae aetatis, eamque ἀμνὴν denotare agnam annuam, sed etiam, Istrum in Dictionibus Atticis hunc ordinem statuere: ἄρην, deinde ἀμνός, demde ἀρνειός, deinde λειπογνώμων.Haec Suidas quoque v. Ἀμνόν et Phavorinus v. Ἀρνειός exhibent: apud Suidam tamen post ἐν ταῖς Ἀττικαῖς perperam omissum est λέξεσιν.ISTRI FRAGMENTA

54.

p. 426

Hesych.:Ἀμάλλαι, δράγματα, δέσμαι τῶν ἀσταχύων. Σοφοκλῆς Τριπτολέμῳ. Ἀγκάλη, δράγματα δύο, ὥς φησιν Ἴστρος, Φιλήτας δὲ ἱστορεῖ ἐκ διακοσίων· καὶ Ὅμηρος χρῆται τῇ λέξει. Ἀμάλλαι, manipuli, fasciculi spicarum, Sophocles in Triptolemo; ἀγκαλίδες constant e centum manipulis, si Istrum sequamur, Phileta vero auctore ex ducentis. Etiam Homerus hac voce utitur.Siebelis hunc locum ita restituit: Τριπτολέμῳ· ἀγκαλίδες ἐκ δραγμάτων ἑκατὸν, ὥς φησιν Ἴστρος κ. τ. λ. Et codex Hesychii δράγματα ρ, non β. Schol. enim, ad Theocrit. X, 44 haec tradit: ἀμάλλη δὲ συνέστηκεν ἐκ δραγμάτων ἑκατὸν ἢ καὶ διακοσίων. Cf. Eustath. ad Hom. p.1162, et Phavor. v. Ἀμάλλη.ISTRI FRAGMENTA

55.

p. 426
Schol. Villois. Iliad. K, 439:Τεύχεα εἰρῆσθαι Ἴστρος φησὶ παρὰ τὸ ἐν Τευχίῳ τῷ Εὐβοῖκῷ κατεσκευάσθαι πρῶτον ὑπὸ Κυκλώπων. Ister dicit, τεύχεα (armaturam) inde nomen accepisse, quod Cyclopes primum fecerint in Teuchio, loco Eubooeae.Verba παρὰ τὸ ἐν Τευχίῳ a Siebeli reposita sunt pro vulgata: παρὰ το Εὐτευχίῳ. Cf. Eustath. ad Il. p. 817 R.

FRAGMENTA INCERTORUM OPERUM

ISTRI FRAGMENTA

56.

p. 426

Eustath. ad Dionys. v. 513, p. 207 Oxon. 1697:Ἴστρον δέ τινά φασιν ἱστορεῖν, τέσσαρας γενέσθαι μεγάλους κατακλυσμοὺς, ὧν ἐφ ̓ ἑνὶ διαῤῥαγέντα τὸν Ἑλλήσποντον ἀφορίσαι τῆς Ἀσίας τὴν Εὐρώπην. Istrum quendam aiunt narrare, quatuor fuisse magna diluvia, quorum uno Hellespontus diruptus Asiaque ab Europa per eum separata sit.ISTRI FRAGMENTA

57.

p. 426

Stephan. Byz.:Ἀρκάς. ... Ἴστρος δέ φησιν, ὅτι Θεμιστοῦς καὶ Διὸς ὁ Ἀρκὰς ἐγένετο· διὰ δὲ τὴν τῆς μητρὸς ἀποθηρίωσιν, ἄρκτῳ γὰρ ὑφ ̓ Ἥρας αὐτὴν ὀνομασθῆναι, ταύτης τυχεῖν τῆς προσηγορίας. Ister tradit, Arcadem Themistûs et Jovis filium fuisse; hoc nomen eum sortitum esse, quod mater in feram mutata sit; a Junone enim eam in ursam (ἄρκτον) conversam esse.Berkel. pro Θεμιστοῦς scribi vult Μεγίστους. Sed idem nomen, quod apud Steph. Byz. est, legitur apud Eust. ad Il. II, p. 300 R., qui illum sequutus esse videtur: Ἄρκτος γὰρ ὑπὸ Ἤρας, φασὶν, ἡ Θεμιστὼ ἐγένετο. ... Pro ἄρκτῳ ... ὀνομασθῆναι Holstenius, Politus ad Eustath. II, p. 636, et Heyn. ad Apollodor. III, 8, 2, scribendum statuunt ἄρκτῳ ... ὁμοιωθῆναι, quod praeferendum est Siebelis conjecturae: Εἰς ἄρκτον ... μεταμορφωθῆναι.ISTRI FRAGMENTA

58.

p. 426

Steph. Byz.:Κάρνη, πόλις Φοινίκης, ἄπὸ Κάρνου τοῦ Φοίνικος, ὡς Ἴστρος φησίν. Carne, urbs Phoeniciae, a Carno Phoenicis filio nomen habens, ut Isler auctor est.ISTRI FRAGMENTA

59.

p. 426

Schol. Pindar. Ol. I, 37:Πίνδαρος τὸν Πέλοπα Λυδόν φησιν εἶναι, Ἴστρος δὲ Παφλαγόνα. Pindarus Pelopem Lydum, Ister vero eum Paphlagonem dicit.ISTRI FRAGMENTA

60.a

p. 426
Schol. Apollon. II, 207:Ἴστρος φησὶ, τὸν Αἰήτην, γνόντα ὅτι τοὺς Φρίξου υἱοὺς εἴη σεσωκὼς (Φινεὺς) ταῖς μαντείαις, καταράσασθαι αὐτοῦ, τὸν δὲ Ἦλιον ἐπακούσαντα πηρῶσαι. Ister tradit, Aeelam, quum cognovissel Phineum Phrixi filios vaticiniis servasse, eum exsecratum esse, Solem autem, quum hoc audivisset, privasse eum oculis.Idem narratur apud Apollod. I, 9, 21, nisi quod ibi Neptunus dicitur Phinea privasse oculis.427ISTRI FRAGMENTA

60.b

p. 427

Schol. Pind. Ol. VII, 146:Κρίσις ἀμφ ̓ ἀέθλοις] κρίσιν εἶπε τὸν ἀγῶνα τῶν Ἡλιείων, ὃν διατιθέασιν οἱ Ῥόδιοι, ἐψεύσατο δὲ ὁ Πίνδαρος· οὐ γὰρ Τληπολέμῳ ὁ ἀγὼν ἐπιτελεῖται, τῷ δὲ Ἡλίῳ τιθέασι τὸν ἀγῶνα, ὡς Ἴστρος φησὶν ἐν τῇ περὶ τῶν Ἡλίου ἀγώνων. «Ῥόδιοι τιθέασιν Ἡλίου ἐν Ῥόδῳ γυμνικὸν στεφανίτην ἀγῶνα.» Κρίσιν Pindarus dicit ludum Helieorum, quem Rhodii instituunt; sed falsa tradit: non enim Tlepolemo ludus celebralur, sed Soli; ut Ister tradit in libro de Solis ludis: «Rhodii instituunt Rhodi ludum gymnicnm Solis, in quo corona pro praemio est.»Boeckhius adnotat haec: Ex Vrat. A. Verba, quae Istri esse videntur, in codice sunt haec: P. τ. Ἡ ἐν P. Γυμνικόν τε στεφανίτην, omisso ἀγῶνα. Cetera religiosa fide consarcinavi ex ternis codicis notis miserum in modum confusis et luxatis.ISTRI FRAGMENTA

61.

p. 427
Schol. Villois. ad Hom. Iliad. B, 110:Ὅτι πρὸς πάντας ἀποτεινόμενος τὸν λόγον ἥρωας λέγει. Ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς Ἴστρον λέγοντα, μόνους τοὺς βασιλεῖς Ἥρωας λέγεσθαι. Heroes dicit, ad omnes orationem convertens: hoc Istri causa adnotatur qui dicit, reges solos dici heroes.ISTRI FRAGMENTA

62.

p. 427
Idem ad T, 34:Ἡ διπλῆ, ὅτι πάντες ἥρωες ἐλέγοντο, οὐχ οἱ βασιλεῖς, ὡς Ἴστρος. Quod repetitur ad XIII, 629 et XV, 230. Omnes heroes dicebantur, non vero soli reges, ut Ister opinatur.ISTRI FRAGMENTA

63.

p. 427

Hesych.:Σίκεον, ὡς Ἴστρος. Siceum, ut Ister.Toupius in Ep. crit. p. 131 haec ita cum iis quae praecedunt coujunxit: Σικελὸς, στρατιώτης παροιμιῶδες, ἐπεὶ ξένοις ἐχρῶντο στρατιώταις ὡς ἐπιτοπολὺ οἱ περὶ Ἱέρωνα τὸν τύραννον, ὡς διωθουμένων αὐτῶν τὸν μισθὸν, καὶ μηδενὶ ἀποδιδόντων τῶν Σικελῶν. Ὡς Ἴστρος. Sed verba καὶ μηδενὶ ... Σικελῶν, ait Siebelis, non ita bene concinere cum praecedenlibus, quisque facile sentiet; itaque praestat cum Albertio in fine praecedentis loci ap. Hesychium ita scribere: ὡς διωθουμένων αὐτῶν τὸν μισθὸν, μηδενὸς ἀποδιδόντος, et vulnus in verbis Σίκεον ὡς Ἴστρος, utpote sine codd. insanabile, intactum relinquere. Forsan autem hic discriminis inter Σικελοὶ et Σικελιῶται mentio injecta, et ita fere scriptum fuit: διαφορὰν δέ φασί τινες Σικελιωτῶν καὶ Σικελῶν, ὡς Ἴστρος.ISTRI FRAGMENTA

64.

p. 427

Plutarch. Alexand. p.691 Frf., 1267 ed. Steph. seu cap. 46:Alexander, transmisso Orexarte amne, quem arbitrabatur esse Tanaim, fusos Scythas ad 100 stadia est insectatus: Ἐνταῦθα δὲ πρὸς αὐτὸν ἀφικέσθαι τὴν Ἀμαζόνα οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ὧν καὶ Κλείταρχός ἐστι καὶ Πολύκριτος, καὶ Ὀνησίκριτος, καὶ Ἀντιγένης, καὶ Ἴστρος. Eo venisse ad Alexandrum Amazonem perhibent multi, inter quos Clitarchus, Polycritus, Onesicritus, Antigenes, Ister.ISTRI FRAGMENTA

65.

p. 427

Aelian. H. A. V, 27:Τὰς ἐν Λέρῳ Μελεαγρίδας ὑπὸ μηδενὸς ἀδικεῖσθαι τῶν γαμψωνύχων ὀρνέων, λέγει Ἴστρος. Ister tradit, Meleagrides aves in Lero a nulla avium curvis unguibus armatarum laeedi.

Browse the DFHG

The DFHG Digger filters the whole collection of the Fragmenta Historicorum Graecorum according to authors, works, work sections, and book numbers.
By typing and selecting through a live search, users can display the desired part of the collection.
It is possible to combine filters using logical AND/OR expressions to get a more precise selection.

Search Fields

Examples of Combined Search Results

Output

For each query the output displays introductions to FHG authors and fragments arranged by authors and works within FHG volumes and subvolumes.
It is also possible to search DFHG authors who don’t have fragments (e.g., Mnesiptolemus).
Forms of authors, works, work sections and book numbers represent the language used by the editor of the FHG (in Greek and/or Latin).
For a detailed description of the components of the DFHG main page, see “tools” in the DFHG home page.

DFHG Project     Creative Commons License